Een nieuw boek van Sophie Green en ook nog eens over een yogaclub: dat wekte meteen de interesse van Marieke en Helma. Ze hebben allebei genoten van Greens eerste boek, maar haar tweede viel helaas minder in de smaak. Ze waren benieuwd of Green hen met haar nieuwste werk weer aan de bladzijden zou weten te kluisteren.

- door Marieke en Helma -

Over De yogaclub van Orange Blossom House

Queensland, Australië, 1993. Grace Maud is 74 en voelt elk jaar in haar botten. Patricia heeft haar dromen van reizen en avontuur achter zich gelaten om voor haar ouders te zorgen. Voor Dorothy is elke dag een gevecht: om haar café draaiende te houden, en om niet toe te geven aan de wanhoop dat zij en haar man misschien nooit een kind zullen krijgen. Drie vrouwen die zoeken naar iets om hun leven meer inhoud te geven vinden elkaar in het plaatselijke buurtcentrum, waar nieuwkomer Sandrine met yogalessen is gestart. Samen zullen deze vrouwen ontdekken dat het leven nog veel meer voor hen in petto heeft dan ze dachten…

Opbouw

De opbouw van het boek is hetzelfde als in haar eerste twee boeken: drie vrouwen in verschillende leeftijden en fase in hun leven die elkaar ontmoeten en bevriend raken. Het is opgedeeld in verschillende seizoenen, waarin de lezer vanuit een wisselend perspectief het leven van de drie hoofdpersonen wordt ingetrokken. Elk deel start met een paar typerende feitjes uit die tijd, onder andere over welke films er draaiden, bijzondere sportprestaties en muzikale hits zoals Meat Loafs ‘I’d Do Anything for Love (But I Won’t Do That)’. Omdat het verhaal zich in Australië afspeelt, is het grappige dat de seizoenen tegengesteld zijn aan onze seizoenen, waardoor Kerstmis en nieuwjaar daar midden in de zomer vallen. 

Helma: Ja, het is opvallend dat Green telkens dezelfde opbouw kiest voor haar boeken. Dat is echt wel kenmerkend geworden voor een roman van haar hand. Het leuke is dat de feitjes die voorafgaan aan de verschillende delen in een keer het tijdsbeeld neerzetten. Ik dacht regelmatig: hè, is dat al bijna dertig jaar geleden? Haha, het voelde alsof het nog helemaal niet zo lang geleden was gebeurd. Ook de perspectiefwisseling leest prettig, omdat je zo Grace Maud, Patricia en Dorothy van meerdere kanten leert kennen. Omdat het verhaal maar zo'n anderhalf jaar in hun leven beschrijft, sloeg ik het boek lichtelijk teleurgesteld dicht. Niet omdat het verhaal me tegenviel, nee, omdat ik dolgraag wilde weten hoe hun leven verder gaat!

Marieke: Ik hou wel van verhalen met meerdere perspectieven. In het eerste boek van Green werkte dat uitstekend, terwijl het in het tweede boek vreselijk irritant was. Gek zoals dat kan wisselen. Nu was de wisseling tussen drie personen die allen zo verschillend zijn en alle drie hun eigen persoonlijk problemen hebben prettig om te lezen. Het zorgde voor een fijne afwisseling, terwijl de verhalen van de personages elkaar ook kruisten. En dat het deels speelde tijdens de yogalessen was erg leuk.
Die feitjes genoemd voorafgaande aan een periode waren leuk om te lezen. De meest herkende ik wel over films en series, maar een paar specifieke dingen over Australische tv-shows niet.

Personages

Alle drie de personages spreken tot de verbeelding: Grace Maud, Patricia en Dorothy. Zo op het eerste gezicht lijken ze totaal niets met elkaar gemeen te hebben. De 74-jarige Grace Maud is gescheiden en eigenaar van een suikerrietplantage en heeft het beheer daarvan overgedragen aan haar zoon Tom. Patricia is rond de veertig, vrijgezel en lerares. Ze heeft haar eigen dromen opgegeven en is als mantelzorger weer bij haar ouders gaan inwonen. Dorothy is rond de dertig en heeft samen met haar man Frederick een eetcafé. Haar grote wens is om na een aantal miskramen ooit moeder te worden. De rol van lerares Sandrine als persoon is klein. Zij fungeert met haar yogalessen en de leer achter de yoga als rustpunt voor de vrouwen waarbij ze elkaar leren kennen maar meer nog met zichzelf worden geconfronteerd.

