Als leden van de club van 10 zijn we natuurlijk ook fervente lezers. Voor deze rubriek gaan we “Buddy-lezen”, met z’n tweeën hetzelfde boek lezen en daar dan samen een verslag van schrijven.

Deze keer lezen Diana en Helma De Johansons van Carla de Jong. 

Anne groeit als slim meisje op in een liefdevol arbeidersgezin waar ze zich een vreemde eend in de bijt voelt. Dan ontmoet ze de welgestelde, ontwikkelde Johansons, en ze voelt zich meteen thuis bij dit gezin. Ze raakt innig bevriend met Daphne, de dochter, en haar twee broers. Samen worden ze volwassen, maar hun vriendschap, die meer en meer onder druk komt te staan, strandt door een reeks dramatische gebeurtenissen. Dertig jaar later kruisen de paden van de Johansons en Anne elkaar weer. Kunnen ze elkaar vergeven?

Diana: Helma, ik vind het echt super leuk dat ik juist dit boek met jou mag lezen. Ik ben gek op extraatjes op of in een boek. De Johansons sprak me dan ook meteen aan door de mysterieuze cover. Ik was blij verrast toen ik de muzieknoten op de zijkanten zag. Was jij ook meteen geïntigreerd door de cover?

Helma: Ja, ik ben heel benieuwd of de betekenis van de cover duidelijk wordt in het verhaal. En ook de muzieknoten vind ik prachtig; ze komen ook terug in het boek boven een nieuw hoofdstuk. Heel smaakvol allemaal. En wat heeft Carla toch een heerlijk weglezende schrijfstijl met mooie metaforen zoals: "Ze visualiseert zijn woordenstroom als een langgerekt stuk kauwgom dat hij omzichtig uit zijn mond trekt". En deze vind ik ook prachtig: "Alzheimer is een knaagdier dat aan je fundamenten van je huis vreet". Ik kan daar echt van genieten. De hoofdpersonen gaan ook direct voor je leven en voor je het weet ben je 30 pagina's verder. Heb jij dat ook?

Diana: Ja, vooral die zin van "Alzheimer is een knaagdier dat aan je fundamenten van je huis vreet" raakte me. Ik vind de verhaallijnen heel herkenbaar. Het streven om bij een fijne liefdevolle familie te horen. Het iets willen bereiken en vooral ook het deel in het hier en nu, waarin vader Johanson Alzheimer heeft. Het doet me zo denken aan de oma van mijn vriend. Je wilt zo iemand zo graag helpen, maar het kan gewoon niet. De manier waarop de personages met hem omgaan vind ik bij vlagen prachtig en bij vlagen zwaar irritant. Soms geven ze echt het gevoel dat hij er iets aan kan doen dat hij Alzheimer heeft. Hoe was dat voor jou?

Helma: Ik snap wat je bedoelt. Ik vind het echt een verdienste van Carla dat je zo mee wordt genomen in het verhaal, dat je je ook gewoon een beetje kan opwinden over het gedrag van mensen. Ik vond Anne bijvoorbeeld in het begin helemaal niet zo'n prettig persoon. Ze kwam bij mij bijna berekenend over in de manier waarop ze de vriendschap met Daphne aanging en ze zich schaamde voor haar eigen familie. Hoe verder ik kwam in het verhaal, hoe aardiger ik haar eigenlijk ging vinden. Op het eind vond ik haar zelfs het meest sympathiek. Ik vond het ook een mooie opbouw van het verhaal: de wisselingen tussen heden en verleden en de perspectief wisselingen tussen Anne, Daphne, Werther en Frederik. Het bleef gewoon boeiend. Hoe heb jij dat ervaren?

Diana: Dat vond ik ook heerlijk. Vaak heb ik bij boeken dat ik of neig naar het verhaal in het verleden of het verhaal in de toekomst. Bij De Johansons had ik dat niet. Je zit er in het verleden helemaal in en je wil kost wat het kost weten wat er gebeurd is waardoor de familie zo uit elkaar is gevallen. Maar ook in het heden, je hoopt zo dat het weer goed komt. Je hoopt zo dat de band de jaren toch heeft overleefd. De mengeling van perspectieven en tijden lieten het verhaal wel meer voor me leven. Dat gevoel over Anne herken ik trouwens ook. Je omschrijft het precies zoals ik het ook heb ervaren. Het geheim had ik overigens niet zien aankomen. Het paste prachtig in het verhaal en er zullen vast mensen zijn die het voorspelbaar vonden, maar ik niet. Ik was er helemaal door verrast. Jij ook?

Helma: Ik begon langzamerhand wel iets te vermoeden, maar het was toch weer anders dan ik dacht. Dus in die zin was ik zeker verrast. Ik zag er als een soort wijze les in, dat het belangrijk is om altijd met elkaar in gesprek te blijven omdat dingen misschien wel heel anders zijn dan je dacht of aannam. Als ze dit allemaal ter harte hadden genomen waren hun levens waarschijnlijk heel anders gelopen. Ik vermoed dat ze totaal andere keuzes hadden gemaakt en wellicht een veel gelukkiger leven hadden geleid, denk je ook niet?

Diana: Daar ben ik van overtuigd. Ik vond het ondanks dat echt een prachtig verhaal. De manier hoe de familie eigenlijk toch weer samenkwam. Hoe de breuk beschreven was en de onderhuidse gevoelens, maakten dit een topper voor mij. Wat is jouw eindoordeel?

Helma: Echt een heel mooie roman. Liefde, vriendschap en drama: het heeft het allemaal en ook nog eens heel geloofwaardig beschreven. Een boek waar ik van begin tot eind van heb genoten. Deze komt echt op mijn lijstje van favorieten.

Wil je weten hoeveel sterren we hebben gegeven en onze recensie lezen? Lees dan hier de de recensie van Diana en hier de recensie van Helma.