Wie van boeken houdt, houdt vast ook wel van plaatsen waar heel veel boeken zijn, oorden zoals de boekenwinkel of de bibliotheek. Kortom snoepwinkels met boeken. Wij van de Hebban Scifi/Fantasy club houden ook van bibliotheken, in het bijzonder die uitvoeringen waar een magisch randje aan zit. Of dat nu de lokatie is, de geheimzinnige bezoekers of omdat ze de meest absurde vorm hebben, dat maakt niet uit. Het blijft magisch en daarom heel aantrekkelijk om in weg te dromen.Tevens zijn ze erg geschikt om de Challenge Categorie Boeken over Boeken mee af te vinken.

Vandaag maken jullie kennis met wederom drie bijzondere bibliotheken uit de fantasyboekenwereld:

De onzichtbare bibliotheek

In de wereld van Genevieve Cogman’s boekenserie The Invisible library speelt detective-bibliothecaresse Irene de hoofdrol. Niet iedereen kan deze bibliotheek in en niet iedereen mag er zomaar lid van worden. Het is een geheim genootschap dat de “language” spreekt en alles van vorm kan laten veranderen/vertragen en waar ze magie mee kunnen beoefenen. Als werknemer reis je tussen parallelle werelden van wel steeds dezelfde stad of land, maar met verschillende technologieën en magische wezens. Hoe meer chaos er in een wereld heerst, hoe meer wanorde en hoe sterker de magische wezens er zijn. Het doel van de Invisible librarians is om unieke manuscripten in bezit te krijgen, vooral die uit de verschillende werelden. Het probleem is alleen dat je niet weet welk figuur je nu weer tegenkomt en of je een low-profile kunt houden in de nieuwe wereld.

In deel 1 krijgen Irene en haar nieuwe assistent Kai de opdracht een alternatief sprookjesboek van Andersen in een 19e eeuws Victoriaans aandoende, sterk chaotische wereld, op te halen. Je ontmoet Irene als ze achtervolgd wordt door waterspuwers en dat zet gelijk de toon van het boek. Spannende achtervolgingen, spionage, bloedzuigende mensen en andere fantastels. Een beetje Sherlock Holmes meets Buffy (of Angel) de Vampire Slayer met zeker de nodige humor erin. “What is up with Belgium?”. Het is jammer dat de boeken nog niet vertaald zijn, want het zijn echt vermakelijke boeken met zelfs spannende momenten erin. Aan de andere kant, er zit ook typische Britse humor in en of dat dan de vertaling goed zal doorstaan…?

Diep en verboden

De Diepe Toren uit De schaduw van het verleden van Pierre Grimbert is de grootste bibliotheek uit de bekende wereld. Van de buitenkant is het een oud en verwaarloosd gebouw, bestaande uit vijf verdiepingen. Eenmaal door de deur die versierd is met Romse kroonadelaars blijkt echter dat je met een wenteltrap behoorlijk de diepte in kan. Men vermoedt dat er 26 verdiepingen zijn, maar niemand weet dat zeker. Er is immers nog nooit iemand voorbij de 15e verdieping geweest. Of beter gezegd: Er is nog nooit iemand lager dan dat geweest én weer levend teruggekomen.
In de toren is het donker en dus is een lantaarn een vereiste om mee te brengen tijdens een bezoek. Ook is het geen overbodige luxe om een volledige wapenrusting mee te nemen. Het spookt namelijk in de toren. Sommige geesten halen grapjes uit, zoals de doorgang te blokkeren met stapels boeken, andere geesten zijn regelrecht agressief. Als de geesten merken dat je bang bent, vallen ze aan. Hoe dieper je in de toren afdaalt, hoe meer geesten je tegenkomt en hoe gevaarlijker ze zijn. Als lezer brengt dit een behoorlijk dilemma met zich mee: Blijf je op de eerste verdiepingen met de zekerheid dat je snel weer boven bent? Of ga je naar de lagere verdiepingen waar het veel gevaarlijker is, maar waar er veel meer en veel interessantere boeken zijn?
De Diepe Toren is inmiddels al meer dan vijftig jaar gesloten. Slechts een tiental mensen mogen de toren in, waaronder de bibliothecaris Sapone. Toch is het verbod te toren te betreden gemakkelijk te omzeilen, want er staat maar één bewaker voor de toren. De erfgenamen van Ji glippen dus ook de toren binnen in de hoop om meer informatie te vinden. Het boek dat zij zoeken staat alleen niet op de eerste verdiepingen. Zullen zij het aandurven om de geesten te trotseren en als eersten naar het diepste punt van de Diepe Toren af te dalen?

De Bibliotheek van Babel

Het belangrijkste boek in het oeuvre van de Argentijnse schrijver Jorge Luis Borges is de verhalenbundel De Aleph en andere verhalen. Deze bundel bevat een bijzonder en invloedrijk verhaal over boeken dat voor het eerst gepubliceerd werd in 1941: De Bibliotheek van Babel.
In dit verhaal heeft het universum de vorm van een bibliotheek met een oneindig aantal zeshoekige verdiepingen. De Bibliotheek bevat alle denkbare boeken. Dit moet letterlijk begrepen worden: alle tekens komen in elke denkbare combinatie in de bibliotheek voor. Voor elke zin die ergens op slaat, zijn er duizenden onzinnige lettercombinaties. Hoewel elk boek uniek is, bestaan er exemplaren die maar op één teken afwijken.
Aanvankelijk waren de mensen gelukkig toen bleek dat de Bibliotheek alle boeken bevatte. Voor elk probleem bestond immers ergens in het universum een oplossing. Toen de waardevolle exemplaren echter onvindbaar bleken in de eindeloze hoeveelheid boeken en toen tot de mensen doordrong dat alles ooit al geschreven is, werden ze echter depressief.
Volgens een hardnekkig (bij)geloof moet ergens in de Bibliotheek een boek bestaan dat een volmaakte samenvatting van alle andere is, maar in vele jaren heeft niemand dat kunnen vinden. Ook dit verhaal bestaat al ergens in de Bibliotheek.
Dit korte verhaal van Borges heeft veel kunstenaars geïnspireerd. Terry Pratchett ontleende het concept van een universele bibliotheek dat hij gebruikte in zijn boeken over de Schijfwereld bijvoorbeeld aan dit verhaal.

Kijk voor meer tips ook nog bij ons eerdere artikel Magische bibliotheken I. Naar welke bibliotheek willen jullie vandaag afdwalen?