Achter een van de vakjes van de Hebban Adventskalender van 2019 zat het boek Familiegeluk van Barbara Sevenstern. Een boek dat de aanduiding "Feelgoodthriller" meekreeg. En Fabulous Feelgood was gelijk alert, want wij houden wel van interessante leescombinaties. Lizzie zag er wel een buddyread in en vroeg wie er met haar mee wilde lezen. Marieke en Renate sprongen daar op in. En nu de de Thriller Tiendaagse volop bezig is, past een buddy van van een feelgoodthriller daar natuurlijk prima in.

Korte samenvatting Familiegeluk

Samen met haar jeugdliefde Mark leidt Lisette een rustig bestaan in Den Haag. Hier komt echter een abrupt einde aan als haar moeder overlijdt. Ze bleek al vijftig jaar een geheim met zich mee te dragen. Wat is er toen precies gebeurd? Met als enige houvast een oud adresboek van haar moeder gaat Lisette op zoek naar de waarheid. Daarmee zet ze bestaande familieverhoudingen op scherp en wordt al snel duidelijk dat niets is wat het lijkt.

Het samen lezen

De afspraak was gemaakt en Familiegeluk stond op de planning om in februari te lezen. Het ging best vlot, al ging het niet helemaal synchroon. Geeft niet, want je mening geven kan altijd. 

Wat vonden wij van Familiegeluk?

De proloog

Marieke:
De toon is gelijk gezet, er loopt een moordenaar rond!
Bij mij is het zo dat ik de proloog wel lees, maar die vergeet ik daarna ook weer omdat ik dan op ga in het verhaal. Ook nu was ik de proloog alweer vergeten, tot het moment dat er weer iemand doodgaat, dan komt dat ineens weer terug. Het verhaal komt verder wat traag op gang, maar wist me toch wel te boeien.

Lizzie:
Voor mij was de toon niet meteen gezet. Ik was de proloog al snel weer vergeten en het duurde toch wel even voor ik in het verhaal zat. 

Renate:
Ook ik was de proloog snel vergeten, terwijl ik wel van prologen houd. Maar in dit geval hielp het mij niet om gelijk geboeid te zijn door het verhaal. Het duurde vrij lang voor ik er echt in zat.

Lisette en Mark

Marieke:
Mijn eerste indruk van deze twee was: Wat een vreemde relatie. Ze zijn vijftien jaar bij elkaar, maar er lijkt niet echt een klik te zijn. Dat blijkt dan ook gedurende het verhaal. Mark heeft totaal geen empathie. Lisette haar moeder is net overleden, maar na twee maanden mag ze er al niet meer mee bezig zijn, onbegrijpelijk.
Lisette vind ik erg naïef in haar denken en doen. Wanneer ze in het huis van haar moeder komt en ze treft de rommel aan, gaat er geen lampje branden. Als ze later in eenzelfde situatie terecht komt, legt ze nog geen link. En ze kwekt alles wat ze ontdekt onmiddellijk door aan haar familie, vriendin en nieuwe kennis. Geen wonder dat er van alles gebeurt voordat ze er zelf iets aan kan doen.

Lizzie:
Mark was voor mij meteen een verdacht persoon, ik vond hem arrogant en vooral met zichzelf bezig, maar ik kreeg ook het gevoel dat hij iets te verbergen had. Hij heeft totaal geen empathie voor Lisette haar situatie. Hij vindt dat ze het maar allemaal moet laten. Hij probeert dan de strubbelingen in hun relatie op het overlijden van haar moeder te gooien, omdat ze hier te geobsedeerd door is... Hallo! Je bent vijftien jaar samen, dan verwacht je toch wel een beetje steun van je partner. 

Lisette vond ik een nieuwsgierig type die geen geheim kan bewaren, iedere ontdekking die ze doet vertelt ze onmiddellijk aan familie, haar vriendin, mensen die ze nog maar net kent, een beetje een kwebbelkous die aandacht nodig heeft. 
Dan is ze verrast dat er bepaalde gebeurtenissen plaatsvinden. Zoals Marieke al aangaf, ze denkt niet ver vooruit, ze staat niet stil bij bepaalde zaken die overduidelijk zijn.

