Na de eerste kennismaking met de boeken van Sophie Green en een uitermate gezellige high tea leesclub bij Bookspot over datzelfde boek (De leesclub aan het einde van de wereld) waren Marieke en Helma fan van haar schrijfstijl. Er was slechts een boek waar ze iets minder over te spreken waren, maar dat maakte Green met de daaropvolgende boeken weer helemaal goed. Ze stonden dan ook te popelen om De tuinclub van Sunshine Beach, het nieuwste boek van Green in de vertaling van Saskia Peeters, te gaan lezen.

- door Marieke en Helma -

Over De tuinclub van Sunshine Beach

Noosa Heads, 1987. Vier vrouwen – de pas gescheiden Cynthia, haar voormalige beste vriendin Lorraine, de jonge weduwe Elizabeth en de ietwat verloren Kathy – leren elkaar kennen dankzij de tuinclub van Sunshine Beach.
Tussen het uittrekken van onkruid en het planten van inheemse gewassen door, leren de vrouwen van elkaar dat sommige wortels diep gaan en andere ondiep; dat een zaadje soms jarenlang kan blijven liggen voor het opeens opbloeit; en dat je met genoeg liefdevolle verzorging de meest verwaarloosde tuinen, levens en vriendschappen weer tot bloei kunt brengen…

Opbouw en schrijfstijl

Green hanteert in elk boek dezelfde opbouw: vrouwen van verschillende leeftijden op een cruciaal moment in hun leven ontmoeten elkaar en raken bevriend. Het boek begint in maart 1987, waarna het verhaal steeds een maand verder springt om te eindigen in juni 1988. Vanuit een wisselend perspectief word je het leven van de vier vrouwen ingetrokken. Om in tuinier sferen te blijven begint elke maand met de vermelding van een bloem of een plant.

Helma: Deze opbouw is echt kenmerkend voor de boeken van Green. Ze introduceert haar personages, waarbij je als toeschouwer op een cruciaal moment hun leven binnenstapt. Vervolgens ontmoeten de personages elkaar, waarna hun gezamenlijke activiteit leidt tot vriendschap waardoor ze de kracht krijgen om een volgende stap in hun leven te zetten. Ik hou wel van die opbouw, waarin je voor een korte periode het leven van de hoofdpersonen binnenstapt om er daarna weer even geruisloos uit te stappen met de geruststelling dat het wel goed met ze zal komen, zonder dat dat met zoveel woorden wordt gezegd. Het mag dan een herhaling van zetten zijn, toch verveelt het geen moment omdat de personages, hun achtergronden en problemen elke keer weer anders zijn. In dit boek zitten ze lekker in de aarde te wroeten en onkruid te trekken. Met deze tijd voor zichzelf en hun gesprekken plaatsen ze hun leven in perspectief en durven ze nieuwe keuzes te maken.

Elke maand is een stapje in het proces waar de hoofdpersonen doorheen gaan. De maanddelen beginnen met de vermelding van een bloem of plant. Nou heb ik geen groene vingers, dus die nam ik voor kennisgeving aan. Ik vroeg me nog wel af of die specifieke bloem of plant misschien nog een link met de gebeurtenissen van die maand zou hebben, maar dat heb ik niet kunnen ontdekken. Greens toegankelijke, soepele schrijfstijl leest gemakkelijk. Ze heeft ook nu weer gekozen voor een personaal perspectief dat wisselt tussen de vier vrouwen. Emotionele afstandelijkheid loert dan al snel om de hoek, maar gelukkig was dat niet het geval en leefde ik volop mee met de personages. 

Marieke: Het patroon, of de formule die Green gebruikt in haar boeken zijn inmiddels heel herkenbaar. Als je van tevoren niet zou weten dat het een Sophie Green boek was, zou je het toch kunnen raden. Ik hou er wel van, want je leert de vrouwen goed kennen en kan makkelijk met ze meeleven. Wel moet ik elke keer even schakelen omdat het in Australië speelt en ze kunnen zwemmen met kerst... Het is dan hoogzomer en heel warm. 

De keuze om de vrouwen deze keer te plaatsen in een tuinclub, waarbij ze vooral los mogen gaan op onkruid, vond ik een mooie vondst. Door het rustgevende werk kunnen ze makkelijk met elkaar praten, en daar hebben ze allemaal behoefte aan. Ik vond het leuk om te lezen over de inheemse planten en de soorten die zijn geïmporteerd en die toch samen kunnen gaan en mooie tuinen vormen (nadat de tuinclub het onder handen heeft genomen). Het is leuk om te lezen dat deze mensen geen tuinier ervaring hebben, onder leiding van twee routiniers hele mooie tuinen maken. 

Hoofdpersonages

De vier hoofdpersonages zijn Cynthia, Lorraine, Elizabeth en Kathy. Binnen de (familie)kring van de vier dames spelen nog tal van nevenpersonages een rol in het verhaal. De tuinclub is waar de dames elkaar ontmoeten, maar hun thuissituatie geeft duiding aan de problemen waar te mee te maken hebben.

