Echo van Thomas Olde Heuvelt gaat over bergbeklimmen en de gevaren die daarbij op de loer liggen. Een extra toevoeging in dit boek is echter dat de bergen elk een eigen ziel lijken te hebben en dat ze niet allemaal even vredelievend jegens de mens zijn... 

Flaptekst

“Echo van Thomas Olde Heuvelt, auteur van het wereldwijd succesvolle HEX, is een huiveringwekkende thriller over obsessie, bezetenheid en de onverwoestbare kracht van de natuur.

Nick Grevers en zijn klimmaatje Augustin worden aangetrokken door de Maudit, een afgelegen berg in de Zwitserse Alpen. Documentatie over de berg is schaars, het is er ongewoon stil, en als ze de vallei betreden bekruipt hen het onheilspellende gevoel dat ze niet alleen zijn.Niet veel later is Augustin dood en ontwaakt Nick uit een coma. Hij is verminkt en heeft zijn gezicht in het verband. Een moeizame revalidatie wacht, maar algauw beseft Nick dat het niet alleen het trauma van het ongeluk is dat hem achtervolgt. Er is iets in hem gewekt…”

Verwachtingen:

Yvette: Ik had nog niet eerder wat gelezen van Thomas Olde Heuvelt, maar ik hoorde alleen maar lofbetuigingen, dus mijn verwachtingen waren hoog.

Demi: Dit was ook mijn eerste boek van hem, al was ik al langere tijd van plan om Hex te lezen. Toen ik de flaptekst van Echo las, werd ik meteen heel nieuwsgierig en werd ik geprikkeld door de originele plot van een berg die bezit neemt van iemand. Ik verwachtte een spannend en eng boek.

Vormgeving:

Yvette: Het boek is mooi en dikker dan gedacht (dat wil zeggen: het aantal bladzijdes was meer dan ik had gedacht). De cover spreekt mysterie uit en er zit reliëf op, daar hou ik wel van.

Demi: De cover spreekt mij heel erg aan. Hij is inderdaad mysterieus, maar ook simpel met een mooi reliëf. Ik houd van dikke boeken, dus ik was heel blij met de flinke omvang van het boek. Een leuk extraatje was het feit dat het boek gesigneerd was!

De plot:

Yvette: Het verhaal zit goed in elkaar. Het begint gelijk heel spannend en later ontdek je hoe dit verhaal tot dit spannende stukje is gekomen. Hoe het zou eindigen, daar had ik halverwege het boek wel een idee over, maar ik ben dan ook een gothic fictionfan en ben erop getraind. Mensen zullen dit boek helemaal te gek vinden of juist helemaal niet, maar die lezen dan ook geen gothic fiction...

Demi: De proloog komt gelijk hard binnen en is lekker eng en griezelig. Het is een flashforward van wat er gaat komen, en zodra je na de proloog leest over de verwondingen van Nick voel je meteen een spanning. Je weet immers dat er iets helemaal niet in de haak is met hem, maar je hebt geen idee hoe het verhaal vandaar verder zal gaan tot aan de gebeurtenis in de proloog.

Elk hoofdstuk is opgedeeld in kleinere stukken, vaak dagboekfragmenten van Sam of Nick. Je komt hierdoor heel dicht bij de gedachten en emoties van de hoofdpersonages, en ondanks de dikte van het boek blijf je van begin tot eind geïntrigeerd. Het tempo is vrij langzaam, maar daardoor heeft de spanning ruim de tijd om langzaam maar zeker op te bouwen tot je het boek wel uit móet lezen, al is het al ‘s avonds laat. 

Ik wist zelf niet precies hoe het zou eindigen, maar al met al vind ik dat het op een geslaagde manier is afgerond. 

Schrijfstijl

Yvette: Het is een verhaal geschreven in de gothic fictionstijl. Show don’t tell en met een berg onderhuidse spanning. Via flashbacks vanuit verschillende karakters vormt het verhaal zich tot een geheel en einde. Uiteraard met verschillende twists erin. Ik begrijp alle referenties, omdat ik alle boeken heb gelezen, inclusief die van Joe Simpson, Shirley Jackson en Edgar Allan Poe. De referentie naar Anatoli in de Everestramp begreep ik ook. Ik heb een fascinatie voor rampen in de bergen, dus dit is helemaal in het straatje. Raar ben ik wel daarin.Misschien ben ik ook wel geraakt door de morose ooit.

Ik kan me echter voorstellen dat niet iedereen alle referenties begrijpt en dat niet iedereen ondersteboven is van alle Amerikaanse uitdrukkingen. 

Ik ben altijd in “awe” voor de bergen en ik ben niet alleen erin. Na dit boek ben ik zeker alleen nog maar meer in de ban van de bergen.

Demi: ‘Een berg onderhuidse spanning’ vind ik heel toepasselijk, Yvette! Zoals ik al eerder schreef zit er een langzaam, maar gestaag tempo in het boek en bouwt de spanning langzaam maar zeker op. De schrijfstijl is heel fijn en informeel, maar desondanks zitten er hele mooie beschrijvingen en diepgaande passages tussen met lekker veel verwijzingen naar andere werken en gebeurtenissen. Het is heel leuk dat elk hoofdstuk begint met een quote uit een bekend (gothic) horror boek. Die quote geeft gelijk een voorproefje van wat je in het komende hoofdstuk kan verwachten.

Af en toe stoorde ik me inderdaad wel aan de iets té informele uitdrukkingen en Amerikaanse termen, maar Sam is dan wel een Amerikaans iemand die in Europa echt een buitenstaander is ondanks dat hij meerdere talen spreekt. 

Eindoordeel

Yvette: Thomas Olde Heuvelt heeft een spannende, creepy berg van een boek neergezet, waar je alleen maar ontzag voor kunt hebben, net als de echte bergen. De Nederlandse Shirley Jackson. 4.5 sterren

Demi: Dit boek heeft mij enorm positief verrast met een hele originele insteek (demonische bergen) in het horrorgenre. Ik was al niet van plan om ooit de bergen op te zoeken en dat zal nu al helemaal niet meer gebeuren. Ook van mij 4.5 sterren! 

Hebben jullie Echo gelezen of zijn jullie dat nog van plan om te doen? Houden jullie van het horrorgenre of laten jullie het griezelen liever over aan iemand anders? Laat het ons weten in de comments!