Deze maandag hebben we een extra buddy read voor jullie. Janneke en Mandy lazen namelijk samen het boek Nog vijf dagen van Julie Lawson Timmer. Een boek dat goed beoordeeld wordt op Hebban, maar dat op het eerste gezicht niet heel erg feelgood lijkt. Hebben we er feelgood elementen uit weten te halen en wat vonden we nu daadwerkelijk van het boek? We bespreken deze vragen en meer aan de hand van de laatste vijf dagen die de hoofdpersonen mee maken. 

Over vijf dagen
Mara, een 42-jarige succesvolle advocate, is ongeneeslijk ziek en heeft nog maar vijf dagen te leven. Daarin moet ze afscheid nemen van haar man Tom en haar dochter Laks. Scott en zijn vrouw Laurie nemen over vijf dagen afscheid van hun pleegzoon Curtis, die teruggaat naar zijn biologische moeder. 

Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen Mara en Scott, waarin ze lief en leed met elkaar delen. Tegelijk proberen ze de laatste dagen met hun geliefden zo gewoon mogelijk te houden. 

Nog vijf dagen
Mandy:
Jeetje Janneke, waar zijn we aan begonnen? Wat is dit boek zielig zeg! Kun je je voorstellen hoe het is om de diagnose te krijgen van een ernstige ziekte en dat je voelt hoe je lichaam langzaam steeds minder kan? Het lijkt me echt verschrikkelijk. Gelukkig heeft ze wel een hele lieve man en andere mensen die achter haar staan en haar steunen. Het zal mij benieuwen wat dit boek ons allemaal gaat brengen en of het nog een beetje feelgood wordt. Naast Mara lezen we natuurlijk ook over Scott. Ik vermoed dat daar de feelgoodkant van dit boek in gaat zitten. Lief hè dat zo'n iemand een pleegkind opvangt, lijkt me echt mooi werk en dan wordt ie binnenkort ook nog zelf vader. 

Janneke:
Na de eerste dertig bladzijdes stonden de tranen al in mijn ogen en vroeg ik me ook af waar we aan begonnen zijn! Ik hoop dat we er wel iets feelgoods uit kunnen halen, maar op dit moment zie ik nog even niet hoe. Hoe vreselijk de situatie is waar Mara zich in bevind, geeft helaas weinig hoop op een goede afloop. Heftig hoor om dit te lezen. Zo moeilijk om te lezen over het lot wat deze mensen te wachten staat die deze ziekte krijgen. Want het boek is wel fictie, maar de ziekte niet. Ik hoop inderdaad dat de verhaallijn met Scott nog zorgt voor een beetje feelgood. Zo knap hoe hij en zijn vrouw voor dit pleegkind zorgen. Het belicht hoe moeilijk maar ook hoe mooi het kan zijn om een ouder kind op te nemen in je gezin. 

Nog vier dagen
Mandy: 
Ook dag twee bracht niet veel goeds. Wat een ellende maken deze twee mensen mee. De feelgood is dus nog ver te zoeken. Al moet ik zeggen dat ik het wel een prachtig verhaal vind. Het is nog niet het niveau van brok in mijn keel, maar ik heb zo'n vermoeden dat dat er wel aan zit te komen. Hoe ervaar jij dit? 

Janneke: 
Helemaal mee eens. Moeilijk soms om te lezen, maar het is prachtig gedaan. Je kan zo met Mara en Scott meevoelen. Alhoewel ik nog niet heel veel meekrijg van de speciale band die ze onderling hebben. Ik zit regelmatig met tranen in mijn ogen en brok in mijn keel, maar dat heb ik altijd haha! 

Nog drie dagen
Mandy: 
Help Janneke, ik weet het niet meer. Ligt het aan mij of wordt dit verhaal alleen maar zieliger? Met nog maar twee dagen te gaan, maak ik me een beetje zorgen over of we het juiste boek hebben gekozen. Allebei de verhaallijnen zijn behoorlijk triest. Welke verhaallijn spreekt jou het meeste aan? Die van Scott of die van Mara? Ik vond eerst die van Scott interessanter. Maar nu Mara zo hard achteruit gaat en zelfs haar eigen dochtertje zich voor haar gaat schamen, voel ik zoveel empathie voor Mara, dat ik op dit moment voor die verhaallijn zou gaan, omdat ik daarbij meer mee leef. 

