In de nedermaand hebben wij exemplaren weg mogen geven van De Godendochter van Peter M. Kuiper. Wij vroegen de gelukkige winnaars om samen met Merel en Marjolein een oordeel te vellen.

De godendochter

Sinds het begin der tijden hebben de goden ons gebruikt als slaven, maar daar kwam een einde aan toen Atlantis zonk en de straffen voor de verraders tot aan het einde der tijden zouden duren. Totdat de godendochter werd ontdekt...
Helena woont sinds kort in de oude stad Groningen, waar ze aan het conservatorium studeert en voor haar vriendin en huisbaas Suzan werkt. Op een winterse ochtend verandert haar leven voorgoed. Suzan weet Helena net op tijd te redden. Ze vluchten naar Suzans vriend dr. Wo. Daar ontdekt ze wie ze werkelijk is en begint de zoektocht naar de 'oude goden'.
Het eeuwenoude gevecht tussen goed en kwaad blijkt niet zo duidelijk te zijn als we zouden verwachten. Wie van de oude goden kiest voor het goede en wie voor het kwaad.

Cover

Angelique: "De cover deed mij direct denken aan Stargate. Persoonlijk vond ik dat uitnodigend en maakte het mij nieuwsgierig naar dit boek."
Merel: "Op de cover staat een piramide die ik later in het verhaal terug herken als het ruimteschip de Atlantis."
Marjolein: "Erg sci-fi achtig. Een mooie sterrenhemel en een soort van piramide. Zoals Merel al zegt blijkt dit later een ruimteschip te zijn. Ik vind hem gaaf."

Verhaal en personages

Merel: "Loki heeft de muitende bemanning gekluisterd. Terwijl hijzelf een manier zoekt om de aarde weer te kunnen verlaten, probeert Wodan om zichzelf en andere bemanningsleden uit hun ketenen te bevrijden. Zij willen juist blijven. Beide partijen hebben Helena als sleutel nodig om hun doelen te bereiken. Vanaf het begin van het verhaal is er dus een duidelijk conflict tussen de verschillende partijen. Wodan probeert de plannen van Loki ook te dwarsbomen, vanaf dat moment wordt het ook spannend hoe het af zal lopen. En wat zijn de oude goden van plan met de wereld? Leuk vond ik het dat het echte gevaar uiteindelijk uit onverwachte hoek kwam.
Het vinden van Helena als sleutel is niet uitgewerkt, ze wisten gewoon dat zij het juiste DNA had. Jammer, want hier had wel meer verhaal in kunnen zitten. Nu ging het allemaal wel heel gemakkelijk, de goden zijn snel bevrijd. Dit levert dan ook geen spanning in het verhaal op. Iets meer uitdaging voor de personages in deze kwestie had het verhaal voor mij ook wat geloofwaardiger gemaakt. "