Helma: In het vorige boek irriteerde ik me wezenloos aan sommige personages, maar gelukkig had ik daar nu totaal geen last van. Ik vond alle drie de vrouwen leuk en ook Sandrine als yogalerares was herkenbaar. Grace Maud vond ik in het begin nogal nors, onvriendelijk en rechtlijnig. Ik dacht regelmatig: waarom doe je nu zo onvriendelijk, terwijl je eigenlijk hunkert naar vriendschap en liefde? Maar door de yogalessen en de ontluikende vriendschap met Dorothy en Patricia, begint ze open te staan voor nieuwe ideeën. Patricia stal meteen mijn hart. Wat een lieve vrouw en de manier waarop ze door haar broers en zus wordt behandeld! Te erg voor woorden hoe die haar in haar eentje laten opdraaien voor de zorg van haar vader en demente moeder, terwijl ze er ook nog een fulltime baan bij heeft. Gelukkig heeft zij eindelijk ook de moed om voor zichzelf op te komen en haar eigen geluk voorop te zetten. En Dorothy, ook zo'n schat, die vooral veel beren op de weg ziet en haar angst dat ze nooit moeder zal worden na meerdere miskramen. Hoewel haar man Frederick haar op handen draagt, had hij voor zijn ambitieuze plan beter een iets andere planning kunnen nemen.

Marieke: Fijne personages in dit boek. Herkenbaar en menselijk. Dat was ook wat er misging in het vorige boek. Ik kreeg geen band met die mensen, het bleef zo afstandelijk. Hoewel de manier van schrijven in dit boek soortgelijk is, kon ik me veel meer inleven in deze mensen. Ik vond Grace Maud erg star naar haar zoon toe, maar zij maakte op haar hoge leeftijd nog een mooie ontwikkeling door en kon openstaan voor nieuwe ideeën. Arme Patricia, die haar levende opofferde voor de zorg voor haar ouders. Ik kreeg zo'n enorme hekel aan de egoïstische broers en zussen van haar. En dan zie je haar ook groeien en weet ze voor zichzelf keuzes te maken. En Dorothy met haar grote kinderwens en de vele angsten om niet te kunnen voldoen aan haar wens. Voor haar was het pittig, ook al heeft ze een geweldige man, zijn ambitieuze plannen waren qua timing nogal ongelukkig.

Wat ik fijn vond aan dit boek, was dat er drie echte hoofdpersonages waren, maar dat de bij personages ook een belangrijke rol speelden. Cecilia die Grace Maud komt helpen en haar daardoor energie geeft. Dennis, de leraar bij Patricia op school, die zoveel geduld heeft en haar zelfvertrouwen geeft en natuurlijk yogalerares Sandrine. Zij is ook niet vrij van problemen, maar zij weet wel alles uit de vrouwen te halen en hen sterker te maken.

Helma: Ja, de bijpersonen hadden echt een belangrijk rol in het verhaal. Dat geldt niet alleen voor Cecilia en Dennis, maar ook voor die afschuwelijke broers en zus van Patricia. Die zorgden er uiteindelijk ook wel voor dat Patricia de streep trok van 'tot hier en niet verder'. De liefdevolle familie van Dorothy waren ook erg belangrijk in de manier waarop ze haar en Frederick (financieel) de helpende hand bieden om te proberen hun droom waar te maken.

Yoga

Yoga is de basis die de drie vrouwen verbindt. Dat kan nogal zweverig overkomen, maar het past goed in deze roman. De vrouwen leren elkaar daar kennen en bouwen een bijzondere vriendschap op. En ze leren veel over zichzelf, zodat ze problemen thuis beter aankunnen en in oplossingen gaan denken in plaats van problemen.

