Een triest verhaal, dat is de eerste gedachte die de club heeft bij het horen van de titel Laat me niet alleen van Sarah Armstrong. De cover geeft niet een vrolijker beeld en veel leden slaan dit boek af, omdat ze bang zijn dat het te triest is. Diana en Lore deinzen nergens voor terug en zij beginnen vol goede moed aan dit debuut van Armstrong. Te treurig of zit er toch een feelgoodrandje aan?

Het verhaal

Als Anna nieuwe buren krijgt en de blauwe plekken van hun jonge dochtertje ziet, belt ze de politie en kinderbescherming. Maar niemand luistert. Dus als de 5-jarige Charlie aanbelt en om hulp vraagt, weet Anna dat het op háár aankomt.

Wat zou jij doen? Zou jij het kind in je auto zetten en wegrijden? Zou je het kind verborgen houden en naar de andere kant van het land rijden? Zou je liegen tegen de politie? Tegen haar moeder? Hoe ver zou jij gaan om het kind van een ander te redden.

Het samen lezen

Diana: Hé Lore, wat gezellig dat wij samen weer eens een boek mogen lezen. Toen ik de cover van Laat me niet alleen zag, was ik meteen nieuwsgierig. De flaptekst maakte me nog veel benieuwder. Ik wist toen al dat ik dit boek - ondanks dat het me heftig leek - heel snel wilde lezen. Vooral het onderwerp 'kindermishandeling' spreekt me erg aan. Waarom wilde jij dit boek graag lezen?

Lore: Ik was heel benieuwd naar het onderwerp. Kindermishandeling is iets wat niet gemakkelijk is om in een boek te verwerken. Het was lang geleden dat ik nog eens een boek las met een heftig onderwerp dus toen dit boek werd aangeboden was de tijd er om me er nog eens aan te wagen. In het begin was ik wat terughoudend om meteen in het boek te beginnen. Ik had ook wat schrik voor de heftige stukken en las het verhaal in het begin in kleine stukjes. 

Diana: In dit soort boeken lees ik graag gemengd perspectief, al is dat misschien moeilijk bij de jonge Charlie. Kinderen hebben een wilde fantasie. Ondanks dat het echt niet pluis lijkt in de opvoeding van de buren, vraag ik me af of Charlies fantasie niet met haar op de loop gaat. En wil Anna niet te graag zelf 'een kind'? Wat is haar beweegreden nu echt? Dat soort vragen geeft een extra diepe laag aan het verhaal. Het wordt er mysterieus en spannend van. In hoeverre doet Anna echt het goede?

Lore: Een perspectief vanuit Charlie was een mooie aanvulling geweest. Hoe ervaarde zij alles wat er gebeurde. Wat gebeurde er aan het thuisfront, dat zou ook een goed tweede perspectief geweest kunnen zijn. Het is spijtig dat we enkel weten wat er in Anna omgaat. We hebben regelmatig flashbacks naar het verleden van Anna. De eerste keren lijkt dit irrelevant, maar na een tijdje wordt duidelijk dat deze toch wel een relevante boodschap hebben. De puzzelstukjes vallen in elkaar, dit vond ik wel een mooie aanvulling. 

Diana: Waar ik me echt over verbaasd heb ik de lakse rol van de kinderbescherming. Ik heb natuurlijk geen idee hoe het in België gaat, maar dit is wel heel erg. De reactie van de ouders begrijp ik. Niemand wil de politie over de vloer als het om hun kind gaat. Maar moet er echt iets met een kind gebeuren voordat een instantie ingrijpt? Wat dat betreft zet het verhaal me met beide benen op de grond en kan ik alleen maar beloven dat ik het beter zal doen met mijn kleine uk.

Lore: Ik weet ook niet hoe het eraan toe gaat. Af en toe hoor je zo wel enkele horrorverhalen, maar je hoort natuurlijk nooit de verhalen waarbij de kinderbescherming perfect zijn job doet en de kinderen kan helpen. Zo heb je bij alles goede en slechte verhalen, dus het enige dat wij kunnen doen is er zo goed mogelijk voor zorgen dat wij in onze omgeving dat systeem niet nodig hebben. 

Diana: Uiteindelijk vond ik het boek een stuk minder heftig dan ik verwacht had. Het onderwerp komt wel aan bod en het zet je wel aan het denken, maar de uitwerking is bij vlagen langdradig. Er gebeurt weinig spannends nadat Anna gevlucht is en het duurt even voordat het verhaal echt weer op gang komt. Dit zorgt ervoor dat ik het wel een aardig boek vond, maar het is niet exact wat ik verwacht had. Ik leefde wel mee met de kleine Charlie, maar Armstrong heeft daar naar mijn idee niet alles uitgehaald wat erin zat. Het feelgoodgehalte?

Lore: Bij mij viel het boek ook wat tegen. De cover en achterflap doen je een enorm heftig en moeilijk verhaal beloven, maar eigenlijk is het vooral een aanklacht naar het systeem van kinderbijslag. Het verhaal is in sommige stukken een beetje langdradig en soms duurt het heel lang voor er iets gebeurd. Ondanks dat weet het verhaal mij wel te raken op een andere manier. Het plezier dat Charlie beleeft als ze helemaal toegewezen is tot enkel de basis van het leven. Door de flashbacks krijgt het verhaal weer dat extraatje zodat ik samen met het langdurige middenstuk toch nog uit kom op drie sterren. 

Nieuwsgierig geworden naar onze recensie? De recensie van Diana vind je hier.

Wil jij dit heftige boek lezen? Of denk je: nou, niet zo feelgood, die sla ik over?