Helma: Ik vond de vier hoofdpersonen allemaal erg leuk en totaal verschillend, maar mijn favoriet was de altijd positieve flapuit Lorraine die haar man de deur uitzet, maar nog wel opgescheept zit met haar inwonende schoonmoeder Cora. Natuurlijk krijg je het verhaal maar eenzijdig mee, maar ik vond het knap hoe ze haar best doet om alle ballen in de lucht te houden. Cynthia vond ik wat lastiger te peilen. Ze was ooit tienermoeder, maar nu haar dochter hetzelfde overkomt, reageert ze net als haar eigen moeder terwijl ze die reactie toen onbegrijpelijk vond. Mooi om te lezen dat het moedergevoel uiteindelijk overwint. Het verstikkende verdriet van Elizabeth na de dood van haar man is geloofwaardig beschreven. Het lijkt me afschuwelijk om met een jong kind achter te blijven. Kathy was voor mij het minst aanwezig in het verhaal. Nadat ze verliefd op een vrouw is geworden, is ze op middelbare leeftijd uit de kast gekomen en gescheiden van haar man. Na een korte periode dumpt haar nieuwe liefde haar onbarmhartig voor een ander waarna haar leven nog verder op zijn kop staat. De problemen waar de vrouwen mee kampen zijn divers en gelukkig niet allemaal even zwaar, waardoor het verhaal voldoende 'lucht' heeft.

Marieke: Mooie vrouwen en sterke vrouwen. Green weet ze in elk boek een eigen stem te geven. De verhalen zijn realistisch en soms herkenbaar, de emoties zijn echt en komen goed over. Ik haalde Cynthia en Kathy nogal eens door elkaar, wat best gek was, want ze hadden beiden duidelijk hun eigen verhaal, maar ze waren ook alle twee van buitenaf in Noose Heads gekomen. Misschien leken de namen te veel op elkaar? Lorraine vond ik geweldig en met Elizabeth had ik medelijden, maar ik wilde haar af en toe wel een schop onder de kont geven, want ze bleef erg hangen in haar verdriet. Voor haar was de tuinclub echt een uitkomst en mede door die vriendschap kon ze verder gaan, dat is erg mooi beschreven door Green.

Bijpersonages

Marieke: Nu moet ik even graven in het geheugen, want het boek is alweer wat langer uit. De moeder en schoonmoeder van Lorraine, dat was me wel een stel. Vooral schoonmoeder Cora. Het lijkt me geen pretje om samen te wonen met zo'n schoonmoeder, die haar zoon niets kwaads ziet doen en de kleinkinderen beïnvloedt. Ik vond het mooi om te zien dat zodra Lorraine een keuze maakt, haar schoonmoeder haar ineens steunt en dat de relatie tussen hen verandert.
De jonge Charlie vond ik vertederend en zijn personage laat zien hoe flexibel kinderen zijn. En ik moet Barb en Shirl niet vergeten, de twee leidende dames van de tuinclub. Het is precies zoals het gaat in het echte leven, je ziet die mensen alleen in die rol. Zodra je ze een keertje ergens anders tegenkomt (andere kleding, en andere bezigheden), dan realiseer je je pas dat die mensen ook een eigen leven hebben. Goed gedaan door Green.

Helma: Helemaal eens met Marieke. Het is grappig dat je Shirl en Barb voornamelijk leert kennen door hun rol in de tuinclub en je dan opeens ontdekt dat ze ook een 'gewoon' leven hebben. De mannen in het verhaal komen er iets minder goed van af: ze hebben bijna allemaal weinig verantwoordelijkheidsgevoel. Cynthia's vader en de overleden man van Elizabeth zijn daar een positieve uitzondering op, hoewel de laatste misschien wat al te beschermend en een tikje te overheersend voor Elizabeth is geweest. Green spelt het allemaal niet voor je uit. Ze geeft stukjes informatie waardoor je je eigen mening over de personages en gebeurtenissen kunt vormen. 

Conclusie

Marieke: Dit vijfde boek van Sophie Green is me weer goed bevallen. Het is nog steeds alleen De zwemclub van Shelly Bay die me niet wist te bekoren. De tuinclub van Sunshine beach is een slow read met levensechte personages. Je ziet ze voor je en het zouden zomaar je vriendinnen kunnen zijn of worden. De setting van een tuinclub vond ik een mooie vondst en gaf het boek rustmomenten in de turbulente levens van de vier vrouwen. Het was echt een boek om mee te gaan zitten en dan helemaal te verdwijnen naar Australië. De korte hoofdstukken en het wisselen van perspectief maakte dat ik steeds nog een hoofdstuk erbij pakte. 

Van mij krijgt het boek 4****.

Helma: Ook ik heb weer genoten van dit boek. Green is wederom in geslaagd de personages levensecht te beschrijven met alledaagse irritaties en diepere problemen waar ze mee te maken hebben. Het is een slow read met een open einde. Als je het boek dichtslaat, ben je benieuwd naar hoe de levens van de vrouwen verder gaat en of de bewuste keuzes die ze aan het eind van het verhaal voor hun toekomst hebben gemaakt brengt wat ze ervan verwachten. Eigenlijk ligt hun hele toekomst nog open. De tuinclub als instrument om de vier volkomen verschillende vrouwen bij elkaar te brengen was weer een mooie vondst van Green. Het geeft haar de mogelijkheid om personages bij elkaar te brengen die elkaar anders nooit ontmoet zouden hebben, laat staan vriendschap met elkaar gesloten zouden hebben.

Van mij krijgt het boek ook 4****.

Heb jij al eens een boek gelezen van Sophie Green, wat is jouw favoriet?