Vandaag plaatsen we een speciale boek versus film blog. Renate en Marieke lazen eerst samen het boek en gingen daarna ook allebei naar de film van Het literaire aardappelschiltaart genootschap van Guernsey.

Korte samenvatting
Voor de kust van Frankrijk, op het Engelse eiland Guernsey, heeft een groepje bewoners de oorlog doorstaan door geregeld samen te komen en onder het genot van een eenvoudige aardappelschiltaart te praten over Hamlet, Jane Eyre en andere grote werken uit de wereldliteratuur. Wanneer zij per toeval in contact komen met Juliet, een schrijfster uit Londen die op zoek is naar een onderwerp voor haar nieuwe boek, ontspint er zich een uiterst levendige correspondentie. Langzaam maar zeker wordt duidelijk wat de bewoners van de Kanaaleilanden hebben doorstaan onder de nazibezetting en hoe de oorlog de vriendschap, saamhorigheid en onderlinge relaties van de eilanders op de proef heeft gesteld.

Het lezen

Marieke:
Ik was nogal verbaasd dat het boek is opgebouwd uit hoofdstukken die in briefvorm zijn. Dat had ik dus totaal niet verwacht. Het begint met brieven van Juliet aan haar uitgever en haar vrienden en vice versa, maar langzaamaan komen er steeds meer briefschrijvers bij. Onder andere de inwoners van Guernsey. Wat volgt is een een levendige beschrijving van alledaagse gebeurtenissen, gevolgd door beschrijvingen van herinneringen. Het is zo knap dat de verhaallijn van het begin tot het einde goed te volgen is. En door de (soms hele) korte brieven, leest het makkelijk en blijft het spannend. Ik was constant benieuwd naar de brieven met antwoorden die Juliet ontving.

Renate:
Ook ik was verbaasd dat het boek alleen maar uit brieven bestond, maar doordat Juliet met nogal veel mensen brieven schrijft, krijg je ook van verschillende afzenders brieven, dat vond ik eigenlijk heel leuk, want je krijgt van elk personage zo een bepaald beeld.
Knap gedaan ook, want het is totaal niet storend dat het allemaal in briefvorm is, het leest heel lekker en het heeft ook gewoon diepgang omdat je door de brieven van vooral de inwoners van Guernsey meer te weten komt over de Duitse bezetting tijdens de tweede wereldoorlog.
Ik ben wel benieuwd hoe ze hier een film van hebben gemaakt, jij ook Marieke?

Marieke:
Ja, het lijkt me onmogelijk om dat 1 op 1 te verwerken, maar als je het verhaal loskoppelt van de brieven dan blijft er wel een heel mooi verhaal over. Ik ben benieuwd.

De film

Marieke:
Het duurde even voor ik naar de film kon. We hebben een prachtige bioscoop in het centrum, waar je tijdens de film consumpties kan bestellen. Echt luxe. Maar helaas, ze boden de film niet aan. Maar we hebben ook een mooi theater en die heeft sinds kort ook een filmzaal. Toen ik laatst in het theater was voor een cabaretvoorstelling, zag ik een aankondiging van twee avonden waarop de film werd gedraaid! Helaas kon niemand met me mee en zo zat ik er alleen.
Wat bijzonder is aan deze voorstellingen is dat er vooraf aan de film iemand van het theater wat achtergrondinformatie geeft over de film. Zo blijkt de titel voor de Nederlandse versie The Guernsey literairy society te zijn. Het hele aardappelschiltaart (potato peel pie) is uit de naam verdwenen, suf he?
En de dame van het theater vertelde waarom er twee auteursnamen bij het boek staan. Het is zo dat Mary Ann Shaffer was begonnen met het boek, maar het niet af kon schrijven omdat ze ziek werd. Haar nichtje Annie Barrows heeft het uiteindelijk afgemaakt.

Wist jij dat? Ik vond het erg leuk om wat extra informatie te krijgen.

