Het was weer zover, Diana en Renate mochten voor de derde keer op een rij samen een boek kiezen. De smaak van deze twee feelgoodliefhebbers ligt dicht bij elkaar en dat betekent dat het voor hen bijna altijd een feestje is om een keuze te maken. Dit keer was het wel heel makkelijk. Twee liefhebbers van verhalen over de Tweede Wereldoorlog; Over de grens van Mechtild Borrmann stond bij beiden bovenaan het lijstje.

- Door: Diana en Renate -

Het verhaal
De Schönings wonen in een dorp aan de Duits-Belgische grens. Zoals veel gezinnen daar proberen ook zij in de zware jaren na de oorlog wat extra’s te verdienen met het smokkelen van koffie. De zeventienjarige Henni is hier vanaf het begin bij betrokken en kent de route over het verraderlijke moerasgebied op haar duimpje. Zij kan de smokkelaars, voornamelijk kinderen, veilig in het donker door het gebied loodsen.

Maar vanaf 1950 gaat de georganiseerde misdaad zich met de smokkel bemoeien en schrikt de douane er niet voor terug op hen te schieten. En op een nacht gebeurt het ondenkbare: Henni’s zusje wordt neergeschoten. Henni wordt in een tuchtschool vastgezet. Vanwege de koffiesmokkel. Maar dat is slechts een deel van de waarheid. Haar jongere broertjes, die Henni sinds de dood van hun moeder onder haar hoede had, belanden in een katholiek kindertehuis. Waar een van hen, de kleine Matthias, aan longontsteking sterft. Ook dat is slechts een deel van de waarheid…

Een stukje geschiedenis

Na de oorlog werd er in het grensgebied tussen Belgie en Duitsland veel gesmokkeld, zo werd er vanuit Belgie koffie naar Duitsland gesmokkeld, om hun loontje een beetje aan te vullen, om beter te kunnen rondkomen zo na de oorlog, waar veel mensen in armoede leefde, ook veel kinderen gingen mee smokkelen.

Het samen lezen

Renate: "Ik ben begonnen!"

Diana schrikt op. Nu al? Zo ver was zij nog niet. Geen probleem, dacht Renate, ze legde het boek gewoon nog even opzij.

Op Tweede Paasdag
Diana: "Ik ben vandaag begonnen!"

Renate heeft zoveel zin om het boek te gaan lezen, dat ze niet kan wachten en binnen een minuut heeft Diana als reactie op Whatsapp: "Ik begin er vanavond in! Did I mention kan dan best even wachten..." Allebei de meiden hebben erg veel zin in het verhaal. "Ik ben benieuwd wat er ervan gaan vinden. Heb best wel hoge verwachtingen van het boek", zegt Renate voordat ze echt start.

Ook Diana's verwachtingen zijn hoog. "Ik vond haar vorige boek echt goed!" reageert Diana meteen enthousiast.

Renate vliegt door het boek heen. Binnen twee dagen meldt zij zich: "Ik heb hem uit." Diana schrikt even. Damn, zo net voor de bevalling lukt het lezen niet zo goed bij haar. En dan, als het wachten op de bevalling zich aandient, de weeën langzaam op gang komen en ze toch nergens meer zin in heeft, gaat ze goed voor het verhaal zitten. En dan wordt ze gepakt en komt het gesprek tussen Renate en Diana over het verhaal op gang.

"Wat prachtig verteld", zegt Diana. Het valt haar op dat hoofdpersoon Henni op meerdere manier wordt gepresenteerd. "Ik vind het mooi dat Henni geportreteerd wordt. Het is niet alleen het verhaal dat zij vertelt, maar ook het verhaal van hoe anderen haar zien. Dat maakt dat ik een beeld van haar krijg vanuit meerdere personen." Renate viel dit ook op. "Deze schrijfstijl maakt mij nog nieuwsgieriger om door te lezen!"

Meteen haakt Renate aan op de vader, de persoon die maar vanuit één kant belicht wordt. "Ik snap echt niet dat je zo kan zijn", zegt Renate. "Ik ook niet", zegt Diana meteen. "Een christelijke waarde is toch voor je gezin zorgen?" Samen praten de twee nog even door over de daden van pa. Opvallend vinden Diana en Renate dat ze verder nog geen idee hebben wat Henni heeft gedaan. Waarom loopt er toch zo'n zwaar proces tegen haar?

Tussen de zwangerschapsverhalen door praten Diana en Renate honderduit over het verhaal. Wat erg fijn is, maar ook lastig is om in deze buddy te verwerken, want voordat je het weet, heb je een groot deel van het verhaal verraden. En dat zou zonde zijn. "Ik vind het verhaal eigenlijk nergens voorspelbaar en ben zo nu en dan echt verrast", zegt Diana. Renate is het hier mee eens, al zag ze één ding wel aankomen. Maar dat stoorde niet.

Het gesprek over het boek eindigt Renate met de woorden: "Ik snap wel dat ze is gaan smokkelen trouwens, ze wilde het goed hebben voor haar broertjes en zusjes, want die vader..."  Diana beaamt dit. En dat betekent dat Borrmann na Oorlogskind een tweede oorlogsroman heeft neergezet die heeft weten te pakken. Het mooiste vinden allebei de dames dat ze ook nog iets nieuws geleerd hebben over de Duitse geschiedenis na de oorlog. Een echte aanrader volgens de meiden.

De recensie van Diana vind je hier en die van Renate vind je hier.
Staat het boek al hoog op jullie te lezen lijst? Of heeft deze buddy je overgehaald om snel in het boek te beginnen?