Het is niet onopgemerkt voorbijgegaan. Deze week besteden wij, op uitnodiging van de Scify & Fantasy Club aandacht aan het beeldverhaal. Diverse boeken passeerden op onze spot de revue, zoals S1ngle, Oomen stroomt over, Dating for Geeks en Het achterhuis. Vandaag bespreken Helma en Sanne een ander, en heel bijzonder, beeldverhaal: de graphic novel Bloesems in de herfst.

- door Sanne en Helma -

Samenvatting

Hij heet Ulysses. Hij is al jaren weduwnaar en als hij op zijn 59e zijn baan als verhuizer verliest, vervalt hij in grote eenzaamheid. De banden met zijn kinderen aanhalen? Geen optie: zijn dochter verongelukte op haar zestiende en zijn zoon wordt helemaal opgeslorpt door zijn werk. Zij is mevrouw Solenza. Mediterranea is haar voornaam en is 62 jaar. Ze was vroeger een beroemd fotomodel. Ze is nooit getrouwd en runt nu de kaashandel van haar moeder die net gestorven is.
De dagen van Ulysses en Mediterranea tikken troosteloos weg en de rompslomp kan hun isolement niet langer verbergen. Tot zich een mirakel voordoet: er ontstaat een heus liefdesverhaal tussen hen. 

Minileesclub over Bloesems in de herfst

Het boek is perfect te lezen voor de readingchallenge; je kunt er niet alleen #4 lees een graphic novel mee afvinken, maar ook #25 een boek met #diversiteit. Het boek draait om twee oudere mensen. Hoe vinden jullie het om oud(er) te worden?

Helma: Ik schiet al aardig op richting de 60, dus zover zit ik qua leeftijd al niet meer af van Ulysses en Mediterranea. Vooralsnog heb ik er geen problemen mee. Ik geniet volop van het leven en alles werkt nog. Ze zeggen toch: 60 is het nieuwe 50? Haha, en ik voel me nog als 40. Ik zou ook geen 18 meer willen zijn. Ik sta nu zoveel sterker in het leven. Ik zit dan wel niet zo strak meer in mijn velletje en weeg wat kilootjes meer dan ik zou willen, maar daar staan heel wat jaartjes leefervaring tegenover waardoor je alles wat meer kunt relativeren. Dus eigenlijk vind ik het allemaal niet zo erg. En als ik de genen van mijn moeder heb geërfd, dan kan ik nog heel wat jaartjes voort. Daar houd ik me maar aan vast.

Sanne: Ik begreep het nooit als mensen zeiden dat ze het vreselijk vonden om ouder te worden. Maar de laatste tijd denk ik er toch vaker over na. Met 32 jaar op de teller ben ik misschien nog niet dichtbij de 60, maar soms benauwd het me wel. Niet om oud, rimpelig of gebrekkig te worden. Maar meer de tijd die me wordt afgenomen. En eigenlijk komt dat ook door mijn kinderen. Ik zie ze zo hard groot worden, dat lieve kleine schattige gaat er zo hard vanaf! Kon ik gewoon maar af en toe even de klok terug of desnoods stilzetten.

Het boek nodigt uit om na te denken over ouder worden. Als je denkt over jouw oude dag, hoe ziet die er dan uit?

Helma: Hopelijk nog in goede gezondheid met mijn man. Die is wat jonger, dus dat zou toch wel moeten lukken. Mobiel en nog steeds genietend van het goede leven: mijn man gaat er ervan uit dat hij zeker tot zijn 80e kan golfen. Dan ga ik lekker fietsen (op mijn elektrische fiets) en wie weet krijg ik dan tijd om al mijn ongelezen boeken in de kast eens te lezen. Misschien ben ik dan wel oma die op de kleinkinderen past, zoals mijn schoonmoeder ook jarenlang gedaan heeft. Maar daar kan ik natuurlijk geen invloed op uitoefenen. Mijn grootste angst, niet dat ik daar dagelijks mee bezig ben hoor, is dat een van ons twee gaat dementeren en in een verzorgingshuis belandt. Zo zou ik echt niet oud willen worden.

