De aankondiging op de achterflap, 'gebeurtenissen in het schemergebied tussen droom en realiteit, een fictieve reis naar Mars, een dementerende vader, een stukgelopen huwelijk, maar ook een nieuwe liefde én drang tot schrijven' belooft dat dit een intrigerend verhaal wordt. Deze onderwerpen zouden de ingrediënten vormen van een zoektocht naar de werkelijkheid. 

Ik las dit boek als boekenblogklus.

Sybold Deen, die als tiener graag striptekenaar wilde worden, is jaren actief geweest in de marketing als hij besluit zijn leven om te gooien en zich op het schrijven te storten. Tijdloos is zijn debuutroman, een verhaal dat aangekondigd wordt als een zoektocht naar de werkelijkheid.

Sybold, de hoofdpersoon van het verhaal, wil schrijven, zoeken naar de werkelijkheid van de tijd en begint een nieuwe relatie met Yvonne. Om dit op een goede manier voor elkaar te krijgen moet hij eerst afrekenen met een relatie uit zijn verleden. Gedurende deze zoektocht gaat hij tevens op zoek naar de werkelijkheid van tijd. De hoofdpersoon vertoont veel overeenkomsten met de schrijver, lezen we in zijn nawoord. Dat betreft niet alleen zijn voornaam. Toch zou het niet om een autobiografische roman gaan. Aan het begin en het einde van het boek wordt de dementerende vader van de hoofdpersoon betrokken. Dit onderwerp wordt niet uitgewerkt en voegt daardoor onvoldoende toe aan het verhaal. 

Nog voor het verhaal begint staat beschreven dat er enkele nummers zijn die goed te beluisteren zijn als men graag muziek luistert tijdens het lezen. Het betreft prachtige nummers uit de jaren zeventig en tachtig. In het verhaal wordt geregeld naar deze nummers verwezen. Het is bijzonder dat ze vooraf al vermeld worden.

Het verhaal begint met een opvallende structuur. Er is sprake van een raamvertelling waarbij verhaald wordt over een ontdekkingsreis naar Mars. Tevens wordt gezocht naar de vader van Sybold. Al snel wordt deze structuur losgelaten. Ook het sciencefiction verhaal stopt hier abrupt omdat het nog niet af is (dit komt naar voren in het nawoord).

Gedurende het verdere verhaal worden verschillende literaire technieken en stijlen door elkaar gebruikt. Zo wendt de schrijver zich op een gegeven moment tot de lezer en benoemt dat hij dit nog vaker zal doen. Wat hier het motief achter is blijft jammergenoeg onduidelijk. In een volgend deel gaat de hoofdpersoon op zoek naar de tijd en naar een onplezierig afgesloten relatie en lijkt er sprake van een dubbele queeste. De zoektocht naar de tijd wordt afgebroken zonder een bevredigende uitkomst, wat een onbevredigend gevoel achter laat. Er worden, in dit deel van het boek, kenmerken van magisch realisme toegepast maar dit kan niet voldoende overtuigen. Dit is mogelijk het gevolg dat er momenten zijn dat de roman meer de spirituele kant kiest, dat het onderdeel van het verhaal niet uitgewerkt wordt en dat deze stijl later in het boek weer losgelaten wordt. Op sommige momenten is het boek filosofisch te noemen maar ook dit aspect wordt te weinig uitgewerkt om het boek diepgang te geven en maakt het eerder zweverig.

De schrijfstijl is eenvoudig en het boek leest hierdoor gemakkelijk. De zinnen zijn kort en overzichtelijk opgebouwd. Op sommige momenten wekt het irritatie op dat er te veel wordt uitgelegd. Zo wordt met nadruk gewezen op intertekstualiteit. Daarnaast wil de schrijver veel uitleggen. Op het moment dat Yvonne een snedige opmerking maakt schrijft Deen er bij: 'Yvonne zet me even op mijn nummer', een onnodige toevoeging want dat hadden we al gelezen. Zo gebruikt Deen vaak ook meer woorden dan nodig, zoals bijvoorbeeld in de zin: 'Ja het waait en inmiddels zelfs een beetje harder dan eerder.' Dit doet afbreuk aan het leesplezier.

Het verhaal zelf komt niet tot diepgang hoewel de hoofdpersoon graag lijkt te filosoferen. Het plot is vlak en een bevredigende ontknoping blijft uit. Geregeld wordt gewezen op het onplezierige einde van een eerdere relatie en dat dit later nog aan bod zal komen. Toch wordt dit niet meer besproken alsof de schrijver vergeten is dit deel van het plot te uit te werken. Anderzijds kan er ook niet gesproken worden van een open einde omdat Sybold aangeeft dat hij klaar is met zijn queeste. Het feit dat het hoofdpersonage niet echt tot leven komt, oppervlakkig blijft en dat hij maar een beperkte ontwikkeling doormaakt versterkt dat de roman niet onder de huid wil gaan zitten. Er wordt een bijna ideale liefdesrelatie beschreven tussen de hoofdpersoon Sybold en zijn nieuwe vriendin Yvonne maar dit wordt niet voelbaar. Jammer genoeg is er te weinig integratie tussen de verschillende ingredienten waardoor het recept mislukt waarbij de verschillende smaken onvoldoende tot hun recht komen.

Deen heeft in zijn debuut gebruik gemaakt van vele stijlen en literaire kunstgrepen. Ook heeft hij vele onderwerpen in zijn roman van beperkte omvang gestopt. Het is duidelijk dat hij vele vormen van structuur en stijl kent. Toch kan de roman de lezer te weinig boeien. Mogelijk dat het aantal ingrediënten te veel was voor een roman met deze omvang om echt tot zijn recht te komen. Zo veel smaken op één bord werkt alleen bij een schrijver met zeer veel ervaring en talent.

Ik las dit boek in het kader van de Hebban Readingchallenge 2016 en als boekenblogklus

categorie: een boek met een (Hebban) beoordeling van 1 of 2 sterren

Het is me niet meegevallen om een recensie en blog te schrijven over dit boek aangezien ik het boek niet kon waarderen omdat de stijl en de diepgang mij niet beviel. Het nawoord van Sybold Deen, had iets wat ontwapenends, wat maakte dat ik wat milder over het boek dacht. Ik denk dat dit best een aardig boek kan zijn voor vele lezers maar voor mij werkte het jammergenoeg niet.

NB onlangs las ik een hele leuke blog over tijd. Dat wat Sybold Deen niet gelukt is in een boek lukte wel in onderstaande blog. Dit stuk is onderhoudend en indrukwekkend en kostte minder tijd om te lezen...

https://www.hebban.nl/p/leesverslaving/nieuws/niemandstijd#follow