In plaats van zaterdag, deze keer eens een buddy read op zondag. Beetje afwijken van de gebaande paden is ook wel eens leuk. Helma en Janneke  lazen samen het nieuwste boek van Marc Levy: P.S. uit Parijs. We hebben onszelf een aantal vragen voorgelegd en er een mini-leesclubje van gemaakt.

- door Janneke en Helma -

Over P.S. uit Parijs

P.S. uit Parijs van Marc Levy is een heerlijk charmante en grappige romantische komedie met een onverwacht slot. De Amerikaanse schrijver Paul en de Engelse filmactrice Mia ontmoeten elkaar in Parijs. Beiden hebben geen behoefte aan een nieuwe relatie: Mia is haar man ontvlucht, een filmster die steeds affaires heeft. En Paul probeert via een los-vastverhouding met zijn vertaalster erachter te komen waarom hij, tot zijn frustratie, alleen beroemd is in Zuid-Korea. Deze twee expats vinden elkaar in het romantische Montmartre en besluiten vrienden te worden. Alleen vrienden. Maar in de meest romantische stad ter wereld moet je dan stevig in je schoenen staan.

De mini-leesclub

Wat zijn jullie verwachtingen van het boek?

Helma: Als ik de quote van Le Parisien op de cover mag geloven is het 'aangrijpend, geestig, origineel en verrassend'. En ook de quotes op de achterzijde van de cover zijn veelbelovend. Ik verwacht dus dat ik vanaf pagina 1 het verhaal wordt ingetrokken en deel ga uitmaken van het leven van Mia en Paul en eerste rang zit bij het ontstaan van hun romance (ik kan me namelijk niet voorstellen dat ze geen happy end krijgen). Dus ik duik vol verwachting mijn boek in!

Janneke: Na het lezen van de achterzijde zijn mijn verwachtingen hoog! Ik kwam er toen achter dat Marc Levy de auteur was van het boek Just Like Heaven. Een van mijn lievelingsfilms vroeger! Eerlijk gezegd wist ik niet eens dat die film een boekverfilming was. Ik vond dat zo'n leuke en schattige film, dat ik eigenlijk een beetje hetzelfde van P.S. uit Parijs verwacht. 

P.S. uit Parijs verwijst regelmatig terug naar gebeurtenissen uit een eerder boek van Marc Levy: Just like heaven (verfilmd met Reese Witherspoon: ideetje voor boek vs film?) Vond je het een gemis dat je dat boek niet eerst gelezen hebt?

Helma: Ik wist dus helemaal niet dat Paul, Lauren en Arthur al eerder de hoofdpersonen van een boek waren. Tot ik de voetnoot op pag. 104 las kreeg ik dat pas door. Ik vond het wel jammer dat ik dat niet wist, want ik snapte eerlijk gezegd niet waar Paul soms naar verwees en ik zat maar te wachten op het moment dat ik daar,  door middel van een flashback of zo, meer te weten over zou komen. Ik vond het dus wel een gemis. Het zorgde er zeker in het begin voor dat ik niet helemaal lekker in het verhaal kwam.

Janneke: Oké dit is interessant. Ik heb de film dus wel gezien, maar tijdens het lezen herkende ik echt niets of niemand. Nu is het ook wel een hele tijd geleden, de film is uit 2005, dus ik denk dat me dat wel vergeven wordt? ;) Nu ik dit weet vallen er wel wat stukjes op zijn plaats inderdaad. Ik vond die voetnoot al zo vreemd en kon het helemaal niet plaatsen wat er nu met Lauren gebeurd was. Ik dacht ook dat het aan mij lag dat ik niet goed in het boek kon komen, maar jij had dat dus ook Helma. Lijkt me leuk om er een boek vs. film van te maken ook! 

Wat vind je van de titel en de cover? De originele titel is Elle et Lui, dus er is niet gekozen voor een exacte vertaling. Ook de covers zijn compleet anders. Waar gaat jouw voorkeur naar uit? De Franse of de Nederlandse?

