Toen de oproep voor de blogtour van De vergeten spionne werd geplaatst waren we gelijk enthousiast. Uitgeverij Kokboekencentrum geeft vaak heel mooie romans uit die zich afspelen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Deze keer was Renate de gelukkige die het boek mocht lezen. Voor haar een kennismaking met de boeken van Sarah Steele.

- door Renate -

Over De vergeten spionne

De vergeten spionne is een aangrijpend verhaal met twee verhaallijnen die steeds meer met elkaar verweven raken. In het heden heeft Amy haar twee grote liefdes verloren, haar man en haar muziek. Ze stort zich op haar werk in het archief waar ze bewijs ontdekt dat de beruchte ‘agent Colette’, een Franse spion tijdens de Tweede Wereldoorlog, echt heeft bestaan. Dat gaat ze tot de bodem uitzoeken. Ze ontdekt een onvergetelijk verhaal, dat zich afspeelt in het bezette Parijs van 1941, waar Colette zich voordoet al pianiste terwijl het net zich langzaam rondom haar sluit

Over Sarah Steele

Na een opleiding tot klassiek pianist en violiste in Londen, startte Sarah Steele als redactieassistent bij Hodder and Stoughton, een grote uitgever in Londen. Na jaren lang actief te zijn geweest als free lance redacteur besloot ze zelf een boek te schrijven. Haar debuut The missing pieces of Nancy Moon is (nog) niet in het Nederlands vertaald. Het kersenspoor (haar tweede roman) en De vergeten spionne zijn allebei historische romans over de Tweede Wereldoorlog.

Mijn mening

De vergeten spionne  was voor mij een kennismaking met de schrijfster. En ondanks dat ik in het begin echt wel even in het verhaal moest komen, is het een kennismaking die naar meer smaakt.

Bij de start van het verhaal worden er tal van personages geïntroduceerd waardoor je even goed bij de les moet blijven. En ook was me in het begin de tijdsaanduiding niet helemaal duidelijk. Maar toen ik dat eenmaal in mijn hoofd op een rijtje had, begon ik te genieten van het verhaal. Ik zat er al gauw helemaal in.

In het begin sprak de verhaallijn die tijdens de oorlog speelde rond de beruchte spionne Colette me het meest aan en die bleef het hele boek erg sterk. Maar ook het deel dat zich deels in 1997 afspeelt begon me al lezende steeds meer te boeien. Daarin vindt Amy Novak op haar werk in het archief het bewijs dat de spionne Colette echt heeft bestaan als het geheime dossier publiek wordt. Het zorgt ervoor dat ze op onderzoek gaat naar de persoon achter deze mysterieuze spionne Colette. Voor Amy is dit een welkome afleiding, want na het verliezen van haar grote liefde Michael en het verliezen van haar grote passie pianospelen, gaat ze, aangemoedigd door haar baas en vriendin, op onderzoek uit om dit geheim te ontrafelen.

Wat volgt is een mooie en emotionele roman waarin Amy tijdens haar onderzoek in contact komt met nog levende hoofdrolspelers uit de omgeving van Colette, die met enige aansporing van Amy hun levensverhaal vertellen. Hun verhalen zorgen er voor dat de mening over Colette, die na de oorlog werd neergezet als foute spionne en knap verguisd werd, gaandeweg ten goede verandert.

Je kunt merken dat een grote liefde van Steele is verwerkt in dit verhaal: muziek en dan vooral klassieke pianomuziek. Het verhaal draait natuurlijk om twee pianistes. Met haar eigen ervaring als klassiek pianiste heeft ze de sfeer van alles wat er rond het leven van een pianiste speelt goed kunnen neerzetten. Het gaf mij af en toe ook het gevoel van de film 'The pianist', die over een Poolse Joodse pianist gaat. Door die film kon ik zo de setting van dit verhaal voor mij zien. Dat werd verder versterkt door de beeldende en filmische schrijfstijl van Steele, waardoor je je echt kon voorstellen hoe de kleding er in die tijd uitzag en je bijvoorbeeld voor je zag in welke voeringen er wat verstopt zat.

Die voorliefde voor muziek maakte voor mij het boek nog mooier, ondanks dat het af en toe best zwaar was, zeker wanneer het ging om de gevangenis waar de nazi Seemann de scepter zwaaide. Op de meest gruwelijke en wrede manier vernederde, mishandelde en ondervroeg  hij mensen. Ook dit wist Steele zeer beeldend te beschrijven, zodat je je de pijn kunt voorstellen zonder dat je ooit te weten zult komen wat die mensen werkelijk doorstaan moeten hebben. Dit zorgt ervoor dat je tijdens het lezen nog meer respect krijgt voor de mensen die in het verzet zijn gegaan en daar vaak een hele hoge prijs voor moesten betalen. 

Ook al is dit boek deels fictief, veel is wel op echte gebeurtenissen geinspireerd. Dat zorgt ervoor dat je altijd bij deze verhalen blijft stilstaan, want we mogen het nooit vergeten.

Ik had het hierboven al over de beeldende schrijfstijl. Ze weet precies hoe ze haar personages neer moeten zetten zodat je er tijdens het lezen een band mee ontwikkelt. Ook zorgen haar beschrijvingen ervoor dat je je zo voor kunt stellen hoe zo'n landingstrip voor een Lysander er uit zag. Het maakt duidelijk dat de auteur weet waar ze over schrijft. 

Mooi is dat ze met dit verhaal eer geeft aan de vele mensen die in het verzet werkte, waardoor je je tijdens het lezen kunt voorstellen hoe dit voor hen was en dat dat ook jaren later nog een invloed had. Hoeveel moed deze mensen hadden, maar ook wat voor onmogelijke keuzes ze hadden en hoe ze op de proef werden gesteld tijdens de verhoren door de nazi's als ze werden gepakt.

Het is een verhaal dat als je het boek uit hebt nog door je hoofd blijft spoken. Een verhaal dat mooi maar tegelijkerheid behoorlijk heftig is.
Het zorgde ervoor dat er hier en daar wat tranen vloeiden; iets wat ik eigenlijk niet vaak heb als ik lees.

Kortom: dit boek was een hele fijne kennismaking met de boeken van Sarah Steele dus het zal zeker niet het laatste boek van haar hand zijn dat ik ga lezen.

Hebben jullie een boek van Sarah Steele gelezen?