Na hun duo-recensie over Vonnis, het eerste deel van de serie Bloedwetten van Sophia Drenth, lazen Adinda en Saskia het vervolgdeel. Net als zijn voorganger is het Tweede Boek: Verlossing in eigen beheer uitgegeven. Het verscheen in 2017 en een derde deel is in de maak.
Wat vonden wij van deze opvolger?

De Publicatie

Ook deze uitgave ziet er weer mooi en prima verzorgd uit. Aan zowel de cover, het verhaal als het taalgebruik is opnieuw de juiste zorg besteed.
De omslag is zwart en toont het gedeelte van een onderlijf, blootsvoets en bedekt met een doorschijnend gewaad. Op het gewaad liggen enkele blaadjes. Het lijkt alsof de persoon op haar zij op de koude grond ligt. De voeten lijken damesvoeten te zijn. Het geheel geeft een wat desolate indruk en insinueert dat het niet erg goed met haar gaat. Zou ze nog leven?
Ook dit Tweede Boek bestaat uit vier delen met toepasselijke titels. Zo begint het eerste deel met de titel Schouwspel ook daadwerkelijk met een schouwspel in een schouwburg. Tijdens de lezing van dit deel blijkt dat de titel niet alleen letterlijk genomen hoeft te worden. Ook sommige personages blijken een showtje weg te geven terwijl ze hun werkelijke agenda verborgen houden.

De Inhoud

Nadat de Ath’vacii in het Eerste Boek hun oordeel over Roan Storm uitspraken, voltrokken zij hun vonnis en veranderden Roan in een onsterfelijke vampierachtige die afhankelijk is bloed. Hij weigert echter te wijken voor de hevige aandrang om mensenbloed te drinken en houdt zichzelf in leven met zijn eigen bloed. Eerst drinkt hij het uit zijn eigen pols maar later laat hij van zijn eigen bloed pulver, een soort gedroogd bloed, maken waardoor het krachtiger werkt. Tegelijkertijd probeert hij de Bloedwet, die het roven van andermans bloed verbiedt, te handhaven om de mensen te beschermen. Zijn tegenstrever Eisenwoud, die inmiddels ook onsterfelijk is, heeft echter een maas in de wet ontdekt waardoor Storms goede bedoelingen teniet gedaan worden. Daardoor raken de inwoners van Stede verslaafd aan het gratis en vrijwillig door Ath’vacii verstrekte bloedpulver.
Tegelijkertijd lijdt Storm onder zijn vurige liefde voor Maia die niet geconsumeerd kan worden. Hoe moet hij nu verder?

De Overgang

SASKIA
Het is wel even schrikken wanneer je aan dit tweede boek begint. Je verwacht een voortzetting van de preutse en hoofse liefde die Storm tentoonspreidt in Deel I maar belandt direct in seksuele orgiën en andere liederlijke uitspattingen. Deed het eerste boek wat stijfjes aan, in dit deel is iedereen volslagen losgeslagen en blijkt Marquis de Sade geschikt te zijn als kinderverhaaltje voor het slapen gaan.
Het is zeker niet saai want de schrijfster voert je in sneltreinvaart mee langs al deze smeuïge taferelen. De vonk die in het eerste boek ontbrak is een heidebrand geworden. God wat een leven zit er in die onsterfelijke lijken.

ADINDA
Na het lezen van Vonnis vond ik dit deel een verademing. De zware schrijfstijl heeft plaats gemaakt voor een wat lichtere toon. Ook valt op dat in dit deel veel meer met de toon gevarieerd wordt, zodat de schrijfstijl beter in overeenstemming is met de sfeer van de verschillende scenes.
Dan de seks in dit deel. Tja, je moet ervan houden. Ik ben niet preuts en een beetje amoureuze activiteiten in een verhaal kunnen mij doorgaans best bekoren, maar liefdesspel waarbij de geliefden elkaar zo'n beetje fileren blijkt toch niet helemaal voor mij weggelegd. Gelukkig bleven de scènes beperkt genoeg om niet het plezier in het boek te vergallen.

