Ben Bokhout deed als bioloog/immunoloog jarenlang wetenschappelijk onderzoek. Nu verruilt hij die wetenschappelijke wereld voor de fantasywereld. Het resultaat is zijn debuut De elfsteen. Marc en Merel lazen dit magisch epos en gaven hun oordeel.

Het verhaal

In een era waarin op aarde oeroude geesten rondwaren, het gebruik van de Tijdbrug van Fione wordt herontdekt en Windstenen zorgen voor evenwicht tussen dwergen, elfen en mensen, dreigt een catastrofe indien de Elfsteen van prinses Ivelij wordt gestolen en niet voor volle maan terugkeert. Windjir, inwoner van het voormalige piratennest Groot Walburcht, gaat samen met een lid van het Tolburchtse dievengilde de strijd aan met een boosaardige tovenaar om te voorkomen dat een eindeloze doem zich over de aarde verspreidt.

Cover

Merel: De cover is niet heel opvallend, maar ik vind deze wel mooi. De donkere kleuren passen wel bij de doem (de mist) die over Groot Walburcht uitbreekt.

Marc: Gezien de titel kan je er van uitgaan dat op de cover een elf (-prinses) staat met een Elfsteen in de hand, ergens op wat rotsen aan het water en bij avond/nacht. Deze cover roept genoeg vragen op om de interesse in het verhaal te wekken.

Schrijfstijl & Leesbaarheid

Merel: De bladspiegel is vol, en dan bedoel ik ook echt vol! Hierdoor komt het boek wel wat intimiderend op me over.

Marc: De druk zorgt ervoor dat je het boek goed moet vasthouden om alles te kunnen lezen (boven & zijkant 1cm marge en onder & midden 1,5cm marge). Alle bladzijden staan ook vol van boven tot onder. Er zijn wel de insprongen en de tussenregel voor een nieuwe alinea of hoofdstuk, maar verwacht geen half lege bladzijden in dit boek! Dit maar om te zeggen dat het echt veel tekst is.

Merel: Er worden regelmatig bijzinnen gebruikt, waardoor er veel komma’s in de zinnen staan. De manier van schrijven is echter boeiend en het leest daardoor ook vlot. In het begin van het boek bestaat het verhaal vooral uit veel dialogen, later volgen er ook steeds meer beschrijvingen. Er staan nog enkele typefouten in het boek, maar daar is wel overheen te lezen. Een prettige schrijfstijl!

Marc: De schrijver gebruikt korte en langere zinnen, met voldoende beschrijvende woorden in, om het geheel tot een aangename vertelling te modelleren. Moeilijke woorden zitten er zo goed als niet in. Wel af en toe vreemde woorden om bepaalde (fantasie) aspecten uit het verhaal te kunnen benoemen. Soms gebruikt hij het verteller/toeschouwer standpunt en anders verhaald hij vanuit de ik-persoon. Hierdoor is het verhaal vlot te lezen.

Plot & opbouw

Marc: Het verhaal bevat 27 hoofdstukken – er is geen korte inhoud aanwezig – verdeeld over drie boeken (boek 1: 0-310 / boek 2: 311-653 / boek 3: 655-796). In het eerste boek maken we kennis met de personages & de setting en ontvouwt zich de ramp/het probleem. In boek twee proberen de ‘goeden’ te winnen en de ‘slechte’ dit te voorkomen. Ook splits het verhaal zicht hier in twee lijnen omdat je enerzijds de achtervolgers hebt en anderzijds de achtergeblevenen en de schrijver wisselt beide standpunten regelmatig af zodat je van beide op de hoogte blijft. In boek drie krijgt je de ontknoping met het eindgevecht tussen goed & kwaad en de afwikkeling van het verhaal.

Merel: De elfsteen is verdeeld in drie boeken, die elk een aantal hoofdstukken beslaan. In Groot Walburcht verwachten ze de komst van een elfenschip én proberen ze een diefstal te verhinderen. De plot wordt verdeeld over verschillende verhaallijnen. Aan de ene kant volgen we de personages in Groot Walburcht die te maken krijgen met de doem, aan de andere kant volgen we Windjir die de elfsteen probeert terug te halen. De verhaallijn van Windjir vond ik het meest interessant. Omdat hij rondreist komt hij op verschillende plekken en hij maakt ook de meeste actie mee. Wel is het leuk om tegelijkertijd te lezen hoe het ondertussen in Groot Walburcht gaat. De verhaallijnen vullen elkaar mooi aan.

Personages

Merel: Er zijn vanaf het begin meteen veel personages en ik vond dat ze niet altijd even goed geïntroduceerd werden. Mondjesmaat volgt er wel meer informatie en langzaamaan leerde ik de belangrijkste personages goed kennen. Hoe verder ik in het boek kwam, des te meer aandacht er leek te zijn voor het opbouwen van de personages. Maar in het begin verwarden al die personages me maar.

Marc: Aan de slechte kant heb je de tovenaar Has-moggief en zijn helper de dief. Aan de goede kant de zoon van de stadschout Windjir en zijn vriend Spaat de dief, verder de elfenprinses Ivelij en haar scheepskapitein(e) Elffie, de stadsschout Jart, de stadsheerser Quinco, de alweter Poorter. Alsook enkele bijfiguren als de smid Rabelhart en zijn zoon, de beide poortwachters van de stad, de elfenprins Tharnevorn En dan is er nog Fluist, maar wie dat is moet je zelf ontdekken. Verder nog een hoop dwergen waaronder een fijne familie en ook nog wat onderwereldse slechteriken.

Merel: Mijn favoriete personage is Windjir, die ten onrechte als dief gezien wordt, terwijl hij eigenlijk een heel puur persoon is. Hem leren we ook het beste kennen. De instant relatie tussen hem en Ivelij vond ik niet heel overtuigend overkomen, maar geeft hem wel reden om achter de elfsteen aan te gaan.

Fantasygehalte

Merel: De wereld wordt mooi opgebouwd. Om de ziel van de aarde bevindt zich de sj-choer waar de schaduwlozen wonen. Zij zijn ook het gevaar voor de oer, de wereld waar de mensen wonen. Men kan zich op verschillende manieren door de oer verplaatsen, waaronder met behulp van de Fione (reizen over schimpaden zonder jezelf te verplaatsen) of door de spiegels van de dwergen. Naast mensen en dwergen vinden we ook tovenaars, elfen en geesten in dit verhaal terug. Er is dus een behoorlijk fantasygehalte in dit boek!

Marc: Dat is ruim aanwezig met de stenen, de ‘poorten’ om te reizen, de tovenaar zijn kunsten, mythische figuren en een denkbeeldige oer wereld.

Oordeel

Merel: De elfsteen is een boeiend verhaal in een goed uitgedachte wereld. In het begin is het verhaal wat verwarrend, mede door de vele personages die we beetje bij beetje leren kennen. Later wordt het allemaal duidelijker, maar het kost moeite om in het verhaal te komen. Ik geef De elfsteen een ruime drie sterren.

Marc: Vier sterren geef ik dit boek. De schrijver is er in gelaagd om een lang verhaal toch vlot en leesbaar te houden. Des te meer, daar dit een eersteling is, kan je deze prestatie bijna niet anders dan bewonderen.