Peter Van Rillaer & Christophe Vermaelen schreven de serie De erfgenaam van Herlewinne en publiceerden onlangs hun nieuwste boek via Celtica Publishing.
Voor Marc was het een eerste kennismaking met deze Vlaamse auteurs. Hij las niet alleen deel 1, maar gelijk ook deel 2 van de serie: De Horden van Behemoth. Vandaag zijn bevindingen over dit nieuwe deel en een interview met de heren.

De erfgenaam van Herlewinne

In 2015 kwam De gezellen van Nez,  het intrigerende eerste deel in de trilogie uit. Het verhaal is een zoektocht naar vrijheid en geluk en hoop op een beter leven, weg van het juk van slavernij en dwingelandij. Een fantasyverhaal zonder klassieke magie, maar wel vol mystiek en bijzondere krachten. Je maakt kennis met zieners en magica, die door hun (kruiden-)kennis schrik of respect afdwingen. Afhankelijk van hoe ze die kennis gebruiken.

De Horden van Behemoth

De Horden van Behemoth is deel 2 uit de reeks. In dit tweede deel, zien we hoe er bondgenootschappen ontstaan tussen volkeren, die eerst nog elkaars vijanden waren. Die samenwerkingsverbanden dienen om het geweld van de veroveringstocht der horden Behemothen te stuiten. In elk kamp zijn er echter intriges, die het verloop van deze oorlog mee beïnvloeden. Het is een aaneenschakeling van veldslagen en de persoonlijke gebeurtenissen van de hoofdpersonages. Je komt ook te weten wie of wat Herlewinne is en waarom die erfgenaam zo belangrijk is voor de afloop van het verhaal. Hoofdpersonages zijn Jente – een prijsvechtster – en Nuru Nandro – een broeder/ziener van de tempel van de ‘Orde van de Berk’ – en samen moeten ze,  geholpen door hun vrienden,  proberen er voor te zorgen dat hun wereld niet ten onder gaat aan het kwaad.

Hoe Vlamingen ook werelds kunnen zijn

De boeken voelden voor mij eerder internationaal dan Vlaams aan en ze kunnen dan ook de vergelijking met bekende en minder bekende anderstalige trilogieën doorstaan. Wat ik verder fijn vind, is het feit dat de personages niet alleen karakter hebben, maar ook uitgewerkte gevoelens, die hun handelen beïnvloeden. Het boek krijgt hierdoor meer diepgang en geloofwaardigheid. Zo hebben ook sommige personages – die langs de goede kant staan – hun slechte eigenschappen en nemen ze wel eens foute beslissingen.

Eindoordeel over De Horden van Behemoth: een vlot en aangenaam middendeel van een trilogie die elke rechtgeaarde fantasyfan bij  zijn nog-te- lezen- lijst kan zetten.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ben jij ook benieuwd naar dit schrijversduo? Dan kan je hier kennismaken!

Via vragen en antwoorden probeerde ik te pijlen naar het boek en de schrijvers erachter.

Hoe zijn jullie tot het schrijven gekomen? 

Peter: Mijn eerste schrijfsels dateren van toen ik 10 jaar was (als ik mij dit nog goed herinner). Mijn eerste verhaal heette ‘De Rode Piraat’ en zoals je kan lezen had ik toen al een interesse voor fantasy-verhalen. Daarna richtte mijn aandacht zich meer tot Poëzie. Mijn gedicht ‘Mies de Muis’, dat ik op twaalfjarige leeftijd schreef is, naar het schijnt, jarenlang gebruikt geweest in de kleuterklassen rond Leuven. Dat had ik te danken aan mijn oudere zuster die toen voor kleuterleidster studeerde en mijn ietwat kinderlijke gedichten mee naar de kleuterscholen nam. In ieder geval was mijn interesse toen al gewekt. Spijtig genoeg werd mij daarna regelmatig gevraagd om constant gedichten op rijm te schrijven voor elke gelegenheid zoals verjaardagen, enz.. waardoor ik algauw een hekel aan gedichten schrijven kreeg. Een hekel die nog steeds bestaat.

