Het was wel even een uitdaging om een boek te vinden dat Marieke en Diana samen wilden lezen. Nou ja, ze wisten wel wat ze wilden lezen, maar het verkrijgen was wat lastig en ging dus niet door. Nadat Marieke even door Diana's NTL-lijstje heen ging, kozen de dames voor Een week in Parijs van Rachel Hore. Diana was helemaal in haar nopjes, zou ze dit jaar 'toch nog naar Parijs gaan'. Beviel het boek de dames voldoende?

Korte samenvatting:
Al zolang ze zich kan herinneren lijdt Fay Knox aan vreemde flashbacks, die worden veroorzaakt door heel verschillende dingen: een Frans chanson, de kerkklokken van de Notre Dame. Volgens haar moeder is Fay nog nooit buiten Engeland geweest, laat staan in Frankrijk, maar waarom komt Parijs haar dan zo angstaanjagend bekend voor?
Fay volgt de enige aanwijzing die ze heeft: een adres op het label van een oude rugzak. Haar zoektocht brengt haar naar een verlaten klooster, waar de enig overgebleven monnik haar in eerste instantie weigert te helpen. Maar Fay zet alles op alles om te ontdekken wat haar moeder voor haar verzweeg. En als de puzzelstukjes van de waarheid op hun plaats vallen, staat Fays hele leven ineens op losse schroeven…

Diana: Wat leuk dat wij weer samen mogen lezen, Marieke! Ik was een beetje verbaasd door jouw keuze. Om een of andere reden had ik niet verwacht dat jij voor dit boek zou kiezen. Mij maak je er nu al heel erg blij mee. Als ik de cover bekijk, droom ik meteen weg. Ik zie mij en mijn lief daar al aan de Seine staan. Ik herken de plek van de cover, en wandel eigenlijk jaarlijks aan de overkant. De cover geeft me dus al meteen een fijn gevoel. Ik hoop veel plekken in Parijs te bezoeken en echt even het gevoel van 'in Parijs zijn' te ervaren. Wat verwacht jij van Een week in Parijs?

Marieke:
Haha, weet ik je toch nog te verbazen. Rachel Hore is een schrijfster die mij wel aanspreekt, en een boek met twee tijdlijnen vind ik heerlijk. En daarbij, de vorige keer lazen we samen ook een boek over Parijs (de patissier van Parijs), dus het leek me wel leuk om dezelfde lijn te volgen. Ook een voordeel was dat de bieb het gewoon had staan.

Wat ik hoop dat Een week in Parijs mij gaat brengen? Omdat het een boek is met twee tijdlijnen, hoop ik op een geheim uit het verleden, dat in het nu ontrafelt gaat worden. Het verspringen van die tijdlijnen vind ik altijd erg mooi. Terug naar het Parijs van voor de oorlog, de eenvoud van die tijd, de kleding, de omgangsvormen en dat gemixt met de gebouwen en de sfeer van Parijs, ik kijk ernaar uit.

Die proloog, die hakt er wel even in. Ik heb zo'n medelijden met dat arme meisje. Dat is dus een onderdeel van het geheim waar we over gaan lezen. Voor mij is de toon gezet, ik wil verder lezen en wel nu!

Diana: Dat had ik ook! Die proloog!!! Maar ook het eerste hoofdstuk, je merkt al meteen dat er een groot geheim is. Hoe kan het dat Fay - mooie naam trouwens - zo bekend is in Parijs. Het mooie is dat ik vanaf het eerste hoofdstuk echt even in Parijs zit. De echt Parijse stukjes lees ik voor aan lief, zodat we samen even het gevoel hebben dat we terug zijn in onze favoriete stad. We proberen dan te achterhalen waar we zijn. En of we die plek ooit bezocht hebben. Het kriebelt om kerst in Parijs te vieren dit jaar en ik denk dat dit boek dat gevoel gaat versterken.

Al vrij in het begin gaat het opeens heel slecht met de moeder van Fay. Ze wordt zelfs opgenomen. Dit geeft mij wel het idee dat het een heel groots geheim is. Ik hoop dat ik niet teleurgesteld word.

Marieke:
Ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken, want het is heel mooi geschreven en spannend ook. Het verhaal van de ouders van Fay in Parijs gedurende de oorlog omvat heel wat meer dan dat je vooraf verwacht. Ik schoot dan ook door het boek. Het was een zonnige dag en ik zat in de tuin en bleef maar lezen. Af en toe was ik bijna boos als de persoon die het verhaal vertelt, te moe was om door te gaan.
Het verhaal van Fay in Parijs vond ik leuk gevonden, dat ze als violiste met een orkest mee mocht voor een aantal optredens. Het verhaal rondom Adam vond ik echter wat vaag. Dat voegde niet echt iets toe. Hoe vond jij dat?

Diana: Ik vond het echt een heel goed boek. Wat jij zegt, het verhaal van het verleden, in de Tweede Wereldoorlog, spannend en meeslepend. Ik leefde echt met Kitty, Gene en hun vrienden mee. Wat moet het vreselijk zijn geweest. De onzekerheid, de angst, het altijd maar op je hoede zijn. Ik had niet verwacht dat het verhaal over de oorlog zou gaan, maar het was geen tegenvaller. Ook ik las het boek voornamelijk in de zon, en begreep de rol van Adam ook niet echt. Sowieso vond ik het 'heden' minder boeiend dan het verleden. Het was voor mij - zoals vaak in boeken met meerdere tijdslijnen - puur een lijn om het verhaal te vertellen en spannend te houden. Het werkt wel, want ik wilde gewoon per se doorlezen. Ik vond het een goed boek. Het verhaal bevatte meer dan ik in eerste instantie verwacht had en ik heb weer een hele lijst aan plekken opgeschreven die ik wil bezoeken in Parijs. Voor mij dus een zeer geslaagde buddy. Wat is jouw eindoordeel?

Marieke:
Ik vond het echt een heerlijk boek. Meestal lees ik meerdere boeken tegelijk. Soms zit er een boek tussen dat zich niet weg laat leggen om in delen te lezen, dit was er zo een. Dan ga ik door en door, tot het uit is.
Een boeiend verhaal van het begin tot het einde, goed geschreven, interessante personages, heftige gebeurtenissen en veel liefde. Precies goed dus. Ik heb ervan genoten.
Ik kan me voorstellen dat jij weer genoeg inspiratie hebt voor je volgende bezoekje aan Parijs. Ik wens je alvast heel veel plezier.

Conclusie
Diana zei het al: een hele geslaagde buddy read. Een boek dat zowel Diana als Marieke zeer aansprak, wat spannend was en boeiend genoeg om het in een keer uit te lezen. Een verhaal over Parijs tijdens de Tweede Wereldoorlog, een verhaal over liefde en opoffering, een verhaal dat ook na het lezen nog wel even blijft hangen.