Ja, hoor. Renate en Diana hebben weer een boek gevonden waar ze allebei enorm naar uitkijken. Ik mis je van Gillian King stond bij beiden hoog op de wensen- en dus ook de te lezen lijst. Diana verwachtte een verhaal zonder diepgang, maar werd positief VERRAST. Voor Renate was het de eerste kennismaking met Gillian King, ook al heeft ze al heel lang Alles of niets in haar kast staan. De twee dames gaan met de billen bloot en stellen elkaar gewetensvragen naar aanleiding van het verhaal.

Over het boek

Als na het uitgaan Charlottes beste vriendin Bo omkomt door een auto-ongeluk dat Charlotte zelf overleeft, wordt ze gek van schuldgevoel. Charlie vertrekt uit Wassenaar en probeert haar leven op te bouwen los van Bo en los van Carsten, Bo’s broer op wie ze in stilte verliefd is. Dan valt ze voor de mooie praatjes van James, een jongen van wie iedereen kan zien dat hij slecht nieuws is. Charlie raakt steeds verder verwijderd van Carsten en komt steeds meer in de greep van James. Het lukt haar niet om dit te doorbreken. Tot ze tien jaar later terugkeert naar Wassenaar.

Gewetenswroeging

1. Zou jij in de auto stappen bij iemand die gedronken heeft en wil rijden?

Diana: Ik ben hier al heel mijn leven - tenminste zolang ik me ervan bewust ben dat dit niet kan - heel fel op. Ik stap niet in de auto bij een beschonken bestuurder. Dit hoeft gelukkig ook nooit/zelden. Ik ben enkel een gezelligheidsdrinker, maar kan ook prima gezellig zijn zonder. Negen van de tien keer ben ik de Bob en daar voel ik me goed en veilig bij. En het heeft me zelfs een keer een ritje in een Jeep opgeleverd. Ik kan me ergere dingen bedenken. Dus nee, ik Bob of pak de taxi. 

Renate: Nee ik zou niet in stappen, ik zou echt een taxi bellen.
Ik ben daar net als Diana heef fel in. Zelf drink ik ook echt niet als ik moet rijden omdat je toch minder reflexen hebt.

2. Stel, je staat in de schoenen van Carsten, de broer van overleden Bo, zou jij dan boos op Charlie zijn?

Diana: Ja. Ik zou zeker boos op Charlie zijn. Maar het zou tijdelijke woede zijn. Ik zou ontzettend boos zijn dat ze Charlie niet tegen heeft gehouden. Iedereen weet toch wat de gevolgen kunnen zijn? Mij kennende zou naarmate de jaren verstrijken de woede afzakken en ik zou een nieuwe start kunnen maken. 

Renate: Nee, wel teleurgesteld, maar uiteindelijk zou dat tijdelijk zijn. Maar in het begin zeker wel en ook wel zo rationeel dat het haar schuld niet was. En waren we niet allemaal een beetje naïef toen we een jaar of achttien waren en we de gevolgen niet goed konden inschatten?

3. Zou jij aangifte hebben gedaan van de handelingen van ...?

Diana: Ja, echt wel! Ik heb vol verbazing gelezen wat er na de dood van Bo gebeurde en dat zou ik zeker niet over mee heen hebben laten gaan. Als de politie niet mee zou willen werken, zou ik wel een andere manier bedenken om de dader te laten boeten. Ik vind niet dat iemand hier mee weg mag/kan komen.

Renate: Moeilijk, ik kan mij voorstellen dat als je echt bang bent het gewoon niet doet. Dus ik weet niet of ik het wel zou doen. Ik hoop natuurlijk van wel.

4. Abortus of moeder worden?

Diana: Moeder worden. Vroeg het me twee jaar geleden en ik had waarschijnlijk voor abortus gekozen. Nu ik zelf moeder ben, weet ik hoe bijzonder het is om een nieuw wonder in je leven te hebben. Ik geef alles voor mijn zoon, met of zonder vader. 

Renate: Vind ik moeilijk omdat het gewoon een lastige keuze is. Een keuze waar zeker een ander nooit over kan oordelen omdat je zelf niet weet wat je zou doen. En ook niet in wat voor moeilijke positie iemand zit waardoor die het wel zou doen.

5. Terugkeren of vluchten?

Diana: Vluchten. Ik zou niet meer terugkeren naar mijn oude woonplaats. Te veel herinneringen en een mooi leven opgebouwd. Waarom zou ik dat verlaten?

Renate: Terugkeren, al zal het moeilijk zijn. Maar je hebt er uiteindelijk wel het meeste aan. je blijft niet continu op de vlucht, dat is voor jezelf helemaal niet goed.

Conclusie

Renate: Ik heb echt genoten van het verhaal, misschien deels ook omdat het zich voor een groot deel in Wassenaar zich afspeelt en ik daar werk. Dat maakt het altijd extra leuk, als je de plek kent. Maar ik vond het verhaal ook gewoon mooi. Je gaat echt meeleven met Charlie. Het laat je ook gewoon nadenken over sommige kwesties die we hierboven hebben besproken en het is altijd goed als je gaat nadenken. Het leven is nooit zwart wit. De schrijfstijl van Gillian King is mij ook erg goed bevallen, dus ik ga in september Alles of niets uit de kast trekken. 

Diana: Ik verwachtte een 'flut liefdesverhaal' en juist daar had ik zin in. Ik had niet gedacht dat er veel diepgang in het verhaal zou zitten en ik was dan ook vanaf de eerste pagina positief verrast door de kant die het verhaal op ging. Ik vond Charlie vooral in haar vroegere rol erg naïef, maar ik stoorde me er niet aan. Ik had wat meer willen weten van en over Carsten, maar al met al heeft dit boek me niet teleurgesteld. Ik kijk vol enthousiasme uit naar een nieuw boek van Gillian King!

De recensie van Renate vind je hier, en die van Diana vind je hier