Sanne: Mijn oude dag. Ik vraag me wel eens af hoe ik eruit zal zien. Én hoe mijn man eruit zal zien! Ik hoop dat ik zo mooi oud wordt als mijn vader, met een volle bos haar en een bourgondisch uiterlijk. Toch hoop ik niet op dezelfde manier oud te worden als hij, al jong dementerend. Wat pakt die ziekte veel van jou en je naasten af. Ik hoop dat ik als jonge moeder, ook jong oma mag worden en me veel tijd met kinderen en kleinkinderen is gegund. Dat lijkt me echt fantastisch.

Het boek bevat logischerwijs niet alleen tekst, maar ook beeld. En sommige beelden zijn vrij expliciet. Wat vind je daarvan?

Helma: Haha, ja! De liefdesscènes zijn zonder gêne in beeld gebracht en de middelbare-leeftijd-lijven worden niet mooier gemaakt. Zij zijn getekend zoals oudere lichamen nu eenmaal (kunnen) zijn: rimpels, uitgezakte borsten en billen. Dat is nu eenmaal de realiteit als je ouder wordt. En kinderen krijgen is ook een behoorlijke aanslag op je lijf. Misschien zijn de tekeningen voor jonge mensen nogal confronterend en op die leeftijd wil je eigenlijk helemaal niet weten dat je ouders 'het' op hun leeftijd nog doen. Maar als je zelf in die levensfase zit, zoals ikzelf, is het (bijna) alsof je in de spiegel kijkt. Het is helaas niet anders.

Sanne: Het boek ziet er zo lief uit aan de voorkant! En ook mijn zoons vonden dat. Ik was niet voorbereid op die expliciete tekeningen, wat resulteerde in een lachbui bij mijn jongens. In eerste instantie wilde ik de passages snel overslaan, maar waarom eigenlijk? Het geeft goed weer hoe het is om ouder te worden, en het is eigenlijk wel hartverwarmend dat er ook tussen oudere mensen zoveel liefde kan bestaan. Dat is niet iets dat alleen jonge mensen is gegund. 

In hoeverre heeft Bloesems in de herfst je aangezet tot nadenken?

Helma: Ik heb er eigenlijk niet verder over nagedacht. Ik vond het een mooi boek over een liefde op latere leeftijd met een magisch randje. Maar daar bleef het voor mij bij.

Sanne: Echt zwaar nagedacht heb ik niet, maar ik vind het bijzonder dat er een graphic novel is gemaakt over ouder worden en liefde op een latere leeftijd. Wie wil dat nou niet?! Dat ben ik nog niet vaak in romans tegengekomen en dat maakte het boek voor mij erg mooi. 

Wat is je eindconclusie over het boek?

Helma: Ik vond het een prachtig boek over een liefdesgeschiedenis over twee oudere mensen die alsnog het geluk bij elkaar vinden. Hoewel het einde niet echt realistisch is, stoort het voor het verhaal totaal niet. Je gunt toch iedereen die alleen is komen te staan, zo'n liefde om samen oud te worden? Het is een boek dat je oppakt om nog eens door te lezen en waar je dan weer nieuwe dingen ziet, die je de eerste keer ontgaan zijn. Ik vind het een aanrader, maar misschien niet voor jonge mensen die nog helemaal niet bezig zijn met ouder worden en hier ook liever niet bij stil willen staan. 

Sanne: Bloesems in de herfst is een prachtig beeldverhaal over twee oudere mensen die vereenzamen maar dan toch het geluk hebben elkaar te vinden. Het boek is hartverwarmend wanneer je ziet dat de relatie zowel Ulysses als Mediterranea goed doet. De tekeningen zijn prachtig, en erg realistisch. Dat het einde iets minder realistisch is, nemen we op de koop toe. Het hele verhaal heeft enerzijds een serieuze toon, maar Ulysses zorgt er met zijn karakter voor dat het luchtig blijft. Een mooie balans tussen humor en werkelijkheid. Het boek heeft een ereplaatsje in mijn huis gekregen.

Denken jullie wel eens na over ouder worden of is dat nog een ver-van-je.bed-show?