Renate:
Dat is wel leuk zeg, dat iemand wat achtergrond informatie geeft. Ik moet zeggen dat ik het nog steeds best raar vind, dat van die titel.
Ik wist wel dat haar nichtje het boek had afgemaakt, maar dat stond toevallig op mijn boek, met de filmposter op de cover, helemaal geen straf.
Samen met een vriendin ben ik naar de bios gegaan, op een hele mooie zomerse dag, het was best warm, dan is een bioscoop een prima plek om te vertoeven.
Ook hadden we een privé voorstelling, zaten maar met zijn tweetjes in die enorme zaal, want het was best een grote bioscoop.
Toen begon de film, ik had door het boek wel een heel ander idee, van de film, maar dat kwam vooral omdat het boek uit brieven bestond, was wel benieuwd hoe ze dat zouden verfilmen.
Vond de personages in de film ook wel goed gecast, hoe ik het een beetje in mijn hoofd had, zo zagen ze er uit, en tja dat Michiel Huisman Dawsey was, dat wist ik wel al, want dat zag ik natuurlijk ook al op de cover met de filmposter, maar ook hem vond ik goed gecast. Zag hem helemaal voor me als Dawsey.
Maar wat was de vriend van Juliet een kwal zeg, dat idee had ik in het boek ietsje minder jij?
Wat was dat eiland mooi zeg, zou daar best willen wonen.

Marieke:
Die Amerikaanse vriend was vreselijk, echt zo’n glad ventje. Als ze hem dumpt is hij helemaal onuitstaanbaar!
Ik ben het helemaal met je eens, een geweldige cast. Die dame van het theater noemde dat ook nog, naar aanleiding van een filmrecensie. Daarin werd het een flinterdun verhaaltje genoemd, maar gered door een geweldige cast. Die grote bruine ogen van Lilly James, prachtig, en met Michiel Huisman, dat was ook geen straf om naar te kijken!

Ook het eiland is geweldig, ze hebben mooie shots laten zien. Zeker een fijn eiland om eens wat tijd op door te brengen. Wat mij wel opviel in de film, was dat ze toch wat personages hadden geschrapt, onder andere de zus van Sidney en haar gezin. En die dame die niet wil roddelen, maar wel alles vertelt, dat hebben ze mooi opgelost door Juliet bij haar te laten logeren.

En nu moeten we een oordeel vellen hè, film of boek? Om heel eerlijk te wezen weet ik het niet. Ik heb genoten van het boek en ook genoten van de film. Ze hebben het beste uit het boek gebruikt en daardoor komt het verhaal goed tot z’n recht. Acteurs zijn goed gecast en heerlijk om naar te kijken. Ik had geen zakdoekjes nodig bij de film, het boek wist me net iets meer te raken (maar ook daar geen zakdoekjes)l ik zeg; gelijke stand. En jij?

Renate:
De zus van Sidney had best een grote rol in het boek, het leek mij ook een leuke vrouw, maar ik snap dat je niet alles een op een in een film kan doen. Op zich zijn ze wel best trouw gebleven aan het verhaal, ik vond het soms ook best heftig Ik wist natuurlijk weer niet dat die eilanden bezet waren tijdens de Tweede Wereldoorlog en was helemaal vergeten dat de eilanden dichter bij Frankrijk dan bij Engeland lagen, maar wat zag het er mooi uit.

De film gaf wel een realistisch beeld over hoe het er rond die tijd geweest moet zijn, hoe moeilijk sommige keuzes waren om te maken.

Het boek vond ik wel emotioneler, maar de film raakte mij ook wel, maar moet eerlijk bekennen dat ik eigenlijk heel snel huil bij films, lukt mij al bij actiefilms dus er is weinig voor nodig hahaha. Ik kan niet echt kiezen, ze staan beide best wel los van elkaar, heb ook van beide echt genoten, vond Michiel Huisman heel goed als Dawsey, en de actrice die Isola speelde ook. 

Maar kiezen kan ik echt niet, heb ook eerst het halve boek gelezen, toen de film gekeken daarna het boek uitgelezen, rare volgorde eigenlijk, maar hier kon dat prima bij. Ik heb gewoon genoten van beide.

Conclusie

Het mag duidelijk zijn, we kunnen niet kiezen. Het boek was mooi en las prettig door de briefvorm, waarbij we de personages goed leerden kennen. De film houdt zich redelijk goed aan de verhaallijn van het boek, hoewel er een paar boekpersonages zijn gesneuveld. De sterke cast en de mooie omgeving, zorgen voor een heerlijke feelgood-movie en het kijken is zeer de moeite waard.

Wij kiezen niet, maar laten deze boek versus film eindigen in een gelijk spel 1:1!

Heb jij het boek al gelezen of ga je dat nog doen? Of kies je toch liever voor de film? Wij zijn benieuwd, laat het ons weten in een reactie onder deze blog.