Helma: Ik vind ze eigenlijk allebei niet zo veel zeggen over wat je verwachten kunt. De Nederlandse titel maakt duidelijk dat het verhaal zich in Parijs afspeelt. Maar met P.S. denk ik toch aan briefwisselingen, die er niet echt zijn. Behalve in het begin van hun kennismaking wat mailtjes en appjes over en weer. Ik vind de Nederlandse cover het aantrekkelijkst. Lekker vrolijk en een cover die ik in een boekhandel snel zou oppakken. Op de Franse cover is de naam van de auteur wel heel erg prominent aanwezig en is het geheel een beetje somber.

Janneke: Ik ga zeker voor de Nederlandse cover! Ik vind het echt een plaatje en trekt meteen de aandacht! Ook het kleurgebruik en het plaatje van de man en vrouw onder de paraplu vallen voor mij meteen op. Ik zou het boek zeker pakken als ik het in de boekhandel zou zien liggen. De Franse cover spreekt mij totaal niet aan. Door de titel en naam van de auteur vind ik het plaatje moeilijk te zien. Alhoewel ik wel begrijp dat ze ervoor gekozen hebben om de naam van de auteur groot te vermelden, want hij is een heel bekende schrijver in Frankrijk. 

Wat vind je van de schrijfstijl en de opbouw van het verhaal?

Helma: Hij schrijft makkelijk leesbare teksten zonder ingewikkelde zinsconstructies. Hij wisselt humor en wat serieuzere zaken af waardoor er voldoende afwisseling is. Toch ben ik over de opbouw niet helemaal tevreden. Het is allemaal wat rommelig. Er worden dingen genoemd waarop later in het verhaal totaal niet meer teruggekomen wordt. Paul heeft het bijvoorbeeld over regelmatig terugkerende hoofdpijnen waar hij toch eens met Lauren (die chirurg is) over moet praten. Je verwacht minstens dat hij iets onder de leden heeft, misschien op het verkeerde been gezet door de term 'aangrijpend' op de cover. Maar dit komt helemaal niet meer terug. Voor Paul dus maar gelukkig ...

Ook de rol van de karikaturist is me niet helemaal duidelijk .Krijgt hij nu wel of niet iets met Daisy, Mia's vriendin? De verhaallijn in Korea vond ik wel weer erg leuk bedacht, hoewel je dat natuurlijk wel een beetje ziet aankomen. Ook de opbouw van de romance tussen Paul en Mia wist me gewoon niet te pakken. Dus overall ben ik niet helemaal tevreden over de opbouw van het verhaal.

Janneke: De schrijfstijl vond ik erg prettig, al moest ik wel een beetje aan de dialogen wennen. Het zijn inderdaad geen ingewikkelde constructies, maar ik raakte bij de dialogen soms een beetje de draad kwijt. Nu duurde deze nooit lang en je pikt het wel snel weer op, maar dit had een beetje effect op mijn leesplezier. 

Dat van die hoofdpijnen had ik al snel afgeschoven op de persoonlijkheid van Paul. Hij kwam op mij een beetje over als een zenuwachtige, ongemakkelijk. Vooral door zijn actie om naar Parijs te verhuizen en angst voor groepen mensen. Daardoor had ik die hoofdpijnen afgeschoven als een neurotisch trekje. Verder heb ik het idee dat de opbouw een beetje rommelig overkomt, omdat ze niet overduidelijk verliefd op elkaar zijn. Ze hebben allebei hun eigen leven, problemen en hun levens komen op een aparte manier bij elkaar, maar zijn toch ook niet bij elkaar. Dat maakt het naar mijn idee een beetje rommelig. Een duidelijke rode draad is ver te zoeken. En ook die verwijzingen naar de geschiedenis van Arthur en Lauren irriteerden me een beetje, omdat je niet weet wat er is gebeurd. 

Wat vind je van de personages Paul, Arthur en Lauren aan de ene kant en Mia en Daisy aan de andere kant en hun onderlinge verhouding? En natuurlijk de onderlinge verhouding van Paul en Mia?