Marvin: "Peter M. Kuiper trekt bij aanvang de kaart van de spannende scifi-thriller, met duistere personages met een dubbele agenda. De buitenaardse god Loki probeert de mens Helena in handen te krijgen en zet hiermee meteen Groningen op zijn kop. De schrijver verandert op een bepaald ogenblik echter van stijl. Hoofdpersonages Danny (Wodan), Suzan en Helena gaan op zoek naar Zeus en zodra hij gevonden wordt, draait de toon van het boek naar het komische. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een actiefilm van Eddy Murphy of Will Smith: er wordt danig in het rond geschoten, er mag al eens iets ontploffen en er is een probleem dat moet opgelost worden, maar tussendoor gedragen de hoofdrolspelers zich als kwajongens die de puberteit maar niet van zich af kunnen schudden. Dat is precies hoe de goden in dit verhaal zich gedragen. Van een strijd tussen goed en kwaad is snel geen sprake meer. Alle goden beginnen wat op elkaar te lijken en bevinden zich zelden nog in verschillende kampen. Ze houden zich na verloop van tijd vrijwel uitsluitend bezig met streken uithalen, tot groot ongenoegen van de menselijke vrouwen die zich stukken volwassener gedragen."
Angelique: "De oude goden blijken anders te zijn dan we altijd gedacht hadden. De hoofdpersoon Helena, een student in Groningen blijkt speciaal, hoewel zij dat zelf helemaal niet zo ziet en er niks van af weet. De oude goden zijn op zoek naar haar want ze hebben haar nodig. Na een nogal schokkend begin leert Helena 1 van de oude goden kennen en hoort ze waarom zij volgens hen speciaal is. Later blijkt dat er al heel lang een grote ruzie speelt tussen een aantal van deze goden en Helena zal moeten kiezen wie ze wel of niet helpt, maar hoe kies je als jou eigenlijk niet duidelijk is wat er nu precies is gebeurd al die decennia geleden en wie er dus goed en wie er kwaad is?"
Marjolein: "Wat een leuk origineel verhaal idee. De goden die eigenlijk buitenaardse wezens zijn die door hun fysiologie veel langer leven dan wij en hier gevangen zitten. Er is 1 meisje wat ze kan bevrijden. Wat volgt is een spannend verhaal rond de wereld waar wat mij betreft wel wat meer uit gehaald had kunnen worden. Zeker aan het einde leek het te afgeraffeld om het tot een goed einde te laten komen. Als het dan eenmaal afgelopen is is het wel een einde wat een vervolg belooft."
Merel: "De belangrijkste personages zijn Helena, Suzan, Danny (Wodan) en Loki. Helena dient in het verhaal vooral als sleutel. Haar afkomst wordt beschreven, maar is verder niet relevant voor of in het verhaal. Helena en Suzan gaan in eerste instantie gewoon mee met wat Danny wil, maar krijgen later twijfels. Echt ruggengraat tonen ze echter niet, waardoor het bij wat twijfelen blijft. Het zijn geen daadkrachtige personages en blijven mede daardoor ook wat aan de vlakte. Zowel Wodan als Loki hebben hun goede en slechte kanten en het is dus niet duidelijk welk kamp nu echt goed of slecht is.

