Ook dit jaar gaan we weer gewoon door met een van de leukste rubrieken van onze spot: de boekentipestafette. Elke maand geeft een van ons een boekentip aan een ander. Afgelopen maand kreeg ik (Mandy) de tip van Janneke om De cactus van Sarah Haywood te lezen. Was deze tip een schot in de roos? Na het lezen van het boek kwam pas de echte uitdaging: Marieke tippen! Want hoe zoek je een passende tip voor iemand die zoveel leest? Je leest het allemaal in dit artikel.

- Door Mandy -

De tip

Een tip van iemand anders krijgen is altijd een heuse verrassing! Janneke had mij in december nog getipt tijdens Jolabokaflod. Dat leek me al een leuke tip, dus dat ze wist wat mijn smaak was, was me wel al duidelijk. Helaas voor Janneke moest ze mij drie dagen later opnieuw tippen voor dit artikel. Met een boekenplankje waar meer dan 800 ongelezen boeken op staan, is dat ook wel een echte klus. Ze kwam op het boek De cactus uit. Een boek dat volgens haar wel wat weg heeft van de boeken van Graeme Simsion. En laat ik dat nu hele leuke boeken vinden! De cactus had het tot dan toe nog niet gered tot mijn lijstje, maar na het lezen van de samenvatting en het zien van de cover, was ik wel verkocht. Ik had meteen zin om het boek op te pakken.

Over De cactus

Andere mensen zien Susan Green als een stekelig en moeilijk persoon. Zelf vindt ze dat ze haar leven gewoon goed op orde heeft. Ze heeft een baan, een appartement precies groot genoeg voor één persoon, voor de liefde heeft ze een prima regeling met een leuke man, en zolang haar onbesuisde broer aan de andere kant van het land woont is er niets aan de hand. Dan overlijdt haar moeder en ontdekt Susan dat ze zelf moeder wordt – en opeens is ze alle controle kwijt…

Iedereen die onderkoelde Britse humor met een scherp randje kan waarderen, zal genieten van deze prikkelende roman.

Hoe was de tip?

Na het dichtslaan van het boek kon ik maar een woord bedenken dat de lading dekt: Hilarisch. Ik ben op een gegeven moment met plakkertjes de delen gaan markeren die mij hardop deden lachen. Vaak heb ik dat niet zo met vertaalde boeken, de humor komt dan op de een of andere manier niet over op me. Maar de hoofdpersoon was zo herkenbaar en fantastisch en de schrijfstijl en uitspraken pasten zo goed bij haar, dat ik het helemaal voor me zag. Voorbeeld: ‘De omgang met leden van de andere sekse is niet veel anders dan het trainen van een hond; je moet streng en vasthoudend zijn.’ Susan is een hoofdpersoon die een tikje sociaal onhandig is en zeer pragmatisch denkt. Ze bekijkt alles vanuit haar eigen wereld en zegt alles wat ze denkt zonder filter.

Tegelijkertijd verandert er alles in haar leven, verschrikkelijk natuurlijk voor iemand die alles zo goed op orde heeft. Haar moeder overlijdt, er worden familiegeheimen onthuld, ze heeft ruzie met haar broer over de erfenis en ze is zwanger. En dat op haar 45ste. Ze zal haar hele leven om moeten gooien. Door het boek heen leer je Susan dus goed kennen. Waar ze zich eerst niets aantrekt van de mening van anderen en zich niks laat vertellen en alleen maar naar zichzelf luistert, merk je beetje bij beetje dat haar schild begint te zakken. Ze komt tot de ontdekking dat ze het misschien tot nu toe helemaal alleen heeft gered, maar dat ook zij best af en toe wel wat hulp en vrienden kan gebruiken. Het is erg mooi om te zien hoe de hoofdpersoon zich ontwikkelt en van een afstandelijke vrouw langzaam verandert in een liefdevolle vrouw. 

Mijn tip aan Marieke

En dan komt het moeilijkste deel van dit verhaal: Marieke tippen. Marieke die zelfs het nieuws haalde, omdat zij afgelopen jaar meer dan 250 boeken las. Marieke die zo’n uiteenlopende smaak heeft en volgens mij letterlijk alles verslindt, van thrillers tot feelgood tot literatuur. Wat tip je zo’n lezer? Ik kon maar een ding doen. Dicht bij mezelf blijven. Een boek aanraden, dat ik zelf helemaal fantastisch vond. Een sprookjesachtig verhaal, dat doet denken aan een historisch roman, met spannende elementen, maar ook met feelgood. Vaag hè? Dat is het ook. Dit boek laat zich eigenlijk niet omschrijven. Ik weet alleen maar dat ik het gelezen heb en dat ik tot op de dag van vandaag nog steeds weet waar het over gaat omdat het zo’n indruk maakte. Misschien te veel eer voor een boek? Wie zal het zeggen. Ik hoop in ieder geval dat Marieke er net zo van gaat genieten als ik. Na een dubbelcheck op haar plankjes, is mijn conclusie dat ze het boek als het goed is nog niet heeft gelezen. Dat is natuurlijk wel een voorwaarde. Lieve Marieke, ik geef je de tip: Wat ik weet  van Julie Berry. Een YA, feelgood en thriller in een! Ik ben heel benieuwd of je het kunt waarderen. 

Over Wat ik weet

Na twee jaar spoorloos te zijn geweest, keert Judith terug naar Roswell Station. Beschadigd als ze is kan ze niemand vertellen wat zij heeft doorstaan. De mensen in het broeierige kolonistenstadje - onder wie haar eigen moeder - lijken trouwens niet eens te willen horen wat er met haar is gebeurd. Opgesloten in haar stilte en door iedereen gemeden, leeft Judith haar treurige leven, terwijl ze haar zielenroerselen in een interne monoloog toevertrouwt aan haar onbereikbare jeugdliefde Lucas. Dan breekt het onvermijdelijke moment aan waarop Judith besluit voor zichzelf op te komen en de waarheid boven tafel te krijgen.

Wat ik weet is een echte pageturner, maar dan wel een die alle ruimte biedt aan prachtig, verstild proza. Het mysterie van Judiths verdwijning ontrafelt zich op ingenieuze wijze, terwijl de lezer ondertussen wordt meegesleept in een liefdesverklaring die zijn weerga niet kent. Een boek om je met huid en haar aan over te geven!

Nogmaals veel plezier, laat je verrassen door het boek!

Wie van jullie kende dit boek al? Zijn jullie van plan met Marieke mee te lezen? Komt het boek op je nog te lezen-plank? We horen het graag!