Een jaar in Hotel Gondola stond op de wensenlijstjes van Renate en Amarins. Toen Renate het boek uit de bieb haalde en Amarins een recensie-exemplaar had liggen waren de plannen gauw gesmeed. De afspraak voor een buddyread was snel gemaakt. Ze reisden af naar Venetië om het verhaal van Kat en Massimo te beleven! Zou het weer net zo genieten zijn als de vorige boeken van auteur Nicky Pellegrino?

- door Renate en Amarins -

Waar gaat Een jaar in Hotel Gondola over?

Kat is nooit een huismus geweest. Ze reist als schrijver de wereld rond, op zoek naar nieuwe plekken, nieuwe avonturen en nieuwe recepten. Maar nu begint ze aan een heel ander avontuur: een relatie, en daarvoor een jaar op één plek blijven.
Voor Massimo wil ze het proberen. Ze zal een jaar in zijn Venetië wonen, hem helpen bij het runnen van zijn hotel, en ondertussen een nieuw boek schrijven over het eten dat ze eet, de recepten die ze verzamelt, en de mensen die ze ontmoet. Maar zoals Kat inmiddels zou moeten weten: het punt van avonturen is dat ze nooit lopen als verwacht…

Verwachtingen

Renate: Mijn verwachtingen zijn altijd een beetje hoog bij de boeken van Pellegrino, omdat ik ze tot nu toe eigenlijk allemaal met heel veel plezier las en altijd uitkijk naar een nieuw boek van haar hand. Ze geven mij ook altijd een vakantiegevoel.

Amarins: ik las al meerdere zomerse boeken van de hand van Pellegrino. Nog nooit had ze me teleurgesteld dus ook nu waren de verwachtingen best hoog. Ik keek uit naar een heerlijk zomers verhaal met een mooie romantische omgeving, mooie warme personages en een super fijne feelgood verhaallijn.

Onze mening

Verhaallijn en schrijfstijl

Renate: Ik moest dit keer wel eventjes wennen aan de schrijfstijl, het was gewoon niet wat ik van Pellegrino gewend was. Normaal hou ik echt van een verhaal met twee verhaallijnen maar nu vond ik de tweede verhaallijn een beetje wazig en niet echt nuttig voor het volgen van het verhaal. Meer ook omdat het in de tweede verhaallijn gaat over Kats belevenissen in Italië, wat eigenlijk daarvoor voor het grootste gedeelte vaak al verteld was. Het was dus wat dubbel nu, waardoor het ook langdradig werd. Maar eenmaal over de helft ging dat minder storen en las het verhaal weer fijn weg.

Amarins: Het was even wennen toen ik begon te lezen. De zo fijne schrijfstijl die ik in vorige boeken van Pellegrino aantrof was nu niet aan de orde. Pellegrino maakt gebruik van twee verhaallijnen. Het is even schakelen en zoeken wat ze met de verschillende lijnen bedoelt en wil zeggen. Uiteindelijk krijg je gauw door dat het gaat om een verhaallijn uit het boek dat Kat aan het schrijven is. En dat de tweede verhaallijn het verhaal vertelt van Kat en haar belevenissen in Italië. Toch zit er weinig verschil in de lijnen en begreep ik niet helemaal wat de toegevoegde waarde er uiteindelijk van was. Ook niet nadat ik het uitgelezen had! Het verhaal las wel vlot maar halverwege kreeg ik het gevoel dat het allemaal wat doorkabbelde en langdradig werd. Vervolgens pakte Pellegrino het weer op en bij hoofdstuk 14 kreeg het verhaal weer vaart, leuke wendingen, zelfs zo dat ik meteen het boek uit wilde lezen. Met dit laatste stuk maakte ze veel goed!

Personages

Renate: De verschillende personages waren wel leuk. Zo vond ik het ook leuk dat je door het neefje en nichtje van Massimo meekreeg hoe er nu gedacht werd over het toerisme in Venetië. Wat het doet met de huizen en hoe moeilijk het eigenlijk is om daar te wonen. Coco was ook een leuk personage en ik werd heel nieuwsgierig naar de mysterieuze Massimo, vooral naar hoe het nu tussen hem en zijn ex zat, maar ook of hij zijn hotel los kon laten of echt voor zijn werk leefde. Ze hebben allemaal realistische trekjes waardoor ze echt van de bladzijde afspatten en herkenbaar zijn.

Amarins: Ondanks dat ik geen fan was van de schrijfstijl in de eerste helft van het boek heb ik wel het hele boek genoten van de verschillende personages. Kat, een vrouw die naar mijn mening wat zoekende is en ook niet echt weet wat ze met haar te schrijven boek aan moet. Ze zoekt vriendinnen en mensen om haar heen en weet dat ook prima te doen. Als Massimo in haar leven komt weet ze weer te genieten. Maar Massimo was voor mij een wat mysterieuze Italiaan waar ik eerst niet veel hoogte van kreeg. Later in het boek wordt dit helemaal goed gemaakt en geniet je van hem. Coco, een plaatselijke bewoner en een vriendin van Kat stal voor mij de show. Wat een leuke vrouw, die je niet begrijpt, waarvan je denkt dat er meer achter zit en je aan het eind van het verhaal helemaal inpakt en waarbij je bijna een traantje weg moet pinken. Ook de overige personages hebben allemaal zo hun eigen rol en voegen allemaal wat moois toe aan het verhaal. Ze zijn allemaal realistisch neergezet, de een lief, de ander soms irritant, maar mooi gedaan door Pellegrino!

Zijn verwachtingen uitgekomen?

Renate: Nee helaas niet en ik was tijdens het appen met Amarins blij dat ze hetzelfde ervaarde. Dat neemt niet weg dat ik het boek met plezier gelezen heb. Alleen zal dit niet mijn favoriete boek van Pellegrino worden, ook al heb ik wel weer genoten van de Italiaanse setting. Ook van het eten en drinken wat wordt beschreven, het water loopt je gewoon in de mond. Heerlijk! Ik gaf het boek drie sterren.

Amarins: De verwachtingen zoals ik die had zijn helaas niet uitgekomen. Ik had veel meer van dit verhaal verwacht. De twee verhaallijnen brachten me regelmatig wat van mijn stuk en ik wist niet altijd wat ik er mee aan moest. Dit haalde de vaart uit het verhaal en daardoor werden de genietmomenten minder. De omgeving en het wanen in Italië is wel absoluut goed gedaan. Het verhaal kent ook vele recepten en details over de Italiaanse keuken. Deze werden voor mij uiteindelijk wat te veel en daardoor werden sommige momenten saai. Het was voor de vaart beter geweest deze recepten aan het einde van het boek te bundelen. Overzichtelijker en voor de leeservaring beter! Toch wist Pellegrino me in de tweede helft absoluut nog te verrassen. Waar ik het eigenlijk al opgegeven had werd het boek daar romantisch, emotioneel en wist ze met gevoelens te spelen. 

Niet helemaal wat ik er van verwacht had dus, maar nog wel een mooie drie sterren waard. Het slot was prachtig en daarmee maakte ze veel goed. Ik kijk zeker uit naar meer van Pellegrino en hoop dat ze dan weer kiest voor haar 'ouderwetse' schrijfstijl!

Hebben jullie wel eens een boek van Pellegrino gelezen? Zo ja, wat was je favoriet?