Renate:
Ik vond het gewoon geen leuk koppel. Telkens wanneer er weer iets was, was Mark een bron van negativiteit. Hij gaf haar niet echt steun toen haar moeder overleed en schoof alles wat niet goed was op het overlijden af. Wat een .....!

Lisette was een eigengereid meisje dat misschien een beetje naïef was, zeker ten opzichte van haar familie. Ze miste ergens wel een filtertje, maar dat vond ik eigenlijk juist wel leuk.

Oom Theo, oom Frits en tante Heleen

Marieke:
Het lijken lieve zorgzame familieleden, maar je voelt dat er een hele boel niet klopt.

Lizzie:
Oom Theo vond ik een super sympathiek en zorgzaam type. Heleen vond ik de zorgzame, opgewekte tante en oom Frits de norse oom die het goed voor heeft met zijn nichtje. Maar je voelt dat er spanningen zijn, dat er iets niet juist is, maar je kan er je vinger niet opleggen. 

Renate:
Leuke familie. Ze doen alles voor Lisette. Ze zijn haar vangnet, waarvan je voelt dat niets is wat het lijkt.

Leugens, leugens, leugens

Marieke:
Wie is er te vertrouwen? Alles hangt van leugens aan elkaar. Niemand vertelt de waarheid en wie moet je dan geloven?

Lizzie:
Lisette is dan wel zo naïef iedereen te vertrouwen, maar niemand is te vertrouwen. Iedereen heeft iets te verbergen. Uiteindelijk komt de waarheid altijd boven, hoe diep je ook moet graven. 

Renate:
Ondanks dat Lisette naïef is, bestaat wel heel haar achtergrond uit leugens. Hoe moet je dan weten wie de waarheid zegt en wie wat verbergt? En eerlijk is eerlijk, sommige dingen wil je verborgen houden.

De ontknoping

Marieke:
Ik werd constant heen en weer gegooid tussen alle personages, maar kwam toch steeds weer bij dezelfde mogelijke dader uit. Kreeg ik toch weer gelijk. Maar het zit goed in elkaar, goed opgebouwd en netjes afgerond.

Lizzie
Eerlijk, ik moest in het verhaal komen, maar toen ik er in zat begon ik in mijn hoofd allerlei complotten en theorieën te vormen. Uiteindelijk zat ik er naast. Ik heb een tijdje op het goede spoor gezeten, maar dacht dan bij mezelf: nee dat kan niet, het is te voor de hand liggend... 

Van mij mochten bepaalde zaken wel nog dieper uitgewerkt worden, net als sommige personages. Ik zit nog met vragen waar ik alleen maar naar het antwoord kan gissen, door de kruimels die achter gelaten zijn. Het was een fijn boek om te lezen, met een vlotte schrijfstijl. 

Renate:
Ik had grote moeite met in het verhaal te komen. Het trok mij totaal niet, het duurde lang tot er iets gebeurde waar ik door gepakt werd, Het is niet slecht geschreven of zo, helemaal niet, en de korte hoofdstukken zijn ook heel fijn, maar het mist toch iets voor mijn gevoel, al kan ik niet echt zeggen wat dat is.

Tegen het einde toe werd het veel spannender waardoor ik nieuwsgierig werd naar het einde en of ik het bij het rechte eind had.

Conclusie

We hebben dit boek met plezier gelezen, maar het begin ging wat stroef. Toch bleef er genoeg te puzzelen over om de dader te ontmaskeren. En de term Feelgoodthriller? Ja, dat past op zich wel. Het is niet nagelbijtend spannend, er spat geen bloed van de pagina's af maar het is vooral lekker puzzelen en op het einde is er nog een romance te ontdekken ook.

Nog meer lezen? Marieke en Lizzie schreven een recensie en die lees je hier en hier. 

Waar denk jij aan bij een feelgoodthriller?