Sciencefiction komt in allerlei soorten en maten en de boeken in dit genre verschillen onderling soms als water en vuur. Walking to Aldebaran combineert een flinke dosis humor en sarcasme met de horror van gruwelijke buitenaardse wezens. Is dit een gouden combinatie, of juist niet? Clubleden Yvette en Demi doken in dit korte verhaal van Adrian Tchaikovsky en delen hieronder hun bevindingen.

Walking to Aldebaran

De lezer ontmoet astronaut Gary Rendell terwijl hij door een mystereus artefact in de ruimte genaamd de Frog God (ook wel bijgenaam Frogface). Hij is alleen en beetje bij beetje komt de lezer meer te weten over zijn missie en de andere astronauten waarmee hij heeft gereist. Ondertussen volgt de verwijzingen naar popculture elkaar in rap tempo op, en hoe dieper Gary de Frog God induikt, hoe meer vreemde en akelige dingen gebeuren. 

I talk to Toto - if you hadn't guessed, you're Toto - I talk to you, Toto, because the Crypts are dark, like I said, and my own voice, croaky as it is, is soothing to me. When the echoes come back, I can pretend that I'm Toto and you're Gary Rendell, and we're having a fine old conversation. 

Adrian Tchaikovsky

Demi: Voor dit verhaal had ik nog nooit iets van Adrian Tchaikovsky gelezen. Ik had natuurlijk al wel veel over hem gehoord en ik ben zeker benieuwd naar meer van zijn werk na deze novelle te hebben gelezen. Hij heeft op een sublieme manier humor met horror verweven in maar een beperkt aantal bladzijdes en dat is heel knap. Het spreekt me ook aan dat hij ook Fantasy schrijft en niet binnen één bepaald genre of thema blijft met zijn verhalen. 

Yvette: Ik heb ook nog nooit iets gelezen van hem, maar ik hou van de manier waarop de geest van Tchaikovsky werkt. Volgens mij zou ik op een zelfde niveau kunnen praten met hem. More books van hem please!

Humor

Demi: Door de beschrijving van het boek had ik al een beetje het idee dat er humor in dit verhaal zou zitten, maar ik had niet verwacht dat het zo de boventoon zou voeren. En dat bedoel ik heel positief, want de humor en het sarcasme van het hoofdpersonage vond ik heel leuk en verrassend in een anders vrij horrorachtig verhaal. Hoe ervaarde jij dat?

Yvette: Als heerlijke humor! Daar genoot ik van. Het is heel zwart, vol zelfspot en met heel veel insidersdetails die de situatie beschrijven en plaatsen. Het verhaal is echt voor een beperkte groep mensen geschreven. Zijn taal is rijk, intelligent, verwijzend naar diverse films, series, personen, spellen: dingen die nerds zouden opvallen en begrijpen, maar waar menig mens de ogen van gaan rollen. Die gedetailleerde en edoch cynische uitstapjes die hoofdpersoon Gary Rendell maakt, maken dit boek tot een overlevingsboek voor gevorderden. “Hoe wordt ik op een goede manier gek zonder al gek te zijn”. Wie weet zouden we allemaal zo reageren als we eenzaam in een grot rondlopen lichtjaren van onze planeet vandaan?

Demi: Ik hoop dat ik er nooit achterkom. Ik vond het leuk dat Gary de lezer aansprak als 'Toto' en dat hij daardoor technisch gezien de fourth wall doorbrak. Zo zegt hij ook op een gegeven moment: "I sense I'm losing audience sympathy, Toto." Dat is een heel zelfbewuste zin. Gary zegt ook zelf dat hij tegen zichzelf - of liever gezegd, Toto - praat om iets van zijn mentale gezondheid te bewaren. Of dat ook daadwerkelijk lukt is een tweede, en iets wat de lezer zelf moet beoordelen.

Verwijzingen

Demi: Misschien is het gek, maar één verwijzing die ik heel leuk vond was vrij subtiel. Namelijk deze:

Now, Doctor Naish, I'm really happy for you, becoming head of the Mission Team and all, and Imma let you finish, as the man said, but Gary Rendell is by far the most qualified Crypt-ologist of all time, by now.

Of ik ook echt trots moet zijn dat ik die verwijzing meteen herkende, weet ik niet. Maar het volgende fragment bevat zoveel gave sci-fi verwijzingen die de echte kenner zo kan afstrepen:

You can pretty much construct it from all the usual snippets: seen things you people wouldn't believe, boldy gone, sought out strange new worlds, galaxy far, far away, trying to find a way home.

Wie kan ze allemaal plaatsen?

Horror

Demi: Je zou door Gary's humor en sarcasme soms bijna vergeten dat hij moederziel alleen door een buitenaards artefact loopt met vreemde, enge wezens om elke hoek. Ik voelde ondanks de luchtige toon op bepaalde momenten altijd een soort spanning. Ik kon niet geloven dat dit boek ooit goed zou aflopen, maar wat er dan wel zou gebeuren? Ik was heel benieuwd wat de ontknoping zou zijn van deze novelle en ik moet zeggen dat ik zeker niet teleurgesteld was door die ene twist. 

Yvette:De opbouw van Walking to Aldebaran is heel subtiel. Het begint bij het einde en loopt via flashbacks naar het ontstaan van die situatie. Ah denk je zit het zo. Dat zijn situatie uitzichtloos is, weet je al vanaf het begin, maar door de flashbacks, het mysterieuze einde en zijn manier van reageren op de situatie maakt dit verhaal wel spannend en verrassend. Gary Rendell is de cynische Robinson Crusöe van de planeet  Frog God, als Robinson Crusoë ook afgezet werd in een eindeloos zwart gangenstelsel met verschillende zwaartekrachten, eiermannetjes en Pyramidefiguren wachtend op een einde. Dit verhaal is net zoals de slogan van een bekend drankje: een beetje vreemd, maar wel lekker!

Houd onze spot in de gaten voor een exclusief interview met Adrian Tchaikovsky!

Ben jij nieuwsgierig geworden naar Walking to Aldebaran? Wat vind jij van de combinatie van humor en horror? Laat het ons weten in de comments!