Wie is Anneke in 3 woorden?

Creatief, ondernemend, internationaal.

Wat is je favoriete schrijfplek?

Mijn favoriete schrijfplek is de grote, houten tafel in onze woonkamer.

Waar haal je je inspiratie vandaan?

Ik haal mijn inspiratie uit alles wat me raakt: muziek, series, boeken, maar ook: dingen die ik op straat lees, op kantoor meemaak, bij familie en vrienden zie of hoor.

Wanneer is een boek voor jou geslaagd?

Een boek (dat ik lees) is voor mij geslaagd wanneer ik de laatste pagina omsla en het me geraakt heeft. Wanneer een verhaal me er zelfs toe aanzet dingen in mijn eigen leven aan te passen. Mezelf andere vragen te stellen. Een boek dat ik zelf schrijf is voor mij geslaagd, wanneer ik alle losse eindjes heb opgelost. Wanneer het verhaal klopt, er een natuurlijke flow in zit, het hopelijk op mijn beurt de lezer kan inspireren.

Welke vraag zou je heel graag willen beantwoorden, maar is je nog nooit gesteld?

En welke vraag is mij nooit gesteld, dat is een moeilijke... Misschien: waarom heeft ieder verhaal dat ik schrijf een internationaal aspect?

Het antwoord is dan (:-)): vanaf het moment dat ik naar het buitenland ben verhuisd, is mijn leven niet meer hetzelfde. Ik spreek grotendeels van de dag andere talen (Engels en Frans), ben omringd door mensen uit andere landen, met andere culturen, andere gebruiken en talen. Daardoor ben ik veranderd. Ik hang daarom sterk aan het lezen van boeken in het Nederlands, omdat ik me dan kan terugtrekken in een stukje 'eigen'. Wij voeden onze kinderen drietalig op, en dat is soms best heftig. Dat 'internationale' gebruik ik dan ook in al mijn verhalen. Omdat het een onderdeel van mezelf is geworden. Vaak leuk, soms vervelend, maar altijd uitdagend.

Folkestone, 1 juli 2017

Door Anneke Kleine Staarman

Precies een jaar geleden schreef ik ook een brief. Naar mezelf. En zat ik net als nu op het terras van de Proud Monkey in Capel-le-Ferne, met uitzicht over de baai, de boten en de toeristen, de ijskraampjes en de stands met ballonnen.

Precies een jaar geleden kocht ik ‘s ochtends een rode ballon in de vorm van een hart met daarop ‘I love you’. Daarmee stond ik op het strandje, mijn blote voeten in het frisse water, te turen naar de overwegend blauwe horizon. Ik herinner me hoe mijn hart telkens weer een sprong maakte, hoger en hoger, verder en verder. Verder van huis.

Ik neem nog een slok van de koele witte wijn en masseer mijn nek, terwijl ik naar de mensenmassa op de kade kijk. Een jongetje van een jaar of 6 kiest een ballon uit, een blauwe in de vorm van een auto, en rent ermee de kade af richting het klotsende water. De vader rekent gehaast af en snelt dan achter het kind aan, tilt hem en zijn ballon op en geeft hem een kus op zijn blote buik. Ik kijk op mijn telefoon: 13:00.

Ik knijp mijn ogen dicht en voel hoe de spieren in mijn lichaam zich aanspannen. Het wrange gevoel in mijn onderbuik, het gevoel van verdriet en spijt dat ik had verwacht, blijft uit. Het is er eigenlijk verdacht leeg. Zou het dan toch zo kunnen zijn dat alle tranen hebben gevloeid? Dat de kraan dicht is en de leegte eraan toe is om opgevuld te worden?

Vanonder het lege vel voor me trek ik de brief van vorig jaar tevoorschijn. Op sommige plekken is de inkt wat gevlekt, maar mijn getrainde oog kan ieder woord nog lezen. Mijn geheugen kent ieder gevoel uit haar hoofd.

Lees hier het zomerverhaal van Anneke Kleine Staarman