Lathrain, de tocht is het tweede deel van een tweeluik. Eerder gaven wij al ons oordeel over het eerste deel, De band. Wij (Janneke, Marjolein en Merel) gaven dit eerste deel unaniem vier sterren en waren erg benieuwd hoe het verhaal verder zou gaan. We lazen en beoordeelden dan ook het tweede deel. 

Met dank aan Celtica Publishing voor het beschikbaar stellen van recensie-exemplaren.

Qelarha is tijdens haar verblijf bij de elf Dalnohr naar hem toegetrokken en de twee zijn van elkaar gaan houden. Ze gaan nu meer met elkaar om als gelijken, iets wat heel ongebruikelijk is bij een elf en een mens. Samen gaan ze op reis om de ziekte, die alle energie uit het leven om zich heen zuigt, een halt toe te roepen. Die ziekte spreidt zich uit en landschappen verdorren. Qelarha en Dalnohr willen er alles aan doen om de ziekte te genezen, voor deze de wereld van de elfen én de wereld van de mensen kapot maakt. Ze zetten hun aardmagie en vuurmagie in om het verdorde land beter te maken, maar of dat voldoende is om de ziekte te stoppen?

Wat vinden we van de ontwikkeling van de personages in dit tweede deel?

Janneke: De belangrijkste personages, Dalnohr en Qelarha, staan het meest centraal in dit tweede deel van het tweeluik. Ze ontdekken dat de band die ze hebben versterkt wordt door hun liefde en laten elkaar meer en meer kennismaken met de gebruiken op dat vlak van de mensen en de elfen.

Merel: Zoals de meeste stellen die net een relatie hebben, is het de elf Dalnohr en zijn mensenmeisje Qelarha nog zoeken naar hoe ze die relatie vorm gaan geven. Dat geldt bij hen des te meer, want het machtsevenwicht is veranderd: Dalnohr is niet langer de Meedhar van Qelarha, maar ze zijn nu gelijken. Voor beiden is het nog erg zoeken hoe ze daarmee, en dus ook met elkaar, moeten omgaan. Dat vind ik heel mooi weergegeven. Verder wordt al snel duidelijk dat Qelarha nog niet goed met haar magie kan omgaan. Dit komt voornamelijk omdat haar magie haar angst aanjaagt. Ik kon me goed in haar inleven, het lijkt me heel lastig om geen controle te hebben over krachten die wel een enorme impact op de omgeving kunnen hebben.

Janneke: Ze ontdekken ook dat juist hun band en het delen van hun liefde de sleutel is in het verdrijven van de Ziekte. Wanneer ze het andere mens-elf koppel bestaande uit Elaiah en Teynes in het boek ontmoeten gaat de leercurve verder. Hoe kunnen ze deze liefde verder koppelen? En wat voor rol speelt vriendschap daarin?

Merel: Vooral Teynes vind ik een leuke toevoeging. Qelarha mag dan wel verzuchten dat hij na al die tijd nog niet weet hoe hij met elfen om moet gaan, op mij komt hij eerder over alsof hij zichzelf daar niet voor wil veranderen, hij blijft authentiek. Ik vond het vooral erg grappig hoe hij steeds Dalnohr tegen de schenen schopte, die daar vervolgens niet mee kon omgaan en flink kon mokken. Het bracht humor en daarmee wat lucht in het verhaal.

Janneke: Ook Elaiah en Teynes ontwikkelen zich verder op het gebied van de liefde die ze voor elkaar hebben. Na al die jaren valt er ook voor hun veel te leren. Vooral Teynes moet zich ook nog ontwikkelen in de omgang met andere elfen van Elaiah. Hoe hij met mannelijke elfen, vooral Dalnohr, omgaat groeit in het boek van humorvol naar meer begripvol. En dit zie je ook terug bij Dalnohr zelf.

Marjolein: In dit deel groeien niet alleen Qelarha en Dalnohr heel erg qua wederzijds begrip en in hun liefde. Ook de gene die naast hen staan maken een groei door in hun begrip voor de andere soort. Wat ik persoonlijk erg leuk vond was hoe geïllustreerd werd dat ook kinderen volwassenen wat kunnen leren. Een leuk bijkarakter vond ik het zusje van Dalnohr, door haar snelle acceptatie van het mensenmeisje als zusje en haar openheid.

Wat is de belangrijkste boodschap die we uit dit boek halen?