Janneke:
Ik heb je hier tussendoor nog even een appje over gestuurd, want ik zag ook niet meer gebeuren hoe we hier iets feelgood uit kunnen halen. Allebei de verhaallijnen zijn zo triest, maar toch spreken ze mij allebei aan. In beide situaties blijf ik maar denken: wat zou ik zelf doen? En eerlijk gezegd heb ik geen idee. Het zijn twee zulke sterke personages en heb zo veel bewondering voor ze. Vooral voor Mara blijf ik in mijn hoofd zoeken naar oplossingen die er natuurlijk niet zijn. Dus ja ik denk dat ik ook het meest een beetje met Mara meeleef. 

Nog twee dagen
Mandy: 
Oké, plottwist. Die had ik niet aan zien komen. Hopelijk geeft dit een ingang tot het feelgoodmoment waar we al het hele boek op wachten.

Janneke:
Nou zeg dat! Ik hoop dat er nu wel iets gaat gebeuren, waar ik eigenlijk op zit te wachten. Maar deze enorme plottwist had ik niet zien aankomen!  

Nog een dag
Mandy: 
Ik denk niet dat het ultieme feelgood-moment nog komt en wellicht hebben we de verkeerde keuze gemaakt voor een buddy (het past ten slotte niet helemaal bij 'ons genre'). Het is maar net met welke verwachtingen je dit boek oppakt. Het is zwaar, er worden zware thema's besproken, maar de thema's zijn wel goed uitgewerkt en ik vind het echt een heel mooi verhaal. Zo tegen het einde wil je dan ook alleen maar doorlezen en kun je niet meer stoppen. Wellicht met de hoop dat de hoofdpersonen toch van gedachten zullen veranderen. Wat denk jij? Gaat dat nog gebeuren?

Janneke:
Ik zie ook weinig hoop op een goed afloop. Misschien worden we nog verrast, wie weet. Het past misschien niet helemaal in ons genre, maar toch denk ik dat we er wel iets feelgoods uit kunnen halen. Want alles wat Mara en Scott doen, doen ze voor hun gezin en dat vind ik zo mooi om te lezen. Misschien niet uitgesproken feelgood, maar goed het leven is ook niet altijd even feelgood (lekker cliché ik weet het haha). Ik ga snel verder lezen en hoop ergens nog dat iemand van gedachten veranderd!  

Conclusie
Mandy:
Oké, van die laatste bladzijdes moet ik even heel hard bijkomen, de tranen wist ik nog maar net te bedwingen. Wat een prachtig verhaal. Het is superrealistisch, je leeft enorm mee met beide hoofdpersonen en de verhaallijnen zijn erg goed uitgewerkt. Hoewel het niet het predicaat feelgood verdient, is het wel een erg mooi boek. Van mij krijgt het vier sterren. Waarom geen vijf? Ik mis de verbinding tussen de twee verhaallijnen. In de synopsis staat: 'Er ontstaat een bijzondere vriendschap tussen Mara en Scott, waarin ze lief en leed met elkaar delen.' Ik zie deze vriendschap nergens in het boek terug, op de paar keer dat ze elkaar spreken op het forum na. Ik zie deze vriendschap meer terug tussen Mara en de taxichauffeur. Ik vind dit een gemiste kans, want ze hadden zoveel aan elkaar gehad kunnen hebben. 

Janneke:
Wow, moeilijk hier nog iets aan toe te voegen Mandy, dat heb je erg goed verwoord. Die vriendschap die opbloeide tussen Mara en de taxichauffeur was zo speciaal en zo mooi. Van een vriendschap tussen Mara en Scott merk je weinig. Het wordt mooi als link gebruikt tussen deze twee personages, maar een hechte vriendschap? Nee daar is geen sprake van. De laatste paar bladzijdes waren inderdaad erg heftig. Aan de ene kant kunnen we daar toch een feelgood momentje pakken, maar in de andere verhaallijn weer minder, dus het is heel dubbel. Ik heb nog lang zitten nadenken over het einde, want ergens vond ik hem heel abrupt. Dat past bij het verhaal, maar ik had graag nog wat verder gelezen over de momenten na het einde. Maar of dat goed was geweest? Ik moet het verhaal even laten bezinken en weer loslaten. Ik ben erg blij dat we dit gelezen hebben, want het is wel een belangrijk en mooi verhaal en goed om te lezen. Maar laten we volgende keer weer iets meer feelgood kiezen. 

Nog vijf dagen is dan misschien niet helemaal feelgood, maar het is wel een mooi en bijzonder verhaal. Wij hebben er in ieder geval geen spijt van en raden hem zeker aan. Heb jij Nog vijf dagen al gelezen? Of wil je hem nu ook gaan lezen?