Veel lezers kennen Ellen Lina als feelgoodschrijfster. Bij uitgeverij Ellesy Relax bracht ze feelgoodromans uit als Vasthouden, Ooit zal ik je weer zien en Sky. In 2016 slaat ze met Crash een andere weg in. Met dit boek schrijft ze, als we de cover mogen geloven, een spannende liefdesroman. In eerdere boeken weet Lina de lezer vooral te pakken door de trauma’s die personages hebben meegemaakt. Zet Lina dit concept ook in in Crash?

- Door Diana - 

Na drie jaar gewoond te hebben op Curaçao besluit de in Arnhem geboren Ellen Lina weer terug te keren naar Nederland. Ze bouwt een nieuw leven op in Huissen en gaat aan de slag als docent in het voortgezet speciaal onderwijs. Naast haar baan en het zorgen voor haar gezin schrijft ze verhalen ter ontspanning. Iets dat erg belangrijk voor haar is, omdat ze werkt met licht verstandelijk beperkte leerlingen met ernstige gedrags- en leerproblemen.

Het is een eerste stap naar een nieuw genre, Crash, en het is dan ook duidelijk dat Lina een niet al te grote sprong wil maken met dit boek. De lezer maakt kennis met Anna Kranenberg, werkzaam in de kookwinkel van haar familie. Haar functie maakt dat ze regelmatig naar het buitenland reist om nieuwe producten te vinden voor in de winkel.

Naast Anna maakt de lezer kennis met Jesse Wilgers, een econoom, werkzaam bij een grote firma in Amerika. Jesse is getrouwd met Celine en vader van een jochie van anderhalf. Jesse zat tijdens het ongeluk naast Anna. En naast Jesse en Anna maakt de lezer al vrij snel kennis met Ruben. Ruben verloor zijn vrouw en kinderen door de crash.

Ruben komt al snel tot de ontdekking dat Anna en Jesