Een geest in de keel van Doireann Ní Ghríofa
Het boek
Na de geboorte van haar vierde kind vullen eindeloze lijsten vol taken de dagen van een jonge schrijfster. Terwijl ze worstelt met dat repetitieve bestaan, dringt zich een stem uit het verleden op: die van de achttiende-eeuwse dichteres Eibhlín Dubh Ní Chonaill. Het gedicht dat zij schreef na de moord op haar echtgenoot wordt beschouwd als een van de belangrijkste in de Ierse literatuur.
Doireann Ní Ghríofa verweeft knap twee vrouwenlevens: dat van een Ierse edelvrouw die al knielend een handvol bloed van het levenloze lichaam van haar man drinkt, en dat van een jonge vrouw die zich, tussen het stofzuigen en kolven door, de ambitieuze taak stelt het gedicht van haar voorgangster te vertalen. Gaandeweg transformeert de schrijfster steeds meer in een detective die een historisch vrouwenleven probeert te reconstrueren.
'In deze volstrekt originele en zeer persoonlijke roman over moederschap, vrouwenlevens en schrijverschap laat Doireann Ní Ghríofa de stemmen van twee Ierse vrouwen samenkomen. Wanneer een jonge moeder, geraakt door een achttiende-eeuws gedicht, zich verdiept in de tekst en het leven van de schrijfster, wordt het gedicht een uitweg uit het zich dagelijks herhalende ritme van huishoudelijke klusjes en borstvoeding. In soepel proza leidt Ní Ghríofa de lezer van het onzichtbare vrouwenleven in de 18e eeuw naar de alledaagsheid van afvinklijstjes en hedendaags moederschap. Kwetsbaar en beklijvend; een bijzonder indrukwekkend romandebuut.' – Nienke Willemsen, Boekhandel Bijleveld
Tien vragen aan... vertaler Caroline Meijer
Waar komt jouw liefde voor de taal (of talen) waaruit je vertaalt vandaan?
Wat een leuke vraag! Daar had ik eigenlijk nog nooit over nagedacht. Als kind ben ik veel voorgelezen, zo moet het begonnen zijn, en toen ik eenmaal zelf kon lezen was ik al snel een veellezer; niet zo’n veellezer als mijn oudere broer, die al op zijn tiende bij de Volwassenen mocht lenen omdat hij alle jeugdboeken in onze wijkbibliotheek uit had, maar toch. De liefde voor het Engels was er ook al vroeg. Mijn oma van moederskant was half Engels en er was veel contact met Engelse familieleden dus de taal klonk vertrouwd – maar ik moest die taal nog wel leren natuurlijk. Met mijn oma speelde ik Scrabble in Engels en als ik Engelse boeken las zocht ik braaf alle woorden op die ik niet begreep uit de context.
