Ik hoef geen boekjes!

Dat was precies wat ze zei. Natuurlijk wilde ik direct even naar haar kijken maar dat werd me onmogelijk gemaakt door de verfbehandeling. Ik sloeg deze vraag ook altijd beleefd, maar gedecideerd af omdat ik zelf altijd voldoende voorraad bij me heb. Bij mijn binnenkomst had ik haar niet goed bekeken. Normaliter zie ik iedere persoon en alle details heel snel maar dit keer was het me ontgaan. Natuurlijk had ik haar niet optimaal kunnen observeren doordat zij ook deels incognito was door de onnatuurlijke materialen op haar hoofd.

Ik probeerde vanuit mijn ooghoeken te kijken naar wat ze dan wel in haar handen had. Het was klein maar meer kon ik niet onderscheiden omdat ik mijn hoofd onvoldoende kon draaien. Elke keer als ik dacht dat het kon, probeerde ik even een glimp op te vangen. Omdat het telkens niet lukte om een beeld te vormen, werd mijn nieuwsgierigheid steeds groter. Wat zou mijn tijdelijke buurvrouw toch lezen? Ik bedacht dat we misschien iets later, als ik mijn hoofd weer vrijelijk kon bewegen, nog wel even konden babbelen over een gezamenlijke hobby. Heel kort kon ik even kijken toen de bewerkster van mijn haren even weggedraaid was voor het geven van een tip aan een collega. Het was echt heel klein, kleiner dan een normaal boek. Het leek zelfs nog kleiner dan zo’n dwarsliggend exemplaar. Mijn nieuwsgierigheid werd zo groot dat ik bijna aan de kapster vroeg of ik heel even opzij mocht kijken maar mijn behandeling was bijna ten einde en dan kon ik echt goed draaien en bekijken wat mijn tijdelijke buurvrouw las. Ik moest gewoon nog twee minuutjes geduld hebben. 
Plots hoorde ik deze buurvrouw een klein, maar echt onmiskenbaar, juichkreetje slaken. Wat zou dat betekenen? Zou ze haar piepkleine boekje uithebben? Zouden de hoofdpersonages een strijd gewonnen hebben? Of nee, natuurlijk, het was een roman waarbij de hoofdpersonages, na veel geharrewar, elkaar toch gevonden hadden en ze leefde enorm met ze mee, dat moest het zijn. Ik kreeg pijn in mijn nek en oogspieren die toch telkens weer, zonder resultaat, opzij trokken om een steelse blik te kunnen werpen op de handen van de buurvrouw. 
Eindelijk was mijn behandeling klaar en kon het wekkertje op 35 minuten gezet worden. Die 35 minuten zijn mij zeer dierbaar. Ze zijn heilig, want dan lees ik ongestoord terwijl de verf in mijn haren trekt. Geen kinderen die iets van me vragen, geen baas die me op de vingers kijkt, geen echtgenoot die iets moet bespreken. Nee, gewoon minuten voor mezelf en een boek.
Dit keer mocht daar wel een halve tot een hele minuut vanaf om er achter te komen wat mijn buurvrouw las tijdens het intrekken van de verf of andere slechte materialen op haar hoofd. Eindelijk was het zo ver. Mijn hoofd draaide opzij terwijl mijn ogen glansden van geestdrift, mijn buik kriebelde van heerlijke spanning en mijn hoofd tintelde van enthousiasme om de titel van dit, tot juichkreten oproepende, exemplaar te bekijken. De eerste seconden dat ik de smartphone in haar handen zag, dacht ik natuurlijk direct aan een digitaal exemplaar van een boek. Tjemig, zo was het nog moeilijk te achterhalen wat ze las. Toen zag ik haar handen geestdriftig over het scherm schuiven en tikken, wat natuurlijk heel bijzonder is als je leest. Zelfs braille kon dit niet verklaren, omdat dit moeilijk te voelen is op een glad smartphone scherm. Als een bliksemschicht schoot het door mijn hoofd: deze vrouw leest helemaal niet! Ze had geeneens een boek in haar handen, geen papieren maar ook geen digitale versie. Ze deed een spelletje op haar telefoon.

Dat was een enorme afknapper. Ik ga nooit zonder boek naar de kapper en als ik het al eens vergeet, wat ik me van één keer kan herinneren, dan lees ik nog liever roddelblaadjes of een kapperstijdschrift dan dat ik niet lees. Gelukkig had ik zelf een fantastisch boek bij me met heerlijke blauwe letters, Mensen zonder uitstraling van Jente Posthuma, waarin ik me snel kon terugtrekken voordat ik mezelf enorm belachelijk zou maken door deze mevrouw aan te spreken en haar uit te leggen hoe leuk en gezond lezen is. Dat doe ik vaak en graag maar ik probeer wel in te schatten of dit wel zinnig is voordat ik mij op glad ijs begeef en in dit geval…

Hoe erg kan het zijn? 

Al snel was ik verdiept in mijn boek dat ik vast en zeker in de komende heerlijke 35 minuten zou uitlezen. Het paste precies, de minuten en bladzijdes gingen mooi gelijk op, toen op dat moment de kapster mijn gemoed wreed verstoorde. Voor de tweede keer bij mijn heilige kappersbezoek, iets waar ik me dagen op verheug, werd met leesliefhebberij onmenselijk verstoord. Nog voor het wekkertje afging vroeg ze, enigszins gehaast, of het goed was om alvast de kleuring er uit te spoelen. Ik kan jullie niet vertellen hoeveel moeite het mij kostte om me te beheersen, om het niet uit te gillen. Ik was op de derde regel van beneden op de voorlaatste bladzijde van mijn boek. Ik had nog één minuut nodig om het boek uit te lezen. De minuut die precies op het wekkertje aangegeven stond. Ik heb toch niet de moed gehad om haar te zeggen dat ik dat minuutje nog net nodig had voor het uitlezen van mijn boek. Vanaf dat moment heb ik, deels in shock, de rest van de behandeling en het afrekenen als een zombie doorstaan, alleen maar denkende aan het moment dat ik mijn boek zou kunnen uitlezen. Als je het boek van Posthuma kent weet je hoe indrukwekkend dat laatste hoofdstuk is. Vanuit de kapperszaak ben ik direct naar de parkeerplaats gelopen en zittend in de auto heb ik genoten van de laatste zinnen van dit prachtige boek. Dat maakte mijn dag weer goed. Ik denk dat ik mijn tijdelijke buurvrouw nooit zal herkennen als ik haar zo in ons dorp tegenkom. Voor mij heeft deze niet-lezende-vrouw geen uitstraling.