Enkele dagen geleden werd ik met mijn neus op de feiten gedrukt bij het bespreken van de geniale roman De geniale vriendin van Elena Ferrante, de auteur die zich op geniale wijze verborgen weet te houden (of niet?). Het boek van Lidewijde Paris kwam ter sprake omdat zij precies deze roman van Ferrante vaak zou gebruiken in haar boek Hoe lees ik? en ik bedacht toen, dat ik dit boek, deels gelezen, in de kast heb staan. Als een gevoelige knal tegen mijn neus, drong tot mij door dat ik dit boek in 2016 heel fanatiek had aangeschaft maar dat ik het nooit uitlas. Het is non-fictie. Niks mis mee, zou je zeggen. Toch hebben non-fictie exemplaren geregeld pech als ze in mijn kast terecht komen. Ik wil ze graag lezen maar de romans kruipen telkens voor.

Hoe lees ik? van Paris is dus ook ondergesneeuwd, maar toch niet verdwenen uit mijn collectie toen ik bijna een jaar geleden bijna de helft van al mijn boeken naar de kringloop bracht. Dat betekent dat ik er nog iets mee wilde. Door die geniale roman van Ferrante en de opmerking van Frans Moberts over het in- en uitzoomen van Ferrante, beschreven in het boek van Lidewijde Paris, een opmerking die onderstreept werd door Miranda, sloeg ik het boek opnieuw open. Het is inderdaad opnieuw bere-interessant. Ik wil weten wat ze te vertellen heeft. Ik wil van haar leren. Ik wil bij alle boeken, die ik vanaf nu lees, haar tips gebruiken. Maar hoe dan?
Ik heb teveel andere romans en zelfs een non-fictie (in brokstukken) op het programma staan om me er nu in te verdiepen. Toch las ik binnen enkele seconden opnieuw het voorwoord en de inleiding. Ik werd wild enthousiast, ik wilde doorlezen maar het kan weer niet. Beestachtig moeilijk, ik voel me als een vrouw zonder leesbewijs, ik krijg er een knetterende schedel van. Wat doe ik nu? Hoe zorg ik dat ik het boek dit jaar (of toch uiterlijk in de eerste maand van 2025) alsnog nog uitlees?

Het is precies dat non-fictie boek over de geschiedenis van Autismespectrumstoornissen, dat ik nu met enkele enthousiaste Hebbanners lees, dat me op het idee bracht om het anders aan te pakken. Autisme, de vele gezichten van een stoornis, wilde ik net zo graag lezen als de tig andere non-fictie boeken maar het Klepper aspect, of eigenlijk mijn Kleppervrees speelde weer op en dit maakte dat ik er niet aan begon. Mijn oorspronkelijke Kleppervrees werd hier op Hebban ooit behandeld door een feuilleton. Niet één feuilleton maar hét feuilleton, het feuilleton der feuilletons: Het achtste leven (voor Brilka). Door die giga-klepper op de splitsen in kleinere brokstukken en door die brokstukken samen te lezen met anderen, werd de roman behapbaar en geweldig. Deze truc herhaalde ik met de klepper Autisme van Donvan en Zucker. Ik splitse het op in brokstukken, zocht leesmaatjes en het werkt; ik geniet van het boek, lees het in maandelijkse brokstukken en de leesmaatjes houden mij op het rechte pad. Met een beetje geluk hebben we het boek in februari niet alleen uit, maar ook uit en te na besproken.

Je snapt het al, dit ga ik nog eens proberen. Maar dan met een boek dat in de verste verte geen klepper is, maar waarbij in één keer uitlezen voor mij, en voor mijn strakke leesplanning, wel ingewikkeld is. Ik hoop dat ik andere lezers enthousiast kan maken, dat er enkele Hebbanisten mijn blog lezen en mee willen lezen.

Hoe ga ik het aanpakken?

- voorwoord en inleiding bespreken in augustus

- Deel 1, vanaf blz. 23 t/m blz. 80 bespreken in september

- Deel 1, vanaf blz. 81 t/m blz. 146 bespreken in oktober

- Deel 2, vanaf blz. 149 t/m blz. 213 bespreken in november

- Deel3, vanaf blz. 217 t/m blz. 275 (uit) bespreken in december

Telkens met hier en daar een vraag maar vooral ruimte voor vragen, opmerking, meningen, mededelingen en andere uitingen over het boek en de gelezen tekst. 
 

• Zou dat ook passen in jouw leesagenda? 

 
Lees jij graag mee? 

 
Ik ben benieuwd of er meer lezers nieuwsgierig zijn naar hoe Lidewijde leest en wat dit zegt over hoe wij zelf lezen?