De tractiesteden denderen verder in het tweede deel van de Mortal Engines-serie van Philip Reeve. Uitgeverij Van Goor bracht al eerder het eerste deel opnieuw uit ter ere van de film, net als dit deel en het volgende deel in mei. Voor dit Oordeel lazen Marjolein, Merel en Yvette verder in Predator's Gold en gaven hun mening over alle bijzondere gebeurtenissen. Is deze net zo leuk als de eerste? Lees het verder en vel zelf je oordeel.

Predator’s gold

Hester en Tom reizen nu alweer twee jaar samen in het luchtschip de Jenny Haniver. Na de verwoesting van Londen waarbij ze mensen verloren vliegen ze van plaats naar plaats en houden zich onder de radar. Ze komen aan in Arkangel voor een pitstop en nemen lifter Beauregard Pennyroyal mee. Ze worden echter aangevallen en worden voor dood achtergelaten in de ijswoestijn. Hierna worden ze gered door Freya van de stad Anchorage die over de ijsvlaktes rondbaggert. Maar Anchorage is niet veilig meer. De stad is verwoest door een plaag en wordt door dieven – of misschien wel geesten – achtervolgd. Om te overleven zet Anchorage koers naar het Dode Continent. Maar die weg is niet zonder gevaar.

Cover

Merel: De cover is weer prachtig en roept meteen veel sfeer op!

Marjolein:  Ik vind de cover heel gaaf en intrigerend met wederom zeppelins. Heel industrialisatie achtig. Hij past ook mooi bij de vorige.

Yvette:  Hij past inderdaad mooi bij deel 1. Dit wordt zo een hele mooie serie om in de kast te hebben. Prachtige vormgeving!

Verhaal

Yvette: Er zitten in dit verhaal meer verhaallijnen dan bij deel 1. Er loopt een verhaal vanuit Schurkenburcht, vanuit Anchorage, vanuit Hester, vanuit Tom, vanuit Pennyroyal etc. Soms moet je even schakelen, maar het maakt het verhaal wel interessant. Iets ingewikkelder, een soort natuurlijke groei in de serie.

Marjolein: Nu Londen opgeblazen is en Valentine dood is wat is er dan nog voor avontuur voor Tom en Hester? Nou kennelijk genoeg. Nieuwe werelden, nieuwe mensen en meer dan genoeg gevaar.
We ontdekken nieuwe steden, geheime spionnengroepen en ja ook nieuwe sluipers.
Het is duidelijk dat Tom en Hester opgegroeid zijn in die 2 jaar. De toevoeging van nieuwe plaatsen en karakters zorgen wel voor nieuwe spanningen binnen hun relatie en maken het verhaal spannend. Is er een plek bewoonbaar zodat rondrijden niet meer nodig is? Worden ze gevangengenomen of zelfs gedood? Reeve weet het verhaal goed spannend te houden.

Merel: Het verhaal komt wat slomer op gang dan het vorige deel, waar we middenin de actie vielen. Nadat Tom en Hester noodgedwongen op Anchorage landen, vindt Tom al snel zijn draai in deze tractiestad, terwijl Hester gewoon weer wil vertrekken.

Personages

Marjolein: Er zijn een aantal nieuwe interessante personages bijgekomen. Professor Pennyroyal een geschiedkundige avonturier en auteur a la Gilderoy Lockhart. Tom is groot fan, maar Hester vertrouwt hem niet echt. Hij is zo vol van zichzelf en mag Hester niet. Nou ik mag hem ook niet.

Freya Rasmussen een jonge markgravin. Zij moet op jonge leeftijd een half verlaten stad leiden. Veel van de mensen die van alles voor haar deden zijn overleden en de basisdingen kan ze eigenlijk zelf niet eens. Een interessant nieuw karakter dat tijdens het verhaal opgroeid.

Caul, een straatjongen, is een ander nieuw interessant karakter. Hij zit in een soort bende die steden berooft zonder dat ze het doorhebben. Eigenlijk heeft hij niet het hart van een straatjongen en dat is wat hem tot een leuk karakter maakt.