Merel: De belangrijkste boodschap die ik uit het boek haalde was toch wel dat je niet te veel af moet gaan op vooroordelen, maar anderen eerst moet leren kennen. Dan blijkt dat je meer met elkaar gemeen hebt dan je dacht en dat je vaak ook nog veel van elkaar kan leren. In het boek speelt deze kwestie tussen elfen en mensen, die beslist niet positief tegenover elkaar staan. Doordat er nu een aantal elfen en mensen zijn die met elkaar omgaan op een positieve manier, zelfs liefdesrelaties met elkaar aan gaan, komen langzaamaan steeds meer elfen en mensen erachter dat hun beeld van elkaar helemaal niet zo accuraat is. Hierdoor wordt er steeds meer toenadering tot elkaar gezocht. Aan het einde van het boek is dit proces gestart, maar het zal vast nog een tijd duren voor de twee groepen echt harmonieus zullen samenleven. Dat dit niet zo één, twee, drie opgelost is, maakte het heel realistisch en geloofwaardig. Je kan dit ook zó vertalen naar onze eigen maatschappij.

Janneke: Houd de natuur te vriend want wanneer je haar kwaad toe brengt zal ze zich niet kunnen herstellen. Liefde en respect voor de natuur maar ook voor elkaar als medemensen en elfen. Het boek laat zien dat vooroordelen nergens voor nodig zijn en dat het verleden een heel ander beeld kan geven van mens en elf dan het heden.

Marjolein: Ik denk dat Anna Lopez Dekker een heel liefdevol persoon is. De boodschap(pen) in dit boek zijn voor mij: luister zonder (te snel) te oordelen, heb een ander lief en wees goed voor de natuur.

Merel: Het zorg dragen voor de natuur zag ik ook heel duidelijk terug. Dat de natuur verdort door de ziekte blijkt het gevolg te zijn van het handelen van mensen en elfen. Nu moeten ze het oplossen, voor het te laat is! Ook dit is een actueel thema dat we terugzien in onze eigen wereld. Dat vind ik denk ik ook het leuke aan dit tweeluik, het is duidelijk een fantasyverhaal, maar er is een mooie koppeling te maken met de eigen wereld. Het zet toch weer over een aantal zaken aan het denken.

Er is gekozen voor een tweeluik, wat vinden we van deze keuze?

Marjolein: Jammer! Van een mooie wereld als deze kan ik niet zo snel afscheid nemen. Ik had dus graag nog een verhaal gelezen dat zich in deze wereld afspeelt. Het verhaal is wel mooi afgerond en kon zeker niet in één boek.

Merel: Ja, ik zou ook nog wel graag een verhaal dat zich afspeelt in deze wereld willen lezen!

Janneke: Ik denk dat een tweeluik hier precies goed is. Het eerste boek is kennismaken, het doel zoeken en de personages en hun band opbouwen terwijl dit tweede deel het doel bereikt. Hierdoor heb je geen last van een opvullend tussendeel maar kan het verhaal goed doorlopen en blijft de spanningsboog in tact.

Merel: Ik vind het een fijne keuze. In het eerste deel was er inderdaad veel ruimte voor introductie, nu moest het probleem echt opgelost worden. Op sommige punten ging het wel wat snel, bijvoorbeeld wanneer de mensenmagiër voor problemen zorgt en het gezelschap dit probleem eerst uit de weg moet ruimen voor ze het echte probleem (de ziekte) kunnen oplossen. Uiteindelijk ging dit iets te gemakkelijk voor mijn gevoel, daar had wat meer tijd voor uitgetrokken mogen worden. Tegelijkertijd denk ik dat als er een extra boek aan toegevoegd was, de gebeurtenissen dan te veel gerekt waren geweest. Een tweeluik is precies mooi.

Ons oordeel

Merel: Ik vond De tocht een mooie aanvulling op De band. Het verhaal gaat verder en de personages ontwikkelen zich duidelijk. Nieuwe personages bleven wat op de vlakte en sommige delen van het verhaal gingen me iets te snel, maar het verhaal wist in het geheel toch weer indruk op me te maken. Ik geef het 3,5 sterren (op Hebban afgerond naar vier sterren). De recensie van Merel lees je hier. 

Marjolein: Voor mij is het vier sterren, omdat ik er in het begin heel erg in moest komen. Het is een mooi geschreven verhaal vol liefde in een bijzondere wereld. Zoals ik al eerder zei vind ik het jammer dat het een tweeluik is, omdat ik graag meer over deze wereld en karakters had gelezen. De recensie van Marjolein lees je hier. 

Janneke: Net als deel één krijgt deel twee van mij vier sterren. Dit is een mooie drie en een halve afgerond naar boven. Wederom een uniek verhaal wat mooi aansluit op het eerste boek met een goede ontwikkeling voor de hoofdpersonages. Helaas blijven de nieuw geïntroduceerde personages en terugkerende personages uit het eerste boek oppervlakkig en lijken meer een vullende rol te hebben dan echt een cruciale bijdrage aan het plot te leveren: hierdoor ging het verhaal bij vlagen erg snel voorbij. Al met al was De Tocht een heerlijke leeservaring en het boek was dan ook snel uit! De recensie van Janneke lees je hier.

Wij hebben weer erg genoten van dit boek! Hebben jullie dit originele tweeluik al gelezen? Gaat het op jullie WIL-lijst?