Met A darkling plain verscheen het vierde en laatste deel van de serie Mortal Engines (al komen er wel nog twee prequels!) We waren heel benieuwd naar hoe het verhaal zou eindigen! Yvette, Marc en Merel geven hun oordeel over dit boek.

A darkling plain

Londen is een radioactieve ruïne. Maar Tom en Wren ontdekken dat de oude tractiestad een fantastisch geheim verbergt dat een einde kan maken aan de oorlog. Wanneer ze hun leven wagen in de donkere onderbuik van de stad, raakt hun tijd op. Ver weg en helemaal alleen komt Hester ondertussen oog in oog te staan met een vijand die de wapens en de wil bezit om de hele mensheid te vernietigen.

Cover

Merel: De cover past mooi bij de vorige delen en spreekt weer aan. Dit keer zijn de ruïnes van Londen afgebeeld. Londen zal in dit laatste deel weer een belangrijke plaats in het verhaal innemen.

Yvette: De covers blijven gaaf in de serie. De vormgeving is echt mooi, de tandwielen in de (titel) letters en de kenmerkende plaatjes zorgen echt voor een geheel van een serie. Een pareltje in de boekenkast.

Marc: Weeral een mooie cover die past bij de reeks en met een afbeelding die duidelijk in het verhaal thuis hoort. (Wat bij sommige andere reeksen wel eens totaal niet is).

Schrijfstijl

Merel: Ook in dit deel vind je de prettige schrijfstijl terug, net als in de vorige delen is het verhaal erg beeldend beschreven. Af en toe kwam ik ook weer die fantastische droge humor tegen. Dit is een van de punten waardoor ik deze serie zo ontzettend vermakelijk vind!

Marc: De vertelstijl en afwisselend de ik-persoon bij het weergeven van brieven, maken het geheel vlot en aangenaam om lezen.

Personages

Marc: Dit boek bevat veel personages en de meeste kende we al meer of minder uit de vorige drie delen. Tom & Hester krijgen weer hoofdrollen, al moeten ze die nu met hun dochter Wren delen, maar ook Shrike & Sluiper Fang claimen hoofdrollen. Verder zijn er nog de belangrijke bijrollen van Pennyroyal (wiens naam ik geweldig gekozen vind), Theo, Wolf en generaal Naga.

Yvette: Deel 3 sloot ik met zeer gemengde gevoelens af. Ik vond Hester echt niet leuk en Wren heel kinderlijk en naïef. Ik was daarom huiverig om te beginnen aan A darkling plain, maar dat is reuze meegevallen. De karakters en het verhaal zijn volwassener en genuanceerder. Vooral Wren en Hester hebben sprongetjes gemaakt (misschien wel te snel?). Dat de Sluipers menselijker zijn geworden vind ik ook leuk en maakt dat de wereld niet zo donker zal zijn, als gedacht. Er is hoop.

Merel: Voor dit slotdeel komen alle personages nog eens langs. Tom en zijn dochter Wren hebben natuurlijk weer een grote rol. Ook Hester, die inmiddels weer samen met Shrike optrekt, heeft ondanks haar vertrek weer een plaats in het verhaal. Bij Hester en Shrike zie ik de meeste ontwikkeling. Nu Hester weer op zichzelf aangewezen is, wordt ze steeds meer zichzelf: minder zeurderig en een sterkere vrouw. Soms tegen het wrede aan. Grappig is dat Shrike juist steeds menselijker wordt. Hester en Shrike vind ik dan ook een fantastische combinatie. Verder komen diverse bijpersonages zoals Theo, Fishcake en Dr. Zero weer langs. Omdat het zo veel personages zijn, is er te weinig ruimte om alle personages goed tot hun recht te laten komen.

Het verhaal

Merel: Juist door al die personages zijn er heel veel verhaallijnen. Dit maakt het verhaal soms wat rommelig en niet altijd even goed te volgen. Een paar verhaallijnen minder had ervoor kunnen zorgen dat er een sterker verhaal gestaan had. Nu komt het hoofdverhaal niet altijd even goed uit de verf en dat is jammer.

Yvette: Iets minder positief ben ik over het verhaal. Het is van tijd tot tijd chaotisch en het bevat veel politieke intriges. Zo halverwege het boek weet ik niet wie voor bijvoorbeeld de Groene storm is en wie aan de goede kant staan. Er gebeurt veel hetzelfde en naar mijn idee had het boek ook minder dik gehoeven en kon het verhaal her en der ingedikt worden. Aan de moraal kan ik zien dat het toch wel een jeugdig boek is, ondanks alle technologieën en gebeurtenissen. Op het einde komt alles goed: terug naar een groene aarde met menselijkheid, minder technologie en hoop.

Marc: Het is duidelijk dat de schrijver in zijn vorige delen alle sporen heeft uitgezet om tot dit afsluitend epos te komen. De vele verhaallijnen en personages maken het wel noodzakelijk om het verhaal op te splitsen en stukje bij beetje op te voeren. Het steekt alvast goed in elkaar en ook de veranderende karakters van de personages voelen natuurlijk aan, gezien hun beïnvloeding door de gebeurtenissen. Dat wil niet zeggen dat de schrijver geen andere keuzes had kunnen maken, maar dat zijn gemaakte keuzes aanvaardbaar zijn en niet geforceerd aanvoelen. Alleen het ‘naspel’ was iets te klassiek, daar had de schrijver evenzeer voor een verrassing of een origineel idee kunnen kiezen. Maar dat doet geen afbreuk aan het geheel.

Merel: Het einde vind ik wel erg gaaf. Het loopt goed af, maar niet voor iedereen. Reeve schuwt er niet voor om een paar belangrijke personages aan hun eind te laten komen, wat me eigenlijk wel een beetje verraste. Mooi vond ik dat dit laatste deel eindigde waar het eerste deel begon: De cirkel is rond.

Oordeel

Yvette: Een vermakelijk boek dat goed alle verhaallijnen afsluit, maar zonder de lol van nieuwigheidjes zoals in deel 1 en 2. Drie sterren.

Merel: A darkling plain is een vermakelijk boek. Af en toe wat te vol en te chaotisch, wel wordt het verhaal mooi afgerond. Ik heb genoten van deze serie en kijk uit naar de prequel Fever Crumb! Dit boek krijgt van mij drie sterren.

Marc: Ik heb echt genoten van dit boek en vond het mee één van de beste van de hele reeks. Ik geef met plezier vier sterren.

Hebben jullie A darkling plain al gelezen? Kijken jullie ook uit naar de prequels?