Deze St Patricksday nemen we jullie mee naar een niet zo rooskleurig Ierland. Dit prachtige groene eiland is in The Call van Peadar O’Guilin afgesloten van de rest van de wereld door een mist. Alle tieners tussen 10 en 18 worden op onverwachte momenten opgeroepen tot drie vreselijke minuten in het Grijze land (The Grey Land), het land van de meest gruwelijke Elfen die je ooit zult tegenkomen. Mochten jullie hier al denken, ik lees liever over regenbogen, Paddies, leprechauns en lieftallige bovennatuurlijke wezens, dan verwijzen we jullie graag door naar het artikel van vorig jaar. Voor de diehards: lees vooral verder.

Be aware! Be very aware (op Spoilers)!

In maart vorig jaar kwam The Call van Peadar O’Guilin (spreek uit pèdder oh gillien) uit en Hebban organiseerde een leesclub onder leiding van Katy  met ook enkele SFF clubleden erbij. Dat beviel zo goed, dat we dit jaar bij het uitkomen van deel 2 The Invasion, Katy hebben gevraagd om zich aan te sluiten in een vervolgleeservaring en een nieuw oordeel. Wat vinden wij Eline, Demi, Katy en Yvette van The Invasion? Zou het net zo goed zijn als deel 1 of struikelt het als gevolg van het “vervolgsyndroom”?

Het verhaal tot nu toe

In The Call maak je kennis met Ierland en met Nessa, een jong tienermeisje dat als kind aan polio heeft geleden. Ierland is alleen Ierland niet meer. Eeuwen geleden geloofde men nog in de oude magie, maar mensen stopten met geloven en het Goede Volk (Sidhe) werd permanent verbannen naar hun donker feeënrijk. Als wraak hebben ze sinds 30 jaar Ierland afgesloten en ontnemen ze de hoop van het volk:tieners. Allemaal komen ze een keer aan de beurt en worden ze opgeroepen voor The Call. Wanneer en met hoeveel tieners tegelijkertijd dat weten ze niet, wel dat het precies 3 minuten duurt (en een hele dag aan de andere kant) of je levend of dood terugkeert. Nessa en haar vrienden zitten op een speciale overlevingsschool om hen meer kansen te geven tijdens The Call.

Als je al hebt gegruweld van de abominaties in deel 1, dan zul je zeker wat gaan beleven in deel 2. The Invasion is het laatste deel uit The Grey Land serie en begint waar The Call eindigde. Nessa en Anto zijn de hoofdpersonages in The Call en The Invasion gaat hun verhaallijn wel verder met tegelijkertijd ook een aantal andere lijntjes zoals Aoife. Nessa wordt gevangen genomen wegens verraad, omdat ze the call overleefde en Anto wordt opgeroepen om aan de militia deel te nemen en het land te beschermen. De Sidhe willen wraak en besluiten onder leiding van hun menselijke Prins en een leger van monsterlijke gruwelijkheden “het many-coloured-land (Ierland)” binnen te vallen.

Verwachtingen

Katy: Van The Call had ik geen vervolg verwacht. Het tweede deel kwam als een verrassing, maar maakte me wel benieuwd hoe de auteur hier een vervolg aan ging breien. Aan The Call heb ik veel leesplezier gehad en dat schept natuurlijk zekere verwachtingen. Ook al probeer ik mijn verwachtingen altijd in te dijken en met een open blik aan een boek te beginnen, van The Invasion kon ik dat niet zeggen. Ik rekende wel degelijk op bloed, afgrijzen en huivering verpakt in een goed uitgewerkt plot.

Yvette: The Call vond ik een erg vermakelijk boek en ik heb enorm genoten van de originele elementen in het boek. Ik was verbaasd dat er een deel 2 uitkwam, maar verheugde me er enorm op. Torenhoge verwachtingen dus..

Eline: Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten van dit boek. Het spannende van het eerste boek was natuurlijk dat jongeren naar The Grey Land gehaald werden door The Call en ik had meteen het gevoel dat het in boek twee niet meer alleen hierom zou draaien.

Demi: Ik had eigenlijk geen verwachtingen voor dit boek. The Call vond ik al redelijk goed afgesloten. Er zat natuurlijk een open einde aan, maar ik had het op de een of andere manier sterker gevonden als het verhaal gewoon daar was gestopt met één kleine overwinning voor de mensheid dat hoop geeft voor de toekomst. Toch was ik wel benieuwd hoe dit tweede deel aangepakt zou worden.

Het omhulsel

Yvette: Gelijk bij het uitpakken van mijn boek, viel me die toch wel heel erg andere cover op. “Little black book” The Call had een ijzersterke zwarte cover met intrigerende cirkels erop. Nu vond ik deze cover een standaardcover, alsof ik een thriller ging lezen. Na zoeken op internet bleken er meerdere covers te zijn die in dezelfde lijn waren uitgegeven, maar geen die een vervolgcover had zoals de zwarte cover. Jammer!