Het Verschil met Vonnis

SASKIA
Dit boek leest een stuk sneller dan Vonnis. Enerzijds is het taalgebruik effectiever omdat er minder beschouwingen zijn. Daardoor komt het verhaal minder afstandelijk over. Anderzijds is er ook veel meer actie en daarmee ook interactie met de verschillende personages. Het enorme aantal wonderschone zinnen dat Vonnis kenschetst, komt nog maar sporadisch voor en vertraagt het verhaal niet meer. Bovendien heb je door de actie en vele wendingen in het verhaal ook niet de gelegenheid om lang stil te blijven staan bij fraai geschreven passages.
De seksuele uitspattingen en gruwelijkheden worden beeldend beschreven en beslaan een groot deel van het boek. Op een gegeven moment is het echter wel duidelijk hoe het er in Stede aan toe gaat en ervaar je een gevoel van overkill. De beschrijvingen van de uitspattingen voegen niets meer toe en leiden de aandacht van het verhaal af.

Iets over de helft begint het verhaal een enorme vaart te ontwikkelen. De ene na de andere onverwachte gebeurtenis en intrige vindt plaats. Het is alsof je in de achtbaan zit en haast geen adem meer kunt halen. De ervaring is niet onaangenaam en je stapt een beetje high uit Sophia’s trein maar af en toe krijg je het gevoel alsof je iets van de rit gemist hebt. Dit komt misschien omdat er teveel tegelijk gebeurt en sommige zaken te onverwachts zijn. Hoewel het wel duidelijk is wat de bedoeling is van de subplots, lopen ze nogal abrupt af zoals bijvoorbeeld Verena die haar jaloezie bekoopt met een vreselijk lot maar dat niet ziet aankomen. Wat meer evenwicht hierin zou de leeservaring ten goede komen.

ADINDA
Dit boek leest vele malen luchtiger en vlotter dan het vorige. De plot is zorgvuldig in elkaar gezet en bouwt goed op naar een climax. Op driekwart van het boek komt alles in een stroomversnelling, en Drenth houdt het tempo en de spanning ditmaal vaardig vast. Dit boek wordt beter naarmate je verder komt.

Toch waren er wat zaken die mij aan het denken zetten. Zo wordt pulver, de drug gemaakt van het bloed van de gemaakten, de Ath'vacii, gratis verstrekt. Tegen het einde van het boek, als de maatschappij van Stede compleet ontspoort, blijken heel wat mensen verslaafd aan het goedje. Tegelijkertijd is er geen reden om aan te nemen dat enorme hoeveelheden gemaakten hun bloed afstaan – en die drie gemaakten die dat wel doen, zouden toch nooit zulke hoeveelheden bloed kunnen afstaan dat een hele samenleving ontwricht raakt?
Nog steeds blijft voor mij een raadsel waarom de gemaakten überhaupt in de samenleving worden gedoogd, aangezien ze nergens een zinnige bijdrage leveren. Integendeel, niemand is veilig voor de moordzucht van deze wezens. Toch zijn ze graag geziene gasten bij de adel. Ik hoop dat we hier wat antwoorden op zullen krijgen in een volgend deel.
Ook blijkt ergens halverwege het verhaal dat de Athvacii over een speciaal vermogen beschikken. Dit kwam voor mij toch wel wat uit de lucht vallen en het werd ook niet erg goed uitgewerkt in het verhaal.
Wat ik erg lastig vond was een hoofdstuk in dit verder chronologische verhaal waarin de tijdslijn ineens verdubbelt. Dat verwarde mij in eerste instantie vooral.
Het zijn dit soort details die voor mij het verschil maken tijdens het lezen. Toch had dit boek genoeg vaart en nieuwe plotontwikkelingen om hier overheen te stappen.

Dit boek heeft beslist geen last van het tweede deelsyndroom. Het biedt genoeg nieuws en voelt aan als een volwaardig deel.