De bemanningsleden hebben godennamen, zoals de bekende Loki, Poseidon, Hades, Ra en Wodan en de voor mij niet zo bekende Aditi en Itzamna. Ze komen niet van aarde en zijn dus aliens. Ze hebben van elk orgaan drie stuks en verschillen daarin dus van mensen. Van het godenstukje had ik wat meer verwacht. Van Wodan wordt bijvoorbeeld wel genoemd dat hij van raven houdt, maar verder zie ik niet echt veel kenmerken terug van de god Wodan. Dat geldt ook voor de overige personages. Ik kreeg er geen godengevoel bij. Ook niet per se het gevoel dat ze van een andere planeet kwamen, ze kwamen op mij heel menselijk over. Hier had wat mij betreft nog wat meer uit gehaald kunnen worden.

Het reizen via de Leylijnen is leuk gevonden. Realistisch is dat de omgeving na al die jaren niet meer hetzelfde is. Zo komen ze nu middenin verboden gebied terecht van een tempel, nu een afgezette toeristische attractie. Verder heeft Loki drie assistentes en dit zijn androïden. Een leuke toevoeging, waar ik wel wat meer van had willen zien. Dit bleef nu redelijk op de achtergrond. "

Marjolein: "Buiten dat ze niet echt goden zijn zijn ze ook niet echt afgeschilderd als verwacht. Loki moet volgens mij iemand zijn die houd van kattenkwaad uithalen en dat gevoel had ik nu niet bij hem. Wat ik vooral leuk vond waren de verschillende relaties. Suzan en Wodan en hoe hij door haar op zijn vingers getikt wordt. Poseidon en Aditi die zo lang gescheiden moesten leven en elk hun eigen struggles hadden. Maar het allerleukst vond ik Flora, Fauna en Merryweather, ofwel de schikgodinnen, androids die ook gevoelens leren ontwikkelen."
Marvin: "Het verhaal zit goed in elkaar en is makkelijk te volgen, maar is vrij eenvoudig van opzet. Het geheel had best wat complexer gemogen. Ook de personages hadden wat meer diepgang mogen hebben. De goden zijn toch vooral karikaturen van zichzelf die een spelletje spelen, met de wereld als speelveld. Ze nemen niets serieus en dat is slecht te rijmen met de godenstatus die ze hebben en wat ze voor en met de wereld gedaan hebben. De menselijke personages van hun kant zijn te goed van aannemen en stellen zich te weinig kritisch op voor wat de goden hen vertellen en doen te naïef alles wat zij hen vragen te doen."

Schrijfstijl en leesbaarheid

Angelique: "Het heeft korte hoofdstukken wat prettig leest. Je volgt wisselend verschillende personen of 1 persoon, wat een mooi inzicht geeft in de wisselende perspectieven en beweegredenen."
Merel: "Het verhaal start met een logboek, daarna volgen 75 hoofdstukken en een epiloog. Doordat de hoofdstukken vrij kort zijn, steeds zo rond de 3 bladzijden, en de schrijfstijl gemakkelijk en prettig leest, ging ik er vlot doorheen."
Marjolein: "Korte hoofstukken wat heel prettig is als je afspreekt met jezelf dat je een hoofdstuk uit mag lezen. Uiteindelijk maakte dat niet echt uit, want ik las gewoon meerder hoofdstukken achter elkaar."
Marvin: "Alhoewel de auteur meerdere mensen bedankt voor het nalezen van dit boek, staan er toch nog vrij veel fouten in. Enkele dt-fouten, enkele persoonsvormen die niet overeenkomen met het onderwerp, meermaals foutief gebruik van ‘die’ waar ‘dat’ moet staan, enkele malen foutief gebruik van ‘wat’ waar ‘dat’ moet staan, enkele keren spaties tussen woorden die aan elkaar geschreven horen te worden, hier en daar een woord ook dat er niet had moeten staan en dat waarschijnlijk is achtergebleven nadat een zin werd herschreven. Al deze vormen van fouten lopen samen al snel in de tientallen. De meest storende en opvallende fout is het gebruik van het woord Illuminatie waar Illuminati moet staan. Illuminatie bestaat maar heeft een heel andere betekenis dan wat hier bedoeld wordt. De auteur beschrijft hier het geheime genootschap waar al meerdere complotfictie over geschreven is. Het woord komt vaak voor in het boek en is dus helaas elke keer fout geschreven. Erg storend is dat."

Eindoordeel

Angelique: "Ik vond het een goed boek, zeker voor mensen die hebben genoten van de film/serie Stargate of als je bekent bent met de stripserie Goden uit het heelal van Erich van Däniken een aanrader." ****

Merel: "De godendochter is een verhaal dat vlot doorleest en wat ik met plezier heb gelezen. Het einde van het verhaal wist me te verrassen. Wel denk ik dat er een aantal punten nog wat verder uitgewerkt hadden kunnen worden, zoals de kenmerken van de goden en de rol van Helena." ***

Marjolein: "Ik vond het leuk en origineel. Zeker ook leuk dat een gedeelte zich hier in Nederland afspeelde. Echter voelde het laatste gedeelte een beetje afgeraffeld aan. Het had van mij wat meer uitgewerkt mogen worden." ****

Marvin: "Samenvattend besluit: een eenvoudig opgezet boek, lichtjes kolderiek, fijn om te lezen maar minder spannend dan wat de korte inhoud belooft. Met wat meer oog voor een diepgaandere uitwerking van de personages die nu te veel op elkaar lijken, en een grondige spellingcorrectie, had dit boek een ster meer gekregen."***