In de mail box zat een berichtje van uitgeverij Harper Collins Holland: Gezocht enthousiaste bloggers voor early view copys van Ik kan er net niet bij.
Leuk, maar wat doet die email in mijn box? Vast een foutje.

Maar toen ik terug mailde dat ik zeker interesse had, maar dat ik geen grote blog met mega veel volgers had op internet en of dat wel de bedoeling was, kreeg ik bericht dat het echt goed was en in de bijlage zat gelijk de epub.

Ik keek even naar de stapel boeken die naast me op de bank lag, waar post-its uitstaken met 22 november, 29 november en 29 december, leek het me geen probleem om er nog een boek voor te gaan lezen. Wel zat ik met een dilemma, want als de schrijver een 'bekende' is, lees en beoordeel je dan anders? Ik besloot voor mezelf dat dat niet uit mocht maken en begon geheel blanko aan het boek. Ik had me geen zorgen hoeven maken, eenmaal aan het lezen werd ik zo door het verhaal getroffen, dat ik verder alles vergat.

Korte samenvatting
Sander is de vader van de tweelingbroers Willem en Maurits. In Ik kan er nét niet bijvertelt hij het hartverscheurende verhaal van zijn eerste jaren als vader van deze bijzondere tweeling. De een werd geboren met een zware hersenbeschadiging, de ander heeft autisme.

Hij vertelt openhartig over zijn persoonlijke ontdekkingstocht naar het vaderschap, over de tegenslagen die het gezin treffen, maar ook over de blijdschap als een van de jongens een mijlpaal bereikt, over hoe ze knokken en relativeren en bovenal hoop houden.

De schrijver
Sander Verheijen (1974) is general manager en hoofdredacteur van Hebban.nl. Na jaren gewerkt te hebben als marketing- en communicatieprofessional bij o.a. Siemens en de ANWB, richtte hij in 2002 thrillersite Crimezone.nl op. In 2005 verkocht hij de site en werd hij als acquirerend redacteur bij uitgeverij Unieboek verantwoordelijk voor het thrillerfonds. In 2010 keerde Verheijen terug als hoofdredacteur bij Crimezone. Samen met Kim Moelands maakte Verheijen twee naslagwerken over het thrillergenre: Crimezone (2005, Ambo|Anthos) en Crimezone 2006.

Het lezen
Direct valt de opbouw van het boek op. Elk hoofdstuk is kort en stukje van het leven van de schrijver, wat hij heeft meegemaakt en hoe hij zich daarbij voelde. Het is open en eerlijk geschreven, de wijze waarop hij zich blootgeeft is hartverwarmend. Als lezer ben je onderdeel van zijn gezin.

Sander verteld over de moeilijke weg naar het zwanger worden, zonder in een klaagzang te belanden, terwijl het een lange weg was. De heftige geboorte van zijn zoontjes, de zware eerste tijd en daarna de zorgen om Willem. Als Maurits dan ook nog de diagnose autisme krijgt is het een gezin waarbij de organisatorische talenten optimaal benut moeten worden om alles draaiende te krijgen en te houden.

Door de korte hoofdstukken, die doorspekt zijn met humor en zelfrelativering, leest het boek erg vlot. Samen met hem en zijn vrouw geniet je als lezer van elke vooruitgang in het leven van de kinderen, waarin niets vanzelf gaat.

Mijn mening
Het boek is mooi, het verhaal is eerlijk en bijzonder. Het feit dat je als buitenstaander mee mag leven met dit speciale gezin geeft je als lezer het gevoel erbij te horen. De gebeurtenissen zijn zo vol liefde geschreven dat het boek met een goed gevoel kan worden dichtgeslagen. En eigenijk wil je als lezer alleen maar meer. Dit was een overzicht van de eerste vijf jaren van Maurits en Willem. De jongens hebben zich ontwikkelt tot wat ze nu zijn, maar zij zullen blijven groeien in alle opzichten en dus hoop je op een vervolg, want Maurits en Willem en hun gezin laten je niet meer los.