Goed versus kwaad. Heldendichten (epos) worden al eeuwenlang op een lyrische en verhalende manier beschreven. De nadruk ligt op een groots gebeuren. In de fantasy neemt de hoofdpersoon, in een langdurige queeste, het dikwijls op tegen een slechtaardige vijand. Dit grootse en meeslepende gebeuren vindt vaak in het laatste deel plaats en uit zich in een gevecht waar alles uit de kast wordt getrokken: magie, magische wezens, mankracht! Vandaag bestormt de Scifi/Fantasyclub Hebban met 7x epische gevechten uit de fantasy. Met wat fantasie kun je ze ook gebruiken voor de Challenge categorie #29 : Een boek dat zich afspeelt in een oorlog.

The Wolf

Na de aanval van de Zuidenaren op de Anakim uit het noorden broeit er weer oorlog tussen de twee volken. Door een list hebben de Zuidenaren de eerste slag gewonnen. De onoverwinnelijke Anakim blijken dus toch verslagen te kunnen worden, maar dat betekent natuurlijk niet dat ze zich zonder slag of stoot gewonnen geven. Na wat aanvallen over en weer volgt dan eindelijk het echte gevecht, met het gebied van de Anakim als inzet. De koning van de Zuidenaren heeft dit keer Garrett met Bellamus meegestuurd. Garrett is een hybride en zeer sterk. De leider van de Anakim, Roper, wil hem bevechten, maar wordt hierin tegengehouden door zijn eigen mannen. Dat gevecht zou zijn dood worden. In plaats van Roper voert Pryce nu een heftig gevecht tegen de hybride. Beide legers zijn aan elkaar gewaagd, maar Bellamus heeft uiteraard weer een list achter de hand. Plotseling komt zijn tot dat moment toe verborgen cavalerie opduiken en zijn de Anakim in het nadeel. De strijd lijkt te zijn besloten. Maar wat niemand zag aankomen, was de plotselinge blikseminslag middenin het gevecht... Nieuwsgierig geworden? Lees dan The Wolf  van Leo Carew.

De Strijd der Koningen

Bij 'epische gevechten' denk ik gelijk aan de Battle of the Blackwater uit De Strijd der Koningen van George R.R. Martin. Het is een groot en iconisch gevecht in de boeken dat tussen de strijdmachten van koning Joffrey Baratheon en die van Stannis Baratheon wordt uitgevochten. De oorlog begint wanneer Stannis met zijn vloot de rivier onder het koninklijke kasteel binnenvaart. Door hoogmoed worden er geen scouts vooraf gestuurd, en zelfs wanneer Ser Davos de ketting onder water opmerkt gaat de vloot toch door de rivier op. Daar vallen ze de schepen van Joffrey aan, maar algauw blijkt dat ze een enorme fout hebben begaan. De schepen blijken Wildvuur te bevatten - een groen goedje dat ontzettend vlambaar en explosief is. In één klap worden de schepen van Stannis in vlam gevat en ontstaat er paniek wanneer de weg terug is geblokkeerd door de enorme ketting die nu boven water is getakeld. Ondanks het enorme verlies wisten een aantal schepen echter de vlammen te ontvluchten en meren ze aan aan de oever, klaar om te vechten. Daar krijgen ze algauw de overhand, mede omdat Koning Joffrey de frontlinie ontvlucht waardoor het moraal binnen de stad breekt. Tyrion, de oom van Joffrey die dwerggroei heeft, pakt het stokje echter over. Hij vecht in de frontlinies en weet zich staande te houden, tot hij plots wordt aangevallen door één van Joffrey's beschermridders. Het gevecht wordt uiteindelijk besloten door de komst van de legermacht van onder andere Tywin Lannister en de Tyrells, die de legermacht van Stannis van achteren aanvalt. Een iconisch en onwerkelijk moment is wanneer de geest van Renly Baratheon lijkt te verschijnen op het slachtveld. Renly's harnas en wapenuitrusting wordt door iemand anders gedragen op dit slachtveld, maar de bijgelovige soldaten van Stannis (velen die eerst voor Renly vochtten) gooien hun wapens neer bij het zien van 'Renly'. Stannis zelf weet te ontkomen, maar het is duidelijk dat hij een enorm verlies heeft geleden en dat hij heeft gefaald ondanks zijn enorme leger. 

Het betoverde land achter de kleerkast

De kronieken Van Narnia, geschreven door CS Lewis, bestaat uit 7 boeken. Het tweede en meest bekende boek, vertelt het verhaal over 4 kinderen die een via een kleerkast in een andere wereld terecht komen. Deze wereld is Narnia. Narnia wordt geregeerd door de Witte Heks. Een vrouwelijke tiran die het land teistert met een ijskoude en kille winter. De Pevensie kinderen gaan samen met Aslan, de bewaker van Narnia, de strijd aan tegen de Witte Heks en haar volgelingen. De dag voordat de beslissende veldslag zal losbarsten, laat de Witte Heks, Alsan in de val lopen. De strijd is heftig. Alle inwoners van Narnia doen mee, Cenaturen, faunen, Dryaden, niemand ontkomt aan deze strijd die vele slachtoffers eist. Zal Aslan de Pevensie kinderen en zijn volk nog wel kunnen helpen in deze allesbeslissende strijd of zal Narnia voorgoed in de handen van de Witte Heks blijven?