Gelukkig leerde Christophe mij een tiental jaar later de schrijverssite ‘Het Schrijvertje’ kennen. Een plaats waar mijn passie (voor Proza nu) langzaam (heel langzaam) tot bloei kon komen in de vorm van gepubliceerde kortverhalen. Spijtig genoeg stopte de oprichter van Het Schrijvertje er plots na een paar jaar mee wegens interne pesterijen (iets dat in die wereld, spijtig genoeg, ook veel voorkomt). Op de site ‘De Verhalensite’, van Dirk Schippers, kwam ik pas echt tot bloei en werd ik opgemerkt door Rianne Lampers die mij, onverwachts, een kans gaf om mijn eerste verhaal, Ishtar Roodrug en het lot van de wereld, te publiceren. Aangezien Christophe, mijn beste vriend, ook een contract bij Rianne had, was een samenwerking gewoon een kwestie van tijd. Dirk stopte er, spijtig genoeg, om dezelfde redenen na een paar jaar ook mee en sindsdien is mijn passie voor het schrijven wat bekoeld. Ik ben, onder de nickname ‘Swing’ nog lid van de schrijverssite ‘Webtales’, maar daar is mijn inbreng, de laatste jaren, verwaarloosbaar. Toch smeult de passie nog altijd en ik hoop mijn impasse dit jaar te counteren door nu eindelijk het eerste boek van mijn fantasyverhaal ‘De Vijf munten van Atares.’ (werktitel) af te maken.

Christophe: Als tiener won ik eens een opstelwedstrijd, daarna schreef ik vervolgverhalen in feuilletonvorm en gedichten. Eerst alleen voor mezelf, daarna online en met wisselend succes bij mijn lezerspubliek, haha! Rond mijn dertigste schreef ik mijn eerste boek (Meer dan één wereld) en bracht het uit in eigen beheer. Een tweede volgde, Rianne vond het goed en contacteerde me als schrijver voor haar start up uitgeverij.

Leven jullie ervan, of is het een hobby?

Peter: Hier kan ik kort in zijn. Het is een hobby.

Christophe: Met mijn royalty’s voor 2017 kan ik eens goed gaan eten met mijn vrouw. Meer dan dat is het niet.

Hoe moet je samen schrijven concreet zien?

Peter: Tja, veel samen komen, praten en soms, met wederzijdse toestemming, sommige personages en/of verhaallijnen van elkaar ‘stelen’. We hebben het elkaar echter niet te moeilijk gemaakt door onze verhaallijnen veelal parallel naast elkaar te laten bestaan. Het is enkel wanneer die verhaallijnen elkaar kruisen dat we moeten samen komen. We hebben wel afgesproken dat we soms elkaars hoofdpersonages mogen gebruiken, als dat onze verhaallijn ten goede komt, maar dat we dit met alle respect voor het oorspronkelijke karakter van de personages doen. Voor nevenpersonages gelden minder strikte voorwaarden. Zo heeft Christophe mijn personage Cayden geheel eigen gemaakt en ik zijn personage Trinity. En we moeten beiden toegeven dat ze er beter van geworden zijn. Christophe is voorts beter in het beschrijven van romantiek en de daarbij horende erotiek, terwijl ik beter ben in het beschrijven van vechtscènes en indrukken van een omgeving. We laten elkaar hierbij dan ook de vrije hand. Wat dialogen betreft zijn we aan elkaar gewaagd, denk ik.

Christophe: We maken afspraken, soms bij pot en pint, soms via mail. Zodra we onze opdracht goed kennen, schrijven we elk apart hoofdstukken bij elkaar. Aan het einde van de rit passen we alles in elkaar. Soms schuiven we nog een beetje, met de lengte van de hoofdstukken. Het einde van boek drie wordt het échte einde, misschien dat het daarom  zo moeizaam tot stand komt, maar het komt allemaal in orde, dat voel ik.

Grote voorbeelden?

Peter: Heel cliché, vrees ik. Voor mij zijn dat Tolkien, Weis en Hickman (vooral de Poort des Doods serie), Stephen King (maar vreemd genoeg, niet de Donkere Toren serie) en Brandon Sanderson (Nevelgeesten).

Christophe: Bjorn Larsson, Joe Abercrombie, Stephen King, Karen Miller, Harlan Coben en Col Buchanan. Mijn favoriete auteurs.

Was het de bedoeling om vanaf het begin een trilogie te schrijven?

Peter: Wij kunnen niet zuiniger schrijven, maar weten ook dat schrijven, schrappen is. Dus geloof mij, zonder onze uitgeefster zouden onze verhalen nog groter zijn. Herlewinne, tja, wat kan ik zeggen. De ideeën stromen terwijl we schrijven en we schrijven graag veel. Of het derde boek in 2018 uitkomt? Wij fantasyschrijvers geloven graag in mirakels, dus wie weet…

Christophe: Nee, ik dacht eerst dat het één boek zou worden, maar na 500 bladzijden te hebben geschreven, realiseerden we ons dat er meer in zat dan dat.

Hadden jullie al van deze auteurs en boeken gehoord? Zouden jullie ook overwegen hun boeken te lezen?