Helma: Ik vond Paul, Arhtur en Lauren wel ok. Hoewel ik, omdat ik Just like heaven niet gelezen heb, nog steeds niet begrijp wat Paul voor Arthur en Lauren heeft gedaan, dat zij Paul zo graag gelukkig willen zien en zelfs zover gaan dat zij een blind date voor hem regelen. Dat resulteert in een bijna kluchtig dinertje met Mia, wat zomaar ook helemaal mis had kunnen lopen. Ik vond Mia naar Daisy toe eigenlijk helemaal niet leuk. Ik vond haar nogal egocentrisch. Ze denkt eigenlijk alleen maar aan zichzelf en laat Daisy gewoon zakken als het haar beter uit komt. Naar Paul toe vind ik Mia een stuk aardiger, hoewel ze allebei wel en beetje spastisch blijven hangen in die 'gewoon vrienden' status. En als er dan iets meer gebeurt reageren ze daar ook allebei in mijn ogen weer een beetje vreemd op

Overall vond ik de personages niet zo sterk neergezet. Ze bleven voor mij erg oppervlakkig en ik voelde me emotioneel totaal niet bij ze betrokken. Sommige keuzes die gemaakt werden, snapte ik ook gewoon niet en kwamen volledig uit de lucht vallen.  Waarom laat Mia niet aan Paul weten dat ze verhinderd is op het etentje dat hij speciaal voor haar gemaakt heeft en reageert ze niet op zijn appjes. En waarom gaat Mia er bijvoorbeeld vandoor in Korea? Allemaal dingen waarbij ik al lezende mijn wenkbrauwen fronste en dacht: waarom? Ze gingen in ieder geval als persoon niet voor me leven en er kwam weinig emotie bij me los.

Janneke: Ik voelde eigenlijk met geen een van de personages een echte band. Zoals je zegt Helma bleef het allemaal aan de oppervlakte waardoor je niet echt een personage goed leerde kennen. Arthur en Lauren vond ik wel aandoenlijke personages. Ze hebben het beste met hun vriend voor en willen dat hij gelukkig is. Dat vind ik mooi om te lezen. Mia en Daisy vond ik als vriendinnen totaal niet overtuigend overkomen. Mia is inderdaad af en toe echt een kreng naar Daisy toe. Ze komt zo echt over als een verwende filmster. En bovendien liegt ze aan de lopende band tegen Daisy. Lekkere beste vriendinnen ben je dan. Dit heeft voor mij ook invloed op wat ik van Mia vind. Zoals ik al zei, heb ik niet de indruk dat ik haar echt heb leren kennen door het verhaal en ik vind dat haar acties elkaar tegenspreken. Zo komt halverwege het verhaal haar man weer in het beeld, terwijl je haar daar echt een hele tijd niet over gehoord hebt terwijl ze eerder nog bij Daisy moest uithuilen daarover. 

Zijn je verwachtingen uitgekomen?

Helma: Nee, helaas. Het boek viel me een beetje tegen. Ik vond het persoonlijk niet aangrijpend of verrassend. Er was wel iets humor maar over het algemeen vond ik het een beetje een rommelig geheel, met allerlei open eindjes van zaken die zijdelings worden aangeroerd en waarvan je verwacht dat die onderdeel van het verhaal gaan uitmaken, maar daarna niet meer aan de orde komen. Ik heb me er op zich wel mee vermaakt, maar het boek komt bij lange na niet in mij favoriete top 25.

Janneke: Mijn verwachtingen zijn niet uitgekomen helaas. Het was niet het leuke en schattige boek dat ik had verwacht. Alhoewel ik het wel met plezier heb gelezen. Als je je over de vragen die hun verleden oproept heen zet en je door het verhaal laat meevoeren, kon ik er wel van genieten. Maar het mist gewoon iets. Diepgang in de personages ontbrak voor mij het meest. Ik voelde uiteindelijk nog het meest een band met Paul. Daarom zijn mijn verwachtingen niet uitgekomen, maar ik ben wel blij dat ik heb gelezen. 

Eindconclusie en beoordeling

Helma: Ik heb het boek niet met een tevreden gevoel dichtgeslagen. Hoewel ik de schrijfstijl niet onplezierig vond, vond ik het verhaal aan alle kanten een beetje rammelen. Veel zaken werden voor mijn gevoel niet helemaal lekker uitgewerkt. Dus helaas blijf ik voor mij beoordeling hangen op niet meer dan 2**. Mijn recensie is hier te lezen.

Janneke: Zoals ik hierboven al heb gezegd, ben ik blij dat ik het boek gelezen heb, maar helaas is het geen favoriet. Ik geef het boek 3***. Toch maar snel een keer de film kijken Helma? 

Hebben jullie P.S. uit Parijs gelezen en zijn jullie het met ons eens? We zijn benieuwd naar jullie ervaring!