De Personages

SASKIA
Het is een pluspunt dat de wereld van Stede nu vanuit meerdere gezichtspunten wordt beleefd dan enkel Storm’s perspectief. Heer Eisenwoud komt beter uit de verf en wordt een heuse en geloofwaardige tegenstander. Ook de andere personages krijgen meer body en worden een factor om rekening mee te houden. Kwamen de acties in Vonnis nog wel eens uit de lucht vallen, in Verlossing worden ze begrijpelijker doordat je meer van de achtergronden weet en de personages een actievere rol spelen. De daden die Victoire bijvoorbeeld uit jaloezie begaat, zijn invoelbaar en roepen bij de lezer ook meer emoties op. Zo roept Victoire bij mij gevoelens van weerzin en walging op. Daarmee is dit boek een stuk levendiger dan zijn voorganger.

ADINDA
In dit deel is veel meer ruimte voor de verschillende personages, waardoor het verhaal direct meer leven bevat, meer 'ademt'. Waar in het vorige deel de personages zich nog erg weinig van elkaar onderscheidden, is dat nu zeker niet meer het geval: de karakters spatten van het papier, en gelukkig schuwen ze humor, platte grappen, en opportunistisch gedrag niet. Ook de animositeit tussen bepaalde personages wordt beter uitgewerkt. Zo krijgt de rivaliteit tussen Eisenwoud en Roan Storm meer diepte, wat de plot ook direct ten goede komt.
De jagers die op de gemaakten jagen, in het eerste deel vooral een handvol illustere namen (Vuist, Havik, Muis) hebben ook een grotere rol in dit deel. Ik vond hen een erg interessant zooitje ongeregeld om over te lezen.
Met Victoire introduceert Drenth een enorme schlemiel in het verhaal, een lege pronkboon. Toch blijft hij in al zijn verwerpelijkheid ook vooral heel menselijk om over te lezen. Drenth schuwt niet zijn kwetsbaarheid te tonen, waardoor dit personage ondanks zijn gruwelijke daden voor de lezer heel goed te volgen blijft. En dat is de essentie van dit deel: waar Drenth in Vonnis vooral het lijden liet zien, laat ze nu de personages in al hun facetten zien, pelt ze als het ware de façade weg waardoor we de personages naakt, op hun slechtste en zwakste momenten blijven zien in grijstinten.

Opmerkelijk

SASKIA
Tijdens het lezen van dit boek kwam ik een scène tegen die beschrijft hoe Maia ‘in haar gekruiste handen’ een vogeljong vasthoudt. Storm bevrijdt het uit haar handen en beschermt het door het veilig in zijn borstkas op te bergen. De scène zelf slaat op de gebeurtenissen in Verlossing maar het riep bij mij meteen associaties op met de voorkant van Vonnis, het Eerste Boek.
De cover van Verlossing vindt men terug in het gelijknamige tweede deel. De deerniswekkende gestalte die blootsvoets de omslag siert, blijkt Maïa te zijn die in een nachtpon weerloos op de grond ligt.
Ik vind het wel prettig om deze mooie covers terug te vinden in de scènes uit het boek.

Het oordeel

SASKIA
Met Verlossing heeft Sophia Drenth ons verlost van de stijfheid die voorganger Vonnis kenmerkte. Er is nu heel wat meer te beleven in Stede. Het politieke gekonkel en de intriges slepen je mee en de personages worden van vlees en bloed en blijven boeien. Het thema verslaving en wat dat met een mens en zijn omgeving doet wordt realistisch uitgewerkt en geeft ook diepgang aan het verhaal. Het boek geeft een harmonieuzere leeservaring dan zijn voorganger en doet je verlangen naar zijn opvolger. Ik geef het 4 sterren.

ADINDA
Op wat kleine onevenwichtigheden na was dit een prettige leeservaring. Dit deel grijpt je vele malen meer bij de strot dan het vorige. Drenth schotelt haar lezers zeker geen doorsneefantasyverhaaltje voor, de wereld is origineel en rijk uitgewerkt. De Victoriaans Hollandse sfeer voegt ook zeker wat toe aan het verhaal. Jammer van de kleine inconsistenties, maar toch is dit voor mij zeker vier sterren waard.

Is dit boek voor ons yay, hm, okay of nay?