Van Ready Player One hadden zowel Demi (van de Readers) en ik heel veel genoten, daarom keken we beiden uit naar het vervolg: Ready Player Two. Zou Ernest Cline ons weer meenemen op een online avontuur? Klaar voor de start: go!

(let op: mogelijke spoilers)

In het kort

Na de wereld gered te hebben in Ready Player One, keren Wade, Samantha, Aech en Shoto als kersverse eigenaren van Hallidays erfenis terug in de OASIS. In de archieven van Halliday ligt namelijk een nieuwe technologie verborgen die de wereld zal veranderen en OASIS duizend keer wonderbaarlijker – en verslavender – zal maken dan zelfs Wade ooit had durven dromen.
Daarmee begint een nieuwe zoektocht, met een nieuw raadsel; Hallidays allerlaatste easter egg. Maar een onmogelijk krachtige en gevaarlijke nieuwe rivaal ligt op de loer. Iemand die over miljoenen lijken zal gaan om te krijgen wat hij wil. Dit keer staan niet alleen Wades eigen leven en de toekomst van OASIS op het spel, maar ook het lot van de mensheid.

Wat vond je van het verhaal dit keer?

Demi: Toen het boek begon duurde het even voordat ik er weer goed in zat. Ik had deze keer wat meer moeite met de information dump, al vond ik het nieuwe concept van compleet 'aanwezig' te zijn in de OASIS heel interessant. Als zoiets in de echte wereld zou komen dan kan ik me heel goed voorstellen dat niemand meer in de realiteit zou willen leven - en dat is juist het enge eraan.
Toen de jacht naar de zeven stukken van de Siren's Soul begon werd ik al meer geïnteresseerd in het verhaal, maar toen de avatar van Halliday de grote, zelfbewuste vijand bleek te zijn vond ik dat weer minder. Ik vind AI ook interessant, vooral als die zich tegen zijn maker gaat keren, maar de manier waarop dit werd toegepast in dit boek vond ik te cliché. Ook de tijdsdruk die Wade en zijn vrienden hadden om alle stukken van de Soul te vinden voelde ik niet echt de urgentie omdat ik wist dat het ze toch op tijd zou lukken om alles te vinden. Misschien probeer ik te veel de minpunten van dit verhaal te zien, maar ik kan er niet om heen.
Al met al heeft dit boek me wel goed vermaakt, maar vond ik het niet heel bijzonder. Deel 1 op zichzelf is bijna perfect. Het gevoel dat dat enorme eindgevecht in deel 1 bijvoorbeeld gaf had ik totaal niet in deel 2.

Yvette: Toevallig heb ik even een AI periode geloof ik en ook in dit verhaal is dan zo'n beetje het thema. Wat als AI/robots/NPC's rogue gaan (een eigen leven gaan leiden? en gaan nadenken). Bij Oryx & Crake is het een thema in de meeleesclub en toevallig kijk ik naar Westworld seizoen 2 op tv. Ik kwam tot de conclusie bij het kijken dat Ready Player Two veel leek erop en prompt las ik het in het boek! Nou ja dacht ik...Het is in ieder geval iets waar ik altijd over na denk en waar ik een lichte angst voor heb. In Machines zoals ik van Ian McEwan komt dit ook in voor. Ik heb denk ik te vroeg Terminator 2 gekeken vroeger, dat heeft mijn leven voorgoed veranderd over het bewustzijn van robots en AI's :).

Maar het verhaal is intrigerend genoeg voor mij om te lezen. Dat komt vooral door de vele herkenbare eastereggs weer. Eastereggs in een eastereggs boek :). Ik gniffelde de hele tijd als ik weer iets herkenbaars las uit de verschillende werelden. Dit keer heeft Cline voor ieder wat wils genomen: voor de twintigers van nu Dora en kinderseries; voor de 40+ de John Hugheswerelden en jaren 80 gimmicks; en voor de algehele echte diehard Tolkienfans. Ik was hardop aan het meezingen en toen ik over de gele bus las, zei ik gelijk hardop: O yeah! En meteen daarna las ik het in de volgende zin, dat vind ik grappig. Van Pretty in Pink tot Weird Science en van de National Lampoon’s vacations tot aan het liedje: Jenny I got your number, 8675309!

Heb jij het gevoel dat je wat van deze werelden af moet weten om het verhaal leuk te vinden?