Marieke: Green heeft een fijn stel vrouwen bij elkaar gebracht. Ze hebben allemaal hun eigen problemen en dat weet ze goed uit te werken. Totaal verschillend, maar toch verbindend door de yoga. En ik snap ze helemaal. Yoga was voor mij altijd een beetje zweverig, maar de eerste keer toen ik naar de corona ellende op een matje stapte en weer controle kreeg over mijn lichaam, liepen de tranen over mijn wangen. Deze vrouwen hebben dat ook. Ze komen tot rust, ze zien hun problemen niet meer zo zwaar, maar gaan meer zien in oplossingen, ze worden sterker.

Helma: De yoga is zo natuurlijk in het verhaal gebracht en zeker als je zelf yoga beoefent zo herkenbaar! De verschillende posities die voorbijkomen en hoe Sandrine ervoor zorgt om via die posities rust in je lichaam brengen. Het klopte gewoon allemaal. Ik doe nu een paar jaar yoga en ik had nooit gedacht dat ik er zoveel plezier in zou hebben. En het plezier wat yoga kan brengen, weet Green prima over te brengen zonder dat het op enig moment zweverig wordt. 

Setting: Australië

Het leven op een ander continent is anders, al is het alleen al omdat de seizoenen in Australië andersom lopen. Maar ook de afstanden die zo groot zijn en de manier van leven is anders.

Marieke: Het eerste boek van Green was wat setting betreft geweldig en deed heel Australisch aan door het te situeren op de grote boerderijen in de middle of nowhere. Bij het tweede boek was het totaal niet duidelijk dat het in Australië speelde, dat had overal kunnen zijn. Dit boek hangt er een beetje tussenin. Door het verhaal van Grace Maud met haar zoon op de familieboerderij komt duidelijk het Australische karakter naar voren. Ook in het verhaal van Dorothy die ver moet reizen voor medische zorg zie ik het terug. Het is niet overtuigend een Australisch verhaal, maar wat mij betreft voldoende om te visualiseren tijdens het lezen.

Helma: Dat het verhaal zich afspeelt in Australië werd vooral duidelijk door de seizoenen. Verder was er niets veel specifieks Australisch terug te vinden en dat maakte me ook eigenlijk niet uit. Ik was zelfs even vergeten dat het boek zich in Australië afspeelde, totdat kerstmis opeens midden in de zomer viel. In haar tweede boek miste ik echt de Australische natuur, terwijl ik daar nu totaal geen last van had. Waarschijnlijk omdat de personages me nu aanspraken lag daar mijn focus in plaats van op de setting. 

Conclusie

Marieke: Het derde boek van Sophie Green is me goed bevallen. Het zijn mooie personages en fijne verhaallijnen. Soms zijn de tijdssprongen wat groot, maar het leest lekker weg. Ik vond de toevoeging van de yogalessen en fijne manier om de personages te verbinden. Het overheerst niet, want het gaat echt over de drie vrouwen die wat zoeken en vinden wat ze nodig hebben. Het einde is wat plots, maar dat past ook wel weer bij het boek. We vallen in het midden van hun levens, we wandelen erin mee, en als ze hun problemen grotendeels hebben overwonnen, laten wij ze weer los en kunnen zij hun gang gaan.

Ik heb het met veel plezier gelezen, ook al deed ik er vrij lang over. Van mij krijgt het 4****.

Helma: Ik ben blij dat Greens derde boek een kans heb gegeven. Met dit verhaal en de aansprekende personages heeft ze me weer weten te overtuigen. Hoewel de titel anders doet vermoeden speelt de yogaclub als zodanig maar een bescheiden rol. De hoofdrol is weggelegd voor de drie totaal verschillende vrouwen waarbij yoga in eerste instantie de gemene deler is. Hun vriendschap voor elkaar zorgt ervoor dat ze nieuwe stappen in hun leven durven te zetten. Als lezer stap je hun leven binnen op een moment dat zij het het moeilijkst hebben en mag je getuige zijn van hoe zij hun leven een nieuwe wending geven. Het abrupte einde is een beetje een domper, omdat je niet op alle open eindjes antwoord krijgt. Maar ook dit is een kenmerk van haaar boeken. Ze gunt je een intiem kijkje in een klein deel van het leven van haar hoofdpersonages, om ze daarna weer zonder toekijkers hun leven verder te laten leven. Van mij krijgt het boek ook 4****.

Het is duidelijk. We zijn allebei enthousiast over De yogaclub van Orange Blossom House. Een regelrechte aanrader dus!