Demi: De cover vind ik niet heel bijzonder en springt er niet zo tussenuit. Het nodigt niet direct uit om het boek op te pakken.

Eline: De cover spreekt me wel aan, maar geeft me niet het idee dat er zulke duistere gebeurtenissen achter schuilen. Als hij donkerder was geweest had hij denk ik wat beter bij het boek gepast.

Katy: De cover had duisterder gemogen. De donkere omslag van The Call is mysterieuzer en donkerder. De cover van The Invasion doet minder voor de sfeer en voelt meer als dertien in een dozijn. De achtergrond is te licht en de triskele zegt op zich weinig. Het is een verwijzing naar Ierland en wellicht naar de spiralen in de lucht van The Grey Land. De symboliek achter de driebenige figuur gaat echter verloren (o.a. competitie, revolutie en de groei van de mens).

Het verhaal en zijn karakters

Demi: We volgen voornamelijk Nessa en Anto, maar ook Aoife die nog de Call moet doormaken. Niet elke verhaallijn was even interessant, al zaten er regelmatig twists in het boek die goed zijn gevonden. Ik stoorde me nogal aan Anto in dit boek en Aoife kende ik niet goed genoeg. Het verhaal van Nessa was uiteindelijk het interessantst, maar ook bij deze verhaallijn zaten up en downs. Het verhaal is makkelijk om te lezen, maar er zaten regelmatig langdradige stukken in waar ik mijzelf door heen moest slepen. Het concept van de beloftes tussen mensen en Sidhé en welk effect ze nou eigenlijk hebben was een leuke twist. Sowieso was de rol die Nessa speelde in het verhaal tegen de Sidhé het leukste om over te lezen. Het einde ging voor mij een beetje te snel en gemakkelijk en is niet zo sterk als het open einde in deel 1.

Eline: Het verhaal wordt verteld vanuit het standpunt van verschillende karakters, wat voor mij zorgde voor een groot deel van de spanning in dit boek. Zo wilde ik bijvoorbeeld weten hoe het verder zou gaan met Nessa, maar dan werd haar verhaal even onderbroken door een ander perspectief. Dit vond ik jammer genoeg niet altijd even positief. Ik was niet altijd even geïnteresseerd in de andere perspectieven. Zo vond ik het perspectief van Aoife soms wat overbodig. Persoonlijk vond ik haar niet zo’n belangrijk personage en ik had dan ook liever meer gelezen over Anto en Nessa.

Katy: De afwisseling tussen de verschillende karakters was mooi en verdeelde de heftigheid van sommige gebeurtenissen goed over het geheel. Dat karakters als Aoife, Nabil en Liz ook opnieuw voorkwamen in The Invasion maakte het verhaal herkenbaar en gemakkelijker om mee te leven. Tegelijk was dit ook een minpuntje, omdat er minder aandacht werd besteed aan het uitdiepen van de karakters en ervoor zorgde dat bepaalde point of views oppervlakkig aanvoelde. Over sommige gebeurtenissen werd wat te snel heen gegaan. De overgang tussen de verschillende hoofdstukken onderbrak soms de spanningsboog, maar zorgde er ook voor dat ik verder wilde lezen. Nessa en Anto kwamen voldoende aan bod en de auteur wist naar mijn gevoel vooral de belevenissen van Nessa goed uit te werken.

Merkwaardig feitje: Seán legt op blz. 275 het loodje en op blz.277 doet hij weer gezellig mee.

Yvette: Het begin voelde wat traag aan. Pas als de echte invasie begint, begint de actie en wordt het spannend. Er werden heel wat lijntjes naar karakters uitgezet, zodat je van ieders point of view de invasie kon bekijken. Soms ging het verhaal wel erg snel en werden er dingen erg kort door de bocht bereikt zonder diepgang van karakters. Dit nam ik op de koop toe, want de spanning in het verhaal en de vele creatieve monsters en elementen maakten dat het boek heel snel uit was.

Tweede-boek syndroom of niet?

Katy: De gruwel en de fantasierijke horror maakten het eerste boek uniek en het tweede deel hoort die lijn verder te trekken én op hetzelfde niveau te blijven. Dat is waar veel tweede boeken in een serie de mist in gaan, de spanning zakt in of het verhaal is een slap aftreksel van het eerste. Als tweede deel weet The Invasion zeker stand te houden. De auteur weet op een originele manier de gebeurtenissen rond Nessa in gang te zetten en haar leven dat er na haar Call anders uit had moeten te komen zien opnieuw op het spel te zetten. Dat de strijd zich op twee fronten afspeelt, gaf het boek de nodige actie. Peadar O’Guilin bewaart de sfeer uit The Call en zet de spanning consequent verder. Dat wil niet zeggen dat bepaalde dingen niet gehaast voelden, zo was er bijvoorbeeld de eenheid waar Anto aan toegewezen werd die even snel uit beeld leek te verdwijnen als hij plots verschenen was, toch moet het boek niet onderdoen voor het eerste deel wat betreft de horror.