Merel: In Mortal Engines was ik helemaal fan van Hester, maar ze viel me in Predator’s Gold wat tegen. In plaats van de sterke, daadkrachtige en humorvolle persoon, was ze nu vooral heel onzeker over of Tom wel bij haar zou blijven. Jammer vond ik dat. Aan het einde van het boek wordt ze weer meer de Hester die ik uit Mortal engines kende, maar zo leuk als in dat eerste deel wordt ze niet meer.  Pennyroyall, de passagier die Tom en Hester oppikken, deed me meteen aan professor Smalhart uit Harry Potter denken. Hij is namelijk net zo ingenomen met zichzelf en zijn zogenaamde avonturen, maar raakt bij het minste gevaar in paniek. Ik vertrouwde hem meteen voor geen meter. Tom, die nog steeds wat naïef is, heeft echter wel een hoge pet van hem op.

Mijn favoriet uit dit boek is denk ik Caul, een van de straatjongens. Hij mag dan wel opgeleid zijn tot dief, maar is dat niet in hart en nieren. Al snel merk je dat hij te veel geweten ontwikkelt en te betrokken is bij de personen die hij in het oog houdt en besteelt. Ik vond hem ook de meest sympathieke persoon in Predator’s gold.

Yvette: Dit verhaal  had een sterke Oliver Twist-vibe. Jeugdbenden die roven onder leiding van een slechterik en die uiteindelijk dan de goede kant kiezen. Het deed zich iets jeugdiger voor, maar de kinderen zijn allemaal wel met technische dingen bezig. Ik zag ze al helemaal voor me: schavuiten in vodden maar wel in onderzeeërs wonen en nieuwe technologieën scoren. Hester is inderdaad af en toe een onzekere puber (is ze natuurlijk ook qua leeftijd), maar ik kon daar overheen kijken. Zelfs stoere meiden zijn onzeker als het over de liefde gaat.

Oudtech en nieuwe technische snufjes

Yvette: Ik hou van de details die in het verhaal verwerkt zijn. Zo vond ik een stoelschip heel interessant. Er was wel een contrast met de nieuwe dingen. Aan de andere kant  gebruikten ze wel nog gewoon een vaste telefoon zonder dat iemand er over piept dat het oude technologie is…(misschien omdat de auteur dit zelf nog niet als oude technologie ervaarde toen hij het schreef ?)

Merel: In dit boek hebben we nog steeds sluiperbouwers. Ik was verrast door de nieuwste sluiperaanwinst, interessant is het wel. Popjoy neemt daarbij als bouwer ook meer creativiteit in acht en houdt zich niet bij een menselijke vorm, maar kiest lichamen die extra handig zijn in het gevecht. Ik ben benieuwd hoe deze ontwikkelingen in het bouwen van sluipers zijn verder zullen ontwikkelen. Her en der komt er nog wat oudtech langs, zoals de postvissen. Ook leuke vondsten zoals de talen die er gesproken worden, zoals het Airsperanto, geven de wereld net dat beetje meer.

Yvette: Dat Airsperanto en de postvissen vond ik ook geniale details. Dat blijft het extra leuk om verder te lezen. De postvis is een variatie op de postduif: oudtech dat onder water zijn weg naar huis kan vinden.

Onze conclusie

Yvette: er zit echt weer heerlijke droge humor in het boek. Humor waardoor het label “jeugdboek” voor mij wat ontstijgt. Als ze bijvoorbeeld denken dat ze doodgaan willen ze dat doen wat geliefden doen als ze weten dat ze gaan sterven, maar ja zij moet plassen.  Predator’s Gold had een iets andere verhaallijn dan Mortal Engines waarin veel meer actie zat. Dit deel is gelaagder en gaat meer in op relaties, ontdekkingen, intriges en technologische snufjes. Vooral dat laatste maakt het avontuurlijk om te lezen. Het doet zeker niet onder voor deel  1 en daarom geef ik het weer  ruim vier sterren. Ik wil zeker deel 3 nog lezen! (pssst Tom en Hester hebben daar een dochter...)

Marjolein:  Dit verhaal doet niet onder voor deel 1. Er zijn nieuwe ontdekkingen en het laat je verlangen naar meer. Ook dit deel krijgt vijf sterren van mij.

Merel: Ik vond het een leuk boek en heb dit tweede deel met veel plezier gelezen.  Het verhaal sprak me aan en was weer spannend genoeg, de wereld met de tractiesteden is nog steeds interessant en het winterse aspect gaf het weer net een andere sfeer mee. Wel was ik wat teleurgesteld door de personages, met name Hester, en miste ik de humor die Mortal engines kenmerkte. Ik geeft Predator’s gold daarom drie sterren.

Bekijk hier ook nog even de gave filmtrailer van deel 1:

Zijn jullie al besmet met het Mortal Engines-virus? Je kan het nu zelf ontdekken met deze geweldige winactie!