Een aantal Hebbanisten weten het al maar voor andere lezers van dit blog is het misschien nieuw. Sinds ruim een jaar heb ik een haat-liefde verhouding met het beroemde en beruchte boek van James Joyce. Ulixes en ik matchen minder goed dan ik gehoopt, gewenst en gewild had. Joyce probeert mij klein te krijgen en ik moet terug vechten. Stap voor stap merk ik dat ik aan de winnende hand ben maar ik ben er nog niet, nog lang niet.

De start van het avontuur
Meer dan een jaar geleden maakten Tea, Ellen en ik woeste plannen om Ulixes te overwinnen met een leesclub met eigen exemplaren op Hebban. We zochten enthousiastelingen om met ons mee te lezen. Het was een geweldige ervaring om de blogspot op te starten en ‘slachtoffers’ te vinden voor dit project. Ik leerde nieuwe en enthousiaste lezers kennen, maar ik liep ook tegen een blokkade van mezelf aan.
Al snel tijdens de voorbereiding van de leesclub, vloog Tea me voorbij doordat ze niet alleen Ulixes las maar ook boeken die uitleg boden, boeken die gelinkt waren, boeken die er zijdelings mee te maken hadden. Binnen een vloek en een zucht (in mijn beleving) werd zij expert terwijl ik nog moest starten met het avontuur. Dat had veel voordelen want dat maakte het avontuur voor mij eenvoudiger.

Aan de slag
Begin april 2017 startte de leesclub daadwerkelijk, inclusief een Irisch Pub en ik begon enthousiast in deze gigantische roman. Die eerste pagina's vielen reuze mee. Jazeker, ik moest mijn hoofd erbij houden, met extra aandacht lezen, veel opzoeken maar dat deert me over het algemeen niet. Het tweede en derde hoofdstuk vond ik al zwaarder en het lezen kostte veel tijd maar het bleef goed te doen. De eerste klap kwam bij hoofdstuk vier. Het ging reuze langzaam, al mijn spaarzame leestijd zat in dit boek en andere boeken kregen geen aandacht meer.

Die eindstreep, die eindstreep
Andere Ulixes-lezers schoten lekker op. Natuurlijk de een wat sneller dan de ander. Ik zag ze stap voor stap de eindstreep halen, gladiolen in ontvangst nemen en opgelucht ademhalen. Zelfs Guido, die het boek en James Joyce vervloekte, lukte het om door te pakken en die eindstreep te halen. Zelfs de blogspot lukte het om die eindstreep te halen op 16 juni en er werd een feestje gevierd toen de leesclub eindigde. Maar ik was er nog niet, in de verste verte niet zelfs. Alle Ulixes-lezers, die al voorbij de eindstreep rondliepen, bleven de latere deelnemers aanmoedigen. Ik kreeg lieve bemoedigende reacties, lezers wilden afwisselend de bezemwagen bemannen om mij te stimuleren en ze zwaaiden vanuit de verte met gladiolen, glazen bier, wijn en champagne om me tot die eindstreep te krijgen. Alle voorwaarden voor het behalen van deze eindstreep waren aanwezig.

Tijdnood
Alle voorwaarden? Nee, toch niet. Halverwege hoofdstuk 9 liep ik vast en moest ik het boek echt aan de kant leggen. Ik kwam in tijdnood, er waren andere verplichtingen en andere boeken die om voorrang streden. Het werd nog erger want ik kreeg weerzin in lezen als het boek in mijn blikveld kwam. Gaf ik me gewonnen? Had Joyce me te pakken? Nou nee, dat toch niet. Ik legde het boek even opzij en wilde een nieuwe poging wagen in de herfst van 2017. Dit werd al snel uitgesteld naar begin 2018.

