De winter is in aantocht en dat betekent: lekker op de bank een boek lezen, dekentje erbij, een kop warme thee of chocolademelk. Perfecte omstandigheden voor een heerlijk nieuw boek. Janneke en Nathalie lazen het nieuwste boek van Lucy Dillon: Een klein gebaar. Ben je benieuwd wat we van deze roman vonden?
- Janneke & Nathalie -
Over Een klein gebaar
Libby en haar man Jason hebben hun huis in Londen vaarwel gezegd om het hotel van zijn ouders uit de slop te halen. Ze hebben grootse plannen over hoe ze het gaan aanpakken: ruime, uitnodigende kamers, luxueuze badkamers en zij twee als het team achter de schermen. Maar de zaken gaan beslist niet zoals gepland, niet met de verbouwing en niet met de samenwerking tussen Libby en Jason zelf.
Dan wordt een onbekende vrouw voor hun deur aangereden. Door het ongeluk weet zij niet meer wie ze is of waarom ze daar was. De enige aanwijzing die het ziekenhuispersoneel kan vinden over haar identiteit is een kaartje in haar broekzak met daarop de naam en het adres van het hotel.
Als Libby de vrouw een kamer in het hotel aanbiedt om in te herstellen, kan ze niet voorzien wat voor lawine aan veranderingen ze daarmee in gang zet...
Hot or not
Een klein gebaar is het tweede boek van Lucy Dillon. Vorig jaar mochten we voor Hot or Not het debuut van Lucy Dillon lezen: Duizend stukjes van mij. Daar waren we erg enthousiast over en we vroegen ons af of haar tweede boek ook zo mooi zou zijn.
Nathalie: Dit boek verraste mij. De schrijfstijl van Lucy Dillon is erg traag en ik houd juist van heerlijk vlot geschreven boeken. Maar die langzame schrijfstijl paste juist heel mooi bij dit verhaal. Ik werd dan ook erg nieuwsgierig toen ik zag dat er een nieuw boek uitkwam. Zou dit ook zo'n heerlijk langzaam verhaal zijn, of deze keer toch iets vlotter?
Janneke: In Honderd stukjes van mij werd er ook al veel aandacht besteed aan een restauratie. Daar stoorde ik mij toen een klein beetje aan omdat het niet veel toevoegde aan het verhaal. Ik hoop dat dat in dit boek anders is. Wat ik mij nog het meest kan herinneren was de indrukwekkende boodschap van het verhaal en het gevoel wat ik ervan kreeg. Ik hoop dat ik dat uit dit boek ook weer kan halen.
Ik vertrek
Nathalie: Het verhaal doet me heel erg denken aan dat programma Ik vertrek. Altijd leuk om te kijken en natuurlijk denken de mensen vaak dat ze goed zijn voorbereid, maar er gebeuren allemaal onverwachtse dingen die niet echt willen meewerken. En zo ook in dit verhaal. Lucy en haar man Jason zijn ervan overtuigd dat ze de renovatie groots aan moeten pakken. Maar is dat allemaal wel zo verstandig en zijn ze wel goed voorbereid hierop?
Janneke: Grappig dat je dat zegt, want ik moest hier namelijk helemaal niet aan denken. De omstandigheden dwongen Libby en Jason om een andere weg in te slaan en door het overlijden van de vader van Jason was de overname een logische stap. Het had wat minder te maken met het drukke leven in Londen dat ze wilde achterlaten en hier bewust voor gekozen hebben. Dat ze beiden geen verstand hebben van een hotel verbouwen doet me dan wel weer denken aan het tv-programma. Maar voor mij speelde die hele verbouwing een beetje op de achtergrond en ging het meer om de personages en hun ontwikkelingen.
Schrijfstijl
Nathalie: Ook in dit boek heeft Lucy Dillon een langzame schrijfstijl. Voor mij blijft het wennen, ik heb dan voor mijn doen ook lang gedaan over het lezen, meer dan een week. Maar ik vind Lucy Dillon hiermee wel een fijne schrijfstijl hebben. Heel langzaam laat ze je kennis maken met de personages. Beetje bij beetje krijg je een stukje info gedoceerd en ga je de personages beter begrijpen. Aan het einde kon ik het boek niet meer wegleggen, ik moest doorlezen, wilde weten hoe het zou aflopen.
Janneke: Ik vond de langzame schrijfstijl goed passen bij het verhaal. Het meisje dat voor hun deur wordt aangereden, herinnert zich niets meer en net zoals haar blijf je je afvragen waar ze vandaan komt, wat er is gebeurd, waarom zat het adres van het hotel in haar zak? Het geeft een mysterieuze sfeer aan het verhaal en terwijl het verhaal zich langzaam ontvouwd, wil je alleen maar doorlezen.
Personages
Nathalie: Libby is echt de hoofdpersonage en al snel mijn favoriet. Ik vind het knap hoe zij probeert haar nieuwe leventje op te pakken. Haar slechte eigenschap is dat ze altijd eerst klaar staat voor anderen, en zichzelf niks gunt. Lang houdt ze ons lezers iets verborgen, ze doet zich beter voor dan ze is, net zoals naar haar vrienden toe uit Londen. Ze wil eerst haar sjieke hotel af hebben, om daarna te kunnen pronken naar haar rijke vrienden uit Londen. We zien Libby langzaam een groei hierin doorstaan. De vrouw met geheugenverlies is een tweede hoofdpersonage. Als lezer voel je met haar mee en wordt je net zoals Libby heel nieuwsgierig naar wie deze vrouw is en hoop je dat ze haar geheugen weer terug gaat krijgen.
Ik stoorde me vaak aan die schoonmoeder van Libby. Het lijkt haar helemaal niets te interesseren en is het met alles oneens. Ze werkt een vooruitgang voor het hotel alleen maar tegen. Vaak genoeg wil ik Libby toeroepen dat ze veel te lief is voor deze schoonmoeder.
Janneke: Net als in haar vorige roman, heeft ook dit verhaal weer een sterke vrouwelijke hoofdpersoon die haar best doet om het beste van een situatie te maken. Eerlijk gezegd begreep ik niet zo goed waarom ze het opknappen van het hotel geheim moest houden van haar vriendinnen. Ze leek me juist meer een persoon die daar niet zo veel om gaf. Het is bewonderingswaardig hoe ze altijd voor iedereen klaar staat, ook al doet ze haarzelf daarmee te kort.
Ik stoorde mij ook een beetje aan de schoonmoeder van Libby. Uit de beschrijvingen over de schoonmoeder leek het een vreselijke vrouw te zijn die nooit iets goed vond, maar Libby vond het toch een schat van een vrouw en doet van alles voor haar. Dat vond ik elkaar een beetje tegenspreken.
Conclusie
Nathalie: Na twee boeken te hebben gelezen voeg ik Lucy Dillon in mijn lijst favoriete auteurs. Met Een klein gebaar heeft ze weer een mooi verhaal geschreven, wat je ook even aan het denken zet. Onbewust zit er veel diversiteit in dit verhaal. Dit boek is een van mijn favoriete boeken van dit jaar.
Janneke: Dit tweede boek van Lucy Dillon stelde niet teleur! Ik heb er net zo veel van genoten als haar vorige verhaal. Ze heeft echt een eigen schrijfstijl waarbij ze op een wat trage manier het verhaal laat ontwikkelen, zonder dat het saai of langdradig wordt. Het houd je in spanning en daagt je uit om door te lezen. Dat gecombineerd met een indrukwekkende vrouw als hoofdpersoon maakte ook deze roman voor mij tot een groot succes!
Heb jij al een roman van Lucy Dillon gelezen?
