Amarins las Het dagboek van Longdale Manor
Al een hele poos geleden kwam ik een boek tegen waarvan de cover alleen al me nieuwsgierig maakte en ik wilde het boek graag lezen. Gelukkig mocht ik het e-book ontvangen in ruil voor een recensie. Door omstandigheden bleef het even liggen, maar kortgeleden las ik het uit en ik kan jullie nu vertellen of mijn verwachtingen van dit verhaal uit zijn gekomen!
- door Amarins -
Een oud dagboek herbergt een familiegeheim van honderd jaar geleden. In 1912 ontdekt Charlotte Harper na haar vaders dood wat haar familie jarenlang verborgen heeft gehouden. Ze kan haar geheim met niemand anders delen dan haar dagboek. Honderd
jaar later wordt het dagboek gevonden door kunsthistorica Gwen Monroe, die door haar grootvader naar Longdale Manor is gestuurd om een ernstige fout te herstellen. Deze vondst leidt tot een ontdekking over haar vader, die ze nooit heeft gekend.
Mijn mening
Het dagboek van Longdale Manor was mijn eerste kennismaking met het werk van Carrie Turansky. Ik had al eerder boeken van haar voorbij zien komen maar nooit eerder was ik zo getriggerd door een cover.
Het verhaal kent twee tijdslijnen. De eerste wordt verteld in 2012 vanuit het perspectief van Gwen. Zij verblijft op het landgoed Longdale Manor om als kunsthistorica antiek werk wat in het huis hangt op waarde te schatten. Ze is door haar opa hierheen gestuurd omdat ze kortgeleden grote fouten heeft gemaakt. Terwijl ze logeert op het landgoed ontdekt ze een 100 jaar oud dagboek. Dit dagboek leidt naar een ontdekking rond haar eigen vader, die ze nooit heeft gekend. De tweede tijdlijn geeft de jaren uit het oude dagboek weer, dit speelt in 1912.
De schrijfstijl van Turansky is erg soepel, leest vlot en je blijft als lezer geboeid tot de laatste letter. Het is zo geschreven dat je steeds nieuwsgieriger wordt naar de afloop en het moeilijk is om het boek weg te leggen. Het boek was dan ook gauw uit!
Personages zijn stuk voor stuk mooi uitgewerkt. Turansky heeft ze met veel detail beschreven en hierdoor leer je ze goed kennen. Vooral de hoofdpersonages Gwen en Charlotte laten je genieten van dit verhaal. Van beiden krijg je goed emoties en gevoelens mee en hierdoor weten beide dames je ook te emotioneren en weten ze je met hun verhaal aan te grijpen. De beeldende en sfeervolle schrijfstijl maakt dat je helemaal aanwezig bent bij beide dames.
Heel veel diepgang heeft het verhaal naar mijn idee niet, toch komt er wel een aantal thema's naar voren. Denk hierbij aan vergeving, vaderschap, familiebanden en rouw. Maar zeker ook de liefde en de romantiek hebben ruimschoots een plekje in deze mooie roman. Er was denk ik ruimte geweest voor meer diepgang gezien de onderwerpen en het verloop van het verhaal. De verhaallijn in het verleden geeft wel heel mooi weer hoe het leven er in die tijd uitzag. Het gemis aan diepgang is trouwens niet storend, want door alle gebeurtenissen blijf je zeker geboeid en is het volop genieten van een heerlijk verhaal.
Het dagboek van Longdale Manor is een dikke aanrader voor iedereen die houdt van een mooie historische roman met mooi uitgewerkte personages en een fijn stukje geschiedenis. Maar ook iedereen die houdt van een mooi liefdesverhaal zal met deze roman aan zijn trekken komen.
Mijn verwachtingen zijn hiermee zeker uitgekomen, het was genieten! Ik ga zeker meer van deze auteur lezen!
Zet jij dit boek op je (wellicht veel te lange) te lezen lijst?