Demi: Ik genoot weer van alle verwijzingen en easter eggs, al gingen er veel aan me voorbij. Ik weet bijvoorbeeld ook niet veel van Prince en heb geen van de John Hughes-films gezien (behalve Home Alone dan, die hij schreef), al was het wel leuk dat een jonge Robert Downey Jr. langskwam. Het concept van een filmscript zo veranderen dat een film eindigt zoals die oorspronkelijk bedoeld was vond ik heel gaaf. Sowieso zou dat één van de dingen zijn die ik vooral zou doen als de OASIS echt bestond: films naspelen of gewoon vanaf een afstand volgen. Dán voel je je pas echt betrokken bij een film. Hoe gaaf zou het zijn als je de rol van een Avenger kon spelen?
Hoe dan ook: veel verwijzingen gingen dit keer aan me voorbij, maar toch vond ik dat niet heel erg. Er wordt veel uitgelegd in dit boek waardoor je toch een beetje weet wat voor impact bepaalde easter eggs hebben op de personages en waarom. Aech's gemixte gevoelens over Prince vond ik bijvoorbeeld interessant en gaven me een nieuw beeld van hem. De Tolkien-verwijzingen vond ik zo gaaf dat ik nu graag meer van hem wil lezen dan alleen The Hobbit en Lord of the Rings.

Yvette: Zeker in Tolkienwereld is het echt aanpoten hoor, alsof je inderdaad voor een zwaar examen op moet zonder geleerd te hebben :). Ik heb toevallig Beren en Luthien, The Lord of the Rings en De Hobbit gelezen (en een deel The Silmarillion, maar mijn man kon me daarin aanvullen), maar je moet wel al op een deskundig niveau zitten, wil je dit volgen. Anders haak je misschien gauwer af.
Dat afhaken had ik meer bij de wereld van Prince, ik herken de liedjes, maar ik ben er niet zo in geïnteresseerd; het doet me niet zoveel. Ik heb er gewoon niet zoveel mee, dus dat deel duurde me wat te lang. Ik kan me dus voorstellen dat anderen dat hebben gehad bij de jaren 80 films of het Tolkienstukje.

Wat vond jij van de personages in dit deel?

Demi: Ik stoorde me vooral aan het gedrag van Wade en hoe hij plots alle lessen leek te zijn vergeten die hij in deel 1 had geleerd. Hij gedroeg zich echt als een eikel in het begin van het boek. Wat Aech en Shoto betreft: ze waren nog meer bijpersonages hier dan in deel 1. Qua karakter leken ze niet veel veranderd te zijn. Zeker doordat alleen Wade van het groepje de stukken van de Siren's Soul kon pakken hadden Aech en Shoto niet veel te doen behalve hun kennis delen. Sam had wat meer ruimte om te shinen, al vond ik het wel vreemd hoe snel ze na jarenlang Wade bijna te hebben gehaat plots weer op dezelfde voet met hem kwam te staan door het gevaar waarin ze verkeerden.

Yvette: Er kwam wel weer veel op de schouders te liggen van Wade. Een tikkie jammer ja. Soms vond ik de emoties ook wat snel gaan, dan weer boos, dan weer naïef, dan weer naar overhappy.

Wat was jouw eindoordeel over dit boek?

Demi: Al met al heb ik me vermaakt met dit boek en vond ik alle verwijzingen en beschrijvingen weer heel goed gelukt, al was ik nu wat minder bekend met veel van de easter eggs. Ondanks dit alles voelde dit boek overbodig en was ik niet zo onder de indruk van de quest naar de zeven shards van de Siren's Soul. Deel 1 was veel beter af geweest als een standalone. Ik geef Ready Player Two drie sterren - ik vond het leuk om te lezen, maar voor mij is het een overbodig boek geweest.

Yvette: Ik had me heel erg verheugd op dit tweede deel, dus ik verwachte wel een en ander. De verrassing van deel 1 was er meer dan in deel 2. Overbodig wil ik het niet noemen, want ik vond de vele verwijzingen gewoon leuk en herkenbaar. Maar het is geen boek om nog eens te lezen of dat ik hem zo goed vond. Daar is er te weinig diepgang voor. Het concept van alle emoties "online" te hebben vind ik wel heel interessant (niet vernieuwend, dat gebeurt ook al in andere boeken) maar ook eng. Het eerste wat ik zou doen is om eens te voelen hoe het is om staand te plassen :). Daarna zou ik de kicks gaan opzoeken van parachutespringen, surfen etc en overal over de wereld te gaan reizen en dingen te bekijken. Ik geef het boek 4 sterren, omdat ik de anekdotes en de verwijzingen leuk vind. Het heeft me entertained zoals een film entertaining kan zijn; een kort, hoog genot. Een afhaalsnack, dat je daarna weggooit :).

 Gaan jullie dit boek lezen?