Ulixes werd U-boek
In die tussentijd werd alleen al het woord Ulixes een grapje. Het boek werd omgedoopt tot en U-boek, een boek om U tegen te zeggen of een boek om met een U-bocht te vermijden. Er ging bijna geen blog op mijn spot voorbij of Ulixes kwam er in voor. In mijn blog over de Hebban Reading Challenge 2018 zocht ik categorieën bij Ulixes en vond er meer dan ik had verwacht. Het was alsof de categorieën speciaal voor Ulixes gemaakt waren. Het boek van Joyce werd een fenomeen, een obsessie, een uitermate en uiterst unieke uitdaging. Al had ik het gewild, ik kon het niet opgeven. Ik moest deze uitdaging afronden.

Tweede poging
Onlangs startte ik met mijn tweede poging om dit boek te verorberen. Niet zoals Hetty heel dapper deed; beginnen bij het begin. Om er weer even in te komen las in de blogspot de belangrijkste meldingen over hoofdstuk 1 t/m 8 om begin dit jaar weer opgewekt te starten vanaf hoofdstuk 9. Alle andere boeken die ik wilde lezen, moesten wachten en terug in de kast. Ik liet verstek gaan bij familiebezoekjes om een dagje extra te lezen. Ik was er klaar voor.
Hoe Joyce het doet weet ik niet maar hij kreeg het voor elkaar dat mijn weerstand ondermijnd werd en ik een forse griep te pakken kreeg. Niet een beetje maar heel heftig, zeven dagen kon ik geen boek aanraken ook al hoorde ik Ulixes naast me op het nachtkastje zachtjes grinniken en gniffelen. Toen de koorts nog maar net geweken was liet ik Joyce zien dat hij me niet klein gekregen had. Ik paste mijn leesschema aan en maakte een nieuwe planning. Eind februari zou ik het uit hebben.
Elke dag las ik brokstukken van dit boek, brokstukken die ik niet begrijp maar toch geregeld grappig vind. Elke dag verwonderde ik me over de steeds wisselende schrijfstijl, de enorme berg aan intertekstualiteit, de gigantische verwijzingen naar andere boeken, naar andere schrijvers maar ook naar vele beruchte en beroemde personen. Elke dag een stukje, elke dag een brokje, hoofdstuk 9, hoofdstuk 10, 11, 12 en 13. Zelfs hoofdstuk 14, dat totaal onbegrijpelijk en ingewikkeld is, ploeterde ik door. Met veel enthousiasme worstelde ik me naar het beter te lezen hoofdstuk 15. Nu ben ik zo ver dat ik al 500 pagina's overwonnen heb en ik heb nog maar 300 pagina's te gaan. Wat?!? Driehonderd pagina's nog te gaan? En dat op 25 februari, die maand die ook nog eens veel korter is dan andere maanden en niet eens een schrikkeljaar om me één extra dag te gunnen.
Hoe moet het met al die boeken die klaar liggen, die staan te trappelen en te smeken om gelezen te worden? De maand maart is al volledig volgeboekt.

Driemaal is...
Jullie snappen het vast al, dit keer lukte het weer niet om het boek op tijd uit te krijgen. Als ik naar het boek kijk, voel ik heel licht weer die weerzin in lezen in mijn buik. Dat is niet wat ik wil; het is kiezen tussen Ulixes of een hele stapel andere boeken. Joyce lacht al in zijn vuistje, hij denkt al te weten dat hij van mij wint, maar dat ziet hij toch echt verkeerd. Ik ben nog niet bereid me gewonnen te geven, nog niet bereid om de handdoek in de ring te gooien. Joyce mag nog niet zeggen dat hij mij klein gekregen heeft. Ik vraag een tweede time out aan en schuif het boek weer even verder op. Die laatste drie hoofdstukken, waar me zelfs nog een pracht hoofdstuk van Molly te wachten staat, krijg ik ook nog gelezen. Niet nu. Het boek gaat even op een speciaal plankje in de kast, maar voor dat 2018 voorbij is heb ik Ulixes en Joyce getackeld, overwonnen, geklopt, overmeesterd en ingemaakt. Ik zal zegevieren, ik zal die eindstreep halen, ik zal mijn gladiolen in ontvangst nemen zowaar ik Gigi heet!