Op een feestje ontmoet ze Carson. De vonk slaat gelijk over. Dallas weet echter niet dat Carson in het footballteam zit. En Carson weet niet dat hij verliefd aan het worden is op de dochter van zijn strenge coach…

Wat vinden wij? 

Helma: Heerlijk, weer een nieuwe reeks van Cora Carmack na de Losing It trilogie. Als het net zo lekker wegleest als de eerdere reeks, is het maar goed dat ik een paar vrije dagen voor de boeg heb om het boek achter elkaar uit te lezen. Ze draagt het boek op aan haar vader en ik vraag me direct af of het boek misschien een heel klein beetje autobiografisch is. Wat denk jij?

Marleen: Ik let daar nooit echt op, maar het zou zo maar kunnen. In het woord van de auteur komt terug dat Cora zelf ook op is gegroeid in de wereld van football, dus heel raar zou het niet zijn! Zelf ben ik niet zo thuis in die wereld, maar ik vond alle verschillende termen helemaal niet verwarrend. Cora ging er diep op in, maar maakte het ook niet te langdradig of te saai. Een perfecte verhouding! 

Ik vond het boek ook heerlijk weglezen en genoot van elke bladzijde die ik omsloeg. Ondanks dat het een 'standaard' new adult verhaal is, vond ik de personages niet zo cliché. Wat vond jij van de personages?

Helma: Dallas en Carson hebben mijn hart gestolen. Ze zijn leuk als ze alleen zijn, maar helemaal als ze samen zijn. Dan spatten de vonken er van af. De gesprekken tussen de ongecompliceerde Stella en Dallas vond ik vaak erg vermakelijk. Aan humor in ieder geval geen gebrek. Maar wat een kwal is die over het paard getilde Levi, zeg. Maar gelukkig komt Boontje om zijn loontje.

Qua schrijfstijl gaat Cora verder op dezelfde manier als in de Losing it trilogie: om en om vertellend vanuit de hoofdpersonen. Het is niet vernieuwend maar dat hoeft van mij ook niet. Het is je gewoon weer even als vanouds onderdompelen in een onvervalste feelgood, vind je ook niet?

Marleen: Ja, voor mij geldt hetzelfde. Een feelgoodverhaal zoals deze new adult hoeft wat mij betreft geen nieuwe of originele aspecten te hebben. Ik vind het juist genieten om ook vanuit het mannelijk perspectief te lezen. Zo krijg je nog meer inzicht in de personages. Ik vind het knap hoe Cora Carson ook echt een mannelijke stem heeft gegeven. Ook als het boven de hoofdstukken niet had gestaan, merkte je vrij snel wie er aan het woord was. 

Wat ik aan de ene kant sterk vond, maar aan de andere kant ook wel een beetje miste, waren de seksueel getinte scènes. In een NA horen wat mij betreft wel wat erotische momenten. De spanning was er in dit boek wel, maar de daadwerkelijke momenten hadden wat mij betreft wel iets aanweziger gemogen. De spanning die werd opgebouwd vond ik daarentegen wel heel fijn om te lezen. Ben je het hier mee eens, Helma? 

Helma: Missen is een groot woord, maar het had inderdaad allemaal wel iets uitgebreider gemogen. Ik ben benieuwd of het volgende boek van de serie over hartsvriendin Stella gaat, want dan verwacht ik op dat gebied wel wat meer vuurwerk.

Trouwens grappig dat jij ook vindt dat Carson echt wel als man is neergezet door Cora. Nou ben ik natuurlijk geen man, en misschien denken wij vrouwen wel dat mannen zo denken en doen als Carson, maar herkennen mannen zich daar zelf misschien helemaal niet in. Alhoewel ik denk dat types als Levi en Silas zeker ook in het echte leven rondlopen. Wat een stoer en vrouwonvriendelijk gedrag zeg. En dat meisjes daar dan nog intrappen ook.

Wat ik altijd leuk vind aan de personages van Cora is dat het over het algemeen geen oppervlakkige types zijn, maar dat er altijd wel een diepere laag in de karakters zit. Is jou dat ook opgevallen, Marleen?

Marleen: Ik vond Silas ook een verschrikkelijk personage, maar vond het wel leuk om te zien dat hij verder in het boek wel veranderde. Ik ben ook best benieuwd naar zijn verhaal en ik las dat het tweede deel over hem gaat. Ook deel drie gaat over andere personages, dus helaas lezen we niets over Stella! 

Ik ben het met je eens dat het geen oppervlakkige personages zijn, maar nog steeds wel behoorlijke clichés. Al hadden Carson en Dallas niet de standaard problemen die je in de meeste NA's leest.

Ik heb echt genoten tijdens het lezen en het boek heeft echt voor een paar uurtjes leesplezier gezorgd. Sowieso bracht het boek elke keer een glimlach op mijn gezicht als ik het oppakte. De cover is zo lief en romantisch. Ik heb normaal gesproken niet zoveel met covers waar een foto op staat, maar de kus die is afgebeeld maakt heel veel goed! De kus is zo schattig dat ik er helemaal week van werd, ha! Wat vind jij van de cover, Helma? 

Helma: Lief en romantisch omschrijft het perfect, maar ik mis een er een beetje de passie in en niet te vergeten het rode haar van Dallas. Maar het is wel een cover die uitnodigt om het boek op te pakken en te gaan lezen. En daar gaat het tenslotte ook om.