Met Het keizerrijk van as sluit Anthony Ryan de Draconis Memoria trilogie af. De Witte Draak heeft een bloederig spoor achtergelaten en meer mensen zullen spoedig de dood vinden. Alleen Clee en Lizanne kunnen de wereld nog redden, maar daarvoor moeten ze eerst een eeuwenoud geheim ontrafelen. Lukt dit ze op tijd? Wij waren erg benieuwd naar de ontknoping! Lees hier onze bevindingen.

Cover

Vanessa: De cover past mooi bij de voorgaande twee delen. Wederom een draak op de kaft en nu twee personages die in een hevige strijd zijn verwikkeld.

Merel: De covers van de trilogie vormen samen inderdaad een mooi geheel. De actie spat er vanaf. Ik vind het in elk geval weer een hele mooie, aansprekende cover.

Schrijfstijl

Vanessa: Net als bij voorgaande delen leest dit boek niet snel. De zinnen zijn lang en bevatten veel informatie. Het per hoofdstuk wisselen van perspectief en de hoeveelheid aan informatie, zorgen ervoor dat je dit verhaal met aandacht moet lezen, anders raak je de rode draad kwijt. De wereldbouw is knap gedaan en zorgt ervoor dat het verhaal diepgang krijgt en geloofwaardig overkomt.

Merel: Ook in dit boek gebruikt Anthony Ryan lange zinnen, waarbij hij vaak niet genoeg heeft aan maar één komma. Daarnaast staan de zinnen vol informatie. Als je even niet oplet, is de kans groot dat je iets belangrijks gemist hebt. Dit boek even snel weglezen is er dus niet bij, ik moest me echt goed concentreren en dat kost dus wat tijd.

Personages

Merel: De hoofdpersonages, Clee, Lizanne, Sirus en Heilmoer, ken ik nog terug uit de eerdere delen. De hoofdstukken worden afwisselend uit hun perspectief verteld. De naam van het betreffende personage staat steeds boven het hoofdstuk, dus is het meteen duidelijk met wie je meekijkt.

Vanessa: In dit deel volgen we de verdere avonturen van Clee Torkreek en Lizanne Letriet tegen de Witte draak. Beide proberen met alle macht te voorkomen dat de Witte draak zal zegevieren. Hierdoor moeten ze soms keuzes maken die nare consequenties hebben.

Merel: Clee en Lizanne zijn de spil in de strijd tegen de Witte draak. Beide zijn krachtige personages die steeds meer in hun rol groeien. Toch heb ik meer met Clee, omdat hij meer emotie laat zien. Zo voelt hij zich echt schuldig als hij draak Jan zich laat opofferen voor zijn mensen. Lizanne is harder en heeft weinig emoties. Dit is vanuit het verhaal goed te verklaren door haar vroegere opleiding, maar het maakt wel dat ik minder met haar mee kan leven.

Vanessa: De Verdorvene Sirus en het nieuwe personage Cathalijne staan aan de kant van de Witte draak. Sirus is niet helemaal betoverd door de draak en voelt af en toe dat de daden die hij doet niet juist zijn. Cathelijne een verwend meisje met een warrige geest, is helemaal in de ban van de draak en laat haar narcistische inslag goed gelden.

Merel: Sirus maakt een bijzondere ontwikkeling mee. Al in het vorige boek was hij een Verdorvene in de macht van de Witte draak. Hij is echter niet helemaal een marionet geworden, maar blijft zelf ook denken. Dit komt tot het punt dat hij plannen beraamt om de Verdorvenen tegen de draak op te zetten en zo de draak te verslaan. Als lezer raakte ik in de war, omdat ik zijn gedrag helemaal niet in lijn vond met zijn gedachten en plannen. Pas op het moment dat Sirus dit zelf ook gaat beseffen, vond ik zijn personage weer realistisch.

Nieuw in het verhaal is Cathelijne, die zich bij de Witte aansluit als vervanger voor de dode Zilverpin. Ze is bloedgezegend en in haar oude leven heeft ze opgesloten gezeten in een gekkenhuis. Ze laat verschillende kanten zien, waardoor het lastig is om te bepalen wie ze nu echt is. Zo toont ze affectie voor Sirus, maar de vraag is of ze dat echt voelt of dat ze dat alleen als een middel ziet om hem voor haar karretje te kunnen spannen. Dat maakt wel dat ik Cathelijne een intrigerend personage vond.

Vanessa: De draken zijn goed doordacht, het zijn geen vlakke personages die handelen omdat dit het verhaal uitkomt, maar ze handelen in reactie op voorgaande gebeurtenissen. Hierdoor krijgen de draken in dit verhaal echt een karakter.

Verhouding tot voorgaande delen

Vanessa: Dit boek is het laatste deel in een trilogie. Je merkt dat dit boek toewerkt naar een climax en een einde. Dit deel behoudt de stijl en de complexiteit vast van de voorgaande delen.

Het voelt als een verhaal. Net als in de voorgaande delen eindigt een hoofdstuk met een cliffhanger en door de wisseling van perspectief duurt het even voordat je weet hoe die gebeurtenis afloopt, hierdoor wil je verder lezen.

De strijd tegen de witte draak en zijn Verdorvenen is heftig en er zijn regelmatig momenten dat er een hevige veld-/zeeslag plaats vindt. De strijd voelt geloofwaardig aan. De rol van Sirus in de climax is er een die onverwacht is en niet helemaal past bij zijn karakter.

Merel: Qua schrijfstijl en opbouw sluit Het keizerrijk van as mooi aan bij de vorige twee boeken. Ook nu is het boek in een aantal delen opgedeeld, elk voorafgegaan door een dagboekfragment. De plot verschilt wel van de vorige delen. Het is duidelijk een laatste deel waarin de eindstrijd geleverd gaat worden. In het vorige deel was er nog veel ruimte voor intriges en meer van dat soort gekonkel, nu gaat alles meer rechttoe, rechtaan. Er zijn veel meer gevechten dan in de vorige twee boeken en dus is er ook meer aandacht voor strijdtactieken. De gevechten vond ik trouwens wel erg indrukwekkend. Veel gevechten zijn op zee en dus is de bewegingsruimte beperkt. Er worden in dit deel een aantal wapens uitgevonden die de strijd met de draken gelijkwaardiger maakt, maar beide kanten hebben overwinningen en verliezen en dus blijft het lang spannend. En de gevechten waar duizenden draken aan meedoen, wat een ongelofelijk gezicht zou dat zijn mocht dit boek ooit verfilmd worden! Dit laatste deel overtreft wat mij betreft de vorige delen echt in spanning.

Sterren

Vanessa: Dit boek heeft de kwaliteit van voorgaande delen vastgehouden en is een waardig einde van deze trilogie. Een welverdiende vier sterren.

Merel: Het keizerrijk van as biedt een verhaal waar ik echt even de tijd voor moest nemen om er doorheen te komen, maar dat me wel weer helemaal opslokte. Er zit veel actie in en de strijd is realistisch en spannend. Ik vind het een waardige afsluiting van de Draconis Memoria trilogie en geef dit boek dan ook 4 sterren.