Een Sluier van Speren is het derde boek van de zesdelige serie Het lied van het Gebroken Zand van Bradley P. Beaulieu. Nadat eersteling De Twaalf koningen van Sharakhai unaniem Hot bevonden werd en ook het tweede deel erg in de smaak viel, was het de vraag of Beaulieu het hoge niveau zou kunnen behouden. Marc, Cindy, Marjolein, Kim en Vanessa lazen het boek en velden het Oordeel.

Schrijfstijl

Vanessa: Dit derde deel in de reeks leest wederom weer heerlijk. De zinnen zijn vloeiend geschreven en in begrijpelijke taal. Elk hoofdstuk begint met een icoontje dat past bij het personage vanuit wie dat hoofstuk verteld wordt. Hierdoor weet je snel welke verhaallijn erbij hoort. De verhaallijnen worden langzaam uitgebreid. Beaulieu neemt in zijn boeken de ruimte om zijn complexe verhaal goed weer te geven.

Cindy: Net als in de andere delen word je meegenomen naar de omgeving waarin dit verhaal zich afspeelt. Deze wordt beeldend weergegeven en kaarten die vooraan in het boek zitten dragen hier zeker aan bij. Beaulieu weet de lezer te boeien met zijn schrijfstijl die te omschrijven is als snel, harmonieus en geavanceerd. Doordat hij de emoties van de personages zo goed weet te vertalen komen ze echt tot leven en begrijpt de lezer hun beweegredenen. Het geeft een diepere dimensie aan het verhaal. Het is geen moeilijke schrijfstijl om te lezen, maar zeker ook niet te makkelijk. Wat mij betreft precies goed voor dit verhaal.

Marjolein: Dat icoontje waar Vanessa het over heeft is mij dus niet opgevallen. Hierdoor was het af en toe even verwarrend dat ik vanuit iemand anders las. Voor de rest is het even goed geschreven als de andere delen. Ik ben het eens met Cindy over de beschrijving van de emoties en moet eerlijk bekennen dat mijn ogen af en toe vochtig zijn geworden. Dan weet je dat het goed geschreven is.

Marc: Gedachten worden meestal verwoord als schuin gedrukte tekst. Verder wordt zo goed als alleen het standpunt van de verteller gehanteerd. Conversaties staan meestal tussen aanhalingstekens. De gebeurtenissen worden chronologisch verhaald, tenzij er zaken tegelijk gebeuren. De zeshonderd bladzijden zijn aan een vlot tempo te lezen en buiten enkele nieuwe woorden om bepaalde zaken uit het boek te benoemen, worden er weinig onbekende of minder gebruikte termen uit het Nederlands gebruikt.

Kim: Beaulieu heeft geen opvallende schrijfstijl, maar als je erop gaat letten valt al snel op dat hij beter over zijn zinnen heeft nagedacht dan op het eerste oog lijkt. Hij beschrijft alles goed, herhaalt nauwelijks woorden en slaagt er tegelijkertijd in om het te laten lijken alsof hij er nauwelijks moeite voor gedaan heeft, zonder de lezer het gevoel te geven dat het boek voor een jongere doelgroep geschreven is. Het boek leest daardoor erg prettig. Omdat de schrijfstijl zo vlot is, het tempo hoog ligt en je steeds benieuwd bent wat er gaat gebeuren, is deze klepper uit voor je het weet.

Wereld

Cindy: De wereld komt echt tot leven, net als in de voorgaande delen. De kaarten voorin helpen hierbij. De lezer ontdekt steeds meer over de wereld waarin Çeda zich moet redden, waardoor het verhaal steeds boeiender wordt.

Marc: Je moet je er wel terdege van bewust zijn dat je met Goden, demonen, geesten en bijna onsterfelijke mensen te doen hebt, buiten de gewone stervelingen. Dat er overal zand is en de schepen daar overheen zeilen, ben je ondertussen wel gewend. Verder zijn er weinig vreemde zaken voor wie al wat meer fantasy las. Je voelt je thuis in die wereld, al zou je er waarschijnlijk niet willen wonen.

Kim: Beaulieu is op zijn best bij het uitwerken van de wereld en de personages. Je blijft je verbazen over hoe rijk de wereld van Sharakhai is. De woestijnsetting is ontzettend goed gekozen en de aanwezigheid van de goden en details als schepen die zeilen over het zand maken de wereld uniek. De vreemde wezens en het magiesysteem zijn net even anders dan anders en dat is verfrissend. In dit derde deel ontdekken we meer over schepsels als de ehrekh en maken we kennis met heel nieuwe vormen van magie. Dit alles verdiept de wereld en zorgt tevens voor spanning. In Sharakhai blijft niets lang zoals het was. In ieder geval niet meer sinds de aanval op de koningen begonnen is. Na vierhonderd jaar met weinig veranderingen zijn de stukjes op het schaakbord in beweging en wordt er over elke zet beter nagedacht.

Vanessa: Het verhaal speelt zich nu vaker buiten de stad Sharakhai af en meer in de omringende woestijn en in andere plaatsen. Langzamerhand groeit de wereld van Sharakhai.

Marjolein: Ik houd van deze wereld. Hij is gevaarlijk, mysterieus en zo compleet anders dan de onze. De woestijn en de zandschepen blijven mij verbazen. In dit boek komt nog meer magie voor naar mijn gevoel en ook daarvan is de beschrijving erg goed. Ik zou het bijna zelf uitproberen.

Personages

Vanessa: Çeda is nog steeds het belangrijkste personage in het verhaal. De rol van Emre, die in het eerste deel een grotere stem had, neemt iets af en die van Ramahd en Davud groeit. Tevens lees je nu ook vaker vanuit het perspectief van de koningen. Hoewel de vele perspectieven een meerwaarde zijn voor het verhaal, is het verhaal van Çeda zo intrigerend dat je de neiging hebt om snel weer door te gaan naar een hoofdstuk met Çeda .

Marjolein: Het verhaal van Çeda blijft de hoofdlijn en daar wil je graag naar terug, maar ook de andere stemmen voegen wat toe aan het verhaal en de context. Misschien komt het door hoe ze samen opgegroeid zijn, maar Emre is net zo'n strijder als Çeda en hun relatie vind ik erg mooi. Mijn favoriete personage naast Çeda is denk ik haar overgrootmoeder Leorah, wat een geweldig mens! De kracht die zij heeft, de vreugde in het leven, ondanks alles dat zij heeft meegemaakt. 

Cindy: We leren Çeda steeds beter kennen en datzelfde geldt voor de andere personages die in de vorige delen langzamerhand meer naar de voorgrond kwamen. Zo leest de lezer vanuit het gezichtspunt van Davud en van Ramahd en wordt de rol van Emre iets kleiner. De lezer leert meer over de dertiende stam en alle verhoudingen en lijnen tussen alles en iedereen. De personages ontwikkelen zich steeds verder, karakters worden versterkt, minder sterke punten komen meer en meer aan de oppervlakte. Dat maakt dat je als lezer verder het verhaal wordt ingezogen.

Marc: Zoals het hoort in goede boeken is niet iedereen wit of zwart. Zo kun je sommige zaken van de ‘slechten’ toch appreciëren en zijn er ook ‘goeden’ die eens iets doen wat eigenlijk niet door de beugel kan. De koningen komen nu meer persoonlijk naar voren met hun verhaal en hun drijfveren, terwijl ze in de vorige boeken nog veelal als groep optraden. Ook de (familiale) relaties tussen verschillende hoofdpersonages worden verduidelijkt in dit boek. Çeda is en blijft het belangrijkste personage, maar in dit boek is er toch ook veel aandacht voor Meryam, de koningin van Qaimir, haar vertrouweling Amansir en bloedmagiër Hamzakiir.

Kim: Waar het in de vorige boeken soms nog lastig was de personages uit elkaar te houden, wordt dat nu steeds makkelijker. Het scheelt dat inmiddels niet alle koningen meer leven en je dus niet van alle twaalf hoeft te onthouden wat hun bijnaam, gave en zwakke plek is. Daarnaast leer je iedereen steeds beter kennen. Doordat verschillende personages aan het woord komen ontdek je meer over hun achtergrond en houd je het overzicht, terwijl je soms toch nog verrast wordt. In dit deel wordt definitief duidelijk dat de hoofdpersonen allemaal hun eigen motieven, belangen en soms zelfs een verborgen agenda hebben. Vrienden worden vijanden en vijanden worden vrienden. Dat zet de verhoudingen lekker op scherp. Je weet zelden waar je aan toe bent bij iemand en de lijn tussen goed en kwaad is dun. Soms is zelfs lange tijd niet duidelijk wat een personage met een bepaalde daad wil bereiken. Elke zet is zorgvuldig gepland en erop gericht andere stukken van het schaakbord te vegen. Honingtongkoning Ihsan is hier een meester in. Het blijft fascinerend om te zien hoe hij zich probeert te ontdoen van de andere koningen. Beaulieu zelf vindt hem naast Çeda het interessantste personage en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Als haar verhaallijn dan toch even onderbroken moet worden omdat we informatie vanuit een andere hoek nodig hebben, dan is het geen straf om een hoofdstuk vanuit zijn perspectief te moeten lezen.

Hoe verhoudt dit boek zich tot voorgaande delen?

Marc: Lang dacht ik het laatste deel aan het lezen te zijn, waarmee ik wil zeggen dat er veel links gelegd worden en meerdere zaken duidelijk worden. Ik vond het zeker zo spannend als de vorige delen, maar verwacht wel een spetterende ontknoping.

Vanessa: Dit derde deel is echt een tussendeel, waarin tipjes van de sluier weer nieuwe vragen oproepen en waarin je het gevoel hebt dat er schaakstukken worden klaargezet of verschoven. Stukje bij beetje krijg je antwoorden over het mysterie van de Asirim.

Marjolein: Ik had ook om de een of andere reden het idee dat het een trilogie was en ik het laatste deel aan het lezen was. Tijdens het lezen voelt het ook alsof je richting een einde gaat. Het sluit goed aan bij de vorige delen en zorgt er eigenlijk voor dat ik reikhalzend uitkijk naar het vervolg.

Cindy: Het verhaal sluit naadloos aan op het vorige deel. De plek van een ieder in het geheel wordt duidelijker. De machtspositie van de Koningen is aan het verschuiven. Het verhaal van de Asirim wordt meer en meer verteld en zij krijgen een steeds grotere rol toebedeeld. Ik ben enorm benieuwd waar alle verschuivingen in dit deel uiteindelijk toe leiden.

Kim: Het prettige aan deze serie is dat dingen nooit lang hetzelfde blijven. In elk boek verandert de situatie. Dat houdt het interessant. Nadat we hebben kunnen lezen over Çeda's leven in Sharakhai en haar tijd als Klingmaagd is het een dappere maar ook slimme zet om dit deel grotendeels in de woestijn te laten spelen. Het boek begint waar het vorige eindigde en algauw wordt het door nieuwe ontwikkelingen nog wat interessanter. Beaulieu spaart zijn personages niet en bewaart de dood van belangrijke mensen niet tot een grote eindstrijd in het laatste boek; beide kanten lijden voortdurend verliezen. De manier waarop blijft verrassend. Dit deel neemt tegen het eind wel een heel duistere wending. De onthullingen aan het eind maken weer nieuwsgierig naar het volgende boek.

Het Oordeel

Cindy: Het is gewoon een heerlijk fantasyverhaal dat niet onderdoet voor de voorgaande delen. Van mij krijgt het een welverdiende 4 sterren.

Marjolein: Een geweldig verhaal met alle juiste elementen, maar doordat ik toch af en toe in verwarring werd gebracht geef ik het 4 sterren.

Marc: Dit boek verdient zijn 4 sterren, vanwege volharding, kwaliteit en leesbaarheid.

Vanessa: Het is een echt tussendeel, maar heeft dezelfde kwaliteit als voorgaande delen. Het voelt als een verhaal. Het einde van dit boek is een mooie afsluiting, niet een abrupt einde of een cliffhanger. Ik geef dit heerlijke fantasyboek 4 sterren.

Kim: Een deel van Het lied van het Gebroken Zand staat voor mij gewoon garant voor een paar uurtjes leesplezier, dat is inmiddels wel duidelijk. We zijn pas halverwege de serie, dus het is des te knapper dat het verhaal niet inzakt. Dit boek is gewoon weer even goed als de vorige twee. Ik kijk ontzettend uit naar de volgende delen en heb er alle vertrouwen in dat de kwaliteit gelijk zal blijven. Ik hoop dat aan het eind alles perfect bij elkaar komt in een spetterende ontknoping. Zo ver zijn we (gelukkig) nog niet. Dit boek verdient een dikke 4 sterren.

We zijn het wederom met elkaar eens; als je genoten hebt van de vorige delen van deze reeks dan is Een Sluier van Speren zeker de moeite van het lezen waard.

Maakte jij al kennis met de koningen van Sharakhai?