Het is gelukt. Mijn eerste boek van mijn eerste categorie, tevens mijn eerste eigen minichallenge, mag ik afstrepen. Het is de eerste dag van het nieuwe jaar en ik heb een boek gelezen. Ik ben er vannacht in begonnen, ongeveer een half uur nadat het jaar 2018 begonnen was. En nu heb ik het boek dicht geslagen. Dit boek is te lezen in een avond. Van voor tot achter, inclusief de flaptekst en recensiekreten. Dat kan! Ik mag mijn eerste vinkje zetten (of moet ik in dit geval zeggen Kraai?). En toch... Toch heb ik dit boek nog niet echt uit.

Een boek gelezen hebben maar nog niet uit?

Ja, dat kan. Mijn doel is bereikt, een boek starten op de eerste dag van het jaar en op diezelfde dag ook op gelezen kunnen zetten. Natuurlijk koos ik voor een boek waarbij dit haalbaar was (hoewel ik even getwijfeld heb). Verdriet is het ding met veren is geknipt voor deze doelstelling, dacht ik. Het is een klein boekje met 122 bladzijden, een mooie luchtige bladspiegel, veel witregels, zelfs een hele pagina met maar een zin. Max Porter houdt het heel luchtig, ook qua typologie. Toch knaagde er iets, al direct tijdens het lezen. Het boek heeft vele lagen, behoorlijk wat intertekstualiteit, verwijzingen naar mythologie en vraagt concentratie. Ik ga hier nog dagen, nee weken, over nadenken en van alles over opzoeken. Pas als ik dat gedaan heb, het boek besproken heb met een andere lezer (in dit geval Nathalie B) en stukjes terug gelezen en herkauwd heb, dan pas kan ik zeggen dat ik het boek echt uit heb. Tenminste dat denk ik.

'Hij hield van Griekse mythologie en Russische literatuur en Joyce. Hij was onze pa in wording.'

• Herkennen jullie dat? Dat een boek dichtslaat, alle letters tot je genomen hebt maar dat je het gevoel hebt dat je het nog lang niet uit hebt? Ook bij deze kleine boekjes? Of juist bij deze kleine boekjes?
• Ken je dit boek en herken je dat je na het lezen je NTL lijst wilt aanvullen met vier tot vijf andere boeken?

 Mijn eerste smiley is binnen