Eragon

Christopher Paolini schreef over de strijd onder Farthen Dûr. Midden in het gebergte de Beoren ligt de krater Farthen Dûr, waar de Varden, de tegenstanders van de slechte koning Galbatorix, onderdak gekregen hebben in Tronjheim. Deze prachtige, geheel van zuiver marmer gemaakte stad is door de dwergen gecreëerd. Nu zijn de Varden ontdekt. In de onderaardse gangen zijn inmiddels Urgals gesignaleerd. Onbekend is of alleen deze bondgenoten van Galbatorix zullen aanvallen, of dat hij ook eigen soldaten heeft gestuurd. Een gewaarschuwd mens telt voor twee en dus hebben de Varden en de dwergen een aantal gangen afgesloten, waardoor het gevecht beperkt wordt tot drie fronten. Zodra de Urgals in aantocht zijn gooien ze hete pek in de gangen en ook de boogschutters staan al klaar. Toch gaat het op alle drie de fronten slecht, het zijn gewoonweg te veel Urgals! Eragon zet zijn magie in en ook zijn draak Saphira doet wat ze kan, maar is al snel omsingeld door twaalf Urgals die haar met speren bestoken. De Kull, een soort uit de kluiten gegroeide Urgals, stromen Farthen Dûr nu ook binnen. Voor elke Urgal die gedood wordt, lijken er weer tien nieuwe te verschijnen. De Varden zijn hierdoor, ondanks de hulp van de dwergen en van Eragon met zijn draak, aan de verliezende hand.Tot overmaat van ramp verschijnt dan ook nog de zeer sterke schim Durza ten tonele. Eragon gaat het gevecht aan, maar is niet tegen de schim opgewassen. Dan verbrijzelt de stersaffier en Durza raakt afgeleid. Met de vuurspreuk Brisingr weet Eragon hem in zijn hart te steken. De geesten van de schim verlaten zijn lichaam. Zodra de Urgals de geesten zien verdwijnen, valt de betovering over hen weg. Van een georganiseerde legermacht veranderen de Urgals nu in een ongeorganiseerd zootje, waarbij de diverse stammen elkaar gaan aanvallen in plaats van tegen de Varden te vechten. Het moge duidelijk zijn dat dit ervoor zorgt dat er onder Farthen Dûr ineens een heel ander soort gevecht ontstaat.

Harry Potter

Zeven boeken van J.K. Rowling lang werd er toegewerkt naar dat ene laatste gevecht. Op de plek die voor Harry Potter voelde als zijn enige echte thuis, verzamelde alle strijders van Perkamentus zich om het laatste gevecht tegen Voldemort aan te gaan.
De strijd is zwaar en er worden hartverscheurende verliezen geleden. Na de heftige eerste acte vindt Harry de laatste antwoorden. In de tweede acte volgt er berusting en opoffering, waarna alle hoop verloren lijkt. In de laatste acte eist Voldemort de overwinning en lijkt het alsof het duistere kwaad zegevierde, maar zal liefde sterker blijken dan haat?

De Terugkeer van de Koning

In de Terugkeer van de Koning van J.R.R. Tolkien vindt misschien wel een van de grootste gevechten plaats uit de geschiedenis van de fantastische literatuur: de strijd bij Pelennor, de strijd om Minas Tirith. Het gevecht is het slotstuk van het boek en de gelijknamige film waarbij het leger van Gondor recht tegenover het leger van Sauron komt te staan. Het gevecht wordt niet alleen door mens, elf en dwerg gevochten maar aan de kant van Sauron zijn leger zijn er ook monsters die ondersteunen waaronder orks, mûmakil (de Oliphaunts) en trollen. Niet alleen beschikte het leger van Sauron over monsters het was ook vele malen groter dan het leger van Gondor wat Minas Tirith verdedigde. Uiteindelijk wordt het tijd gekeerd ten gunste van Gondor wanneer Aragon, Legolas en Gimli met een vloot schepen aan de strijd deelnemen. Ze beseffen zich echter wel dat ze alleen kunnen winnen als Frodo en Sam de ring op tijd zou kunnen vernietigen in Mordor.

Het boek van Kennis

WJ Maryson omschreef de laatste slag zelf in 3 mooie stukjes proza. 

De hemel trekt haar eigen spoor

door ‘t tijdsgewricht van de legende.
Een maalstroom van wat zwart vermag,
en verder weg de zonnewende.

De aarde wacht al, al die eeuwen
Op ‘t ogenblik van Gavriel,
vermomd als Ene, Erfgenaam
Begiftigd met die ene tel.

De vogel nadert snel de nacht,
zijn vlucht oogt strak en doel gericht.
Nog even en dan triomfeert het duister.
Of zwicht het voor het laatste licht.

.........

Het lot zwijgt,
onstuitbaar,
stroomt stil door mijn hart.
De pijn is groot,
onzegbaar,
als ‘t vlijmend scherp van C’hart.

Geen uitweg dan te doen
wat de legende vraagt,
en weten dat in ‘t oog
geen morgenzon meer draagt.

......

Sidderde de aarde?
Niet tijdens de strijd.
Trad de nacht in?
Ik heb geen duisternis gezien.
Was het een langdurige strijd?
Snel was het voorbij.
Vloeide er bloed?
Nauwelijks

Wat vind jij nu een episch gevecht?