Yvette: Het is echt een vervolgboek, dus geen losstaand boek. Prima opvolger en een erg mooi einde. Ik dacht dat deel 1 een goed einde had, maar dit einde maakt alles compleet. Mede door nieuwe creativieve (Ierse) twists erin te verwerken en door het einde vind ik niet dat er sprake is van een tweede boek-syndroom.

Demi: Ik vond het geen sterk vervolg op deel 1. Het eerste deel had een heel interessant concept en eindigde wat mij betreft op een mooi moment. Dit deel sprong een beetje alle kanten op en niet alle delen waren even relevant. We krijgen een beter beeld van wat er in de rest van Ierland gebeurt buiten de overlevingsscholen om, met de legereenheden en het bestaan van een gevangenis, maar de verhaallijnen waren warrig.

Eline: Ik vind dit boek zeker een goed tweede deel. Het gaat bijna meteen verder waar het vorige boek eindigde en doordat ik The Call herlezen heb voor ik aan The Invasion begon, heb ik het gevoel dat ik één groot verhaal gelezen heb. Het gebeurd vaak dat een tweede deel van een serie wat minder goed is dan het eerste boek, maar dat vond ik hier absoluut niet het geval. Ik vind The Call niet meteen een super geweldig boek en ik heb het gevoel dat Peadar O’ Guilin de tijd tussen de twee boeken wel echt heeft gebruikt om aan zijn schrijfstijl en plotopbouw te werken. Er zijn nog steeds wat punten waar hij aan kan werken, maar ik heb wel een duidelijke verbetering gezien. Wat ik wel enorm positief vind is dat O’ Guilin deze duologie erg mooi afgesloten heeft en terwijl nog wat ruimte overlaat voor de lezer om zelf na te denken hoe het verhaal van elk specifiek personage eindigde.

Ons oordeel

Yvette : Ik heb me prima vermaakt met dit boek, er was genoeg spanning, originaliteit en het is gevuld met Ierse elementen (waar ik van hou). Peadar O’Guilin heeft een enorme fantasie; de creaties en de Sidhe zelf zijn een leuke twist op de standaard Elfen en hierdoor is het boek ook geschikt voor volwassen lezers. Mede door de monsters zou ik dit boek graag als film zien verschijnen. Ik kon me sommige dingen gewoonweg niet voor de geest halen en ben benieuwd hoe iemand dat zou hebben vormgegeven. 4 sterren

Eline:  Sommige stukken vond ik wat overbodig, terwijl anderen stukken dan weer iets verder uitgewerkt mochten worden. Ik heb het boek één ster meer gegeven dan The Call, omdat ik wel merkte dat dit boek vlotter las en omdat ik het einde van het boek erg mooi vond. Ik heb van dit boek genoten, maar soms struikelde ik toch nog over zijn manier van vertellen, daarom 3 sterren.

Katy: De Sidhé blijven een vreselijk eng gegeven door de manier waarop Peadar O’Guilin ze neerzet. Hij heeft een stukje folklore tot leven gewekt waar iedereen die zijn boeken leest van zal gruwen, vooral hun creaties blijven even op het netvlies nabranden. Het boek leest vlot en het taalgebruik is aangepast aan een YA-publiek. Het is een beeldend verhaal dat zich richt naar een bepaald publiek en is zeker niet voor iedereen het geschikte boek om even te ontspannen. The Invasion rond een plot af dat eigenlijk een open einde had, maar slaagt daar behoorlijk goed in. Het universum wordt zonder al te veel problemen verdergezet en ligt mooi in het verlengde van z’n voorganger. 4 sterren

Demi: Wat mij betreft was dit deel niet nodig geweest. Het geeft een mooi afgesloten eind op het verhaal, maar juist dat einde was wat mij het meest teleurstelde in het boek. Het ging nogal snel en gemakkelijk voor mij en ik moet zeggen dat ik het open einde in deel 1 beter en sterker vond. De verhaallijnen in dit deel waren warrig en niet altijd even interessant. Pas tegen het einde aan kwam er meer actie. De gruwelijkheden die voorkomen zijn verder wel goed uitgewerkt en de Sidhé zijn net zo eng als in het eerste deel. Toch kom ik uiteindelijk dan uit op 2,5 sterren.

Jullie zien het, de meningen zijn verdeeld. Zouden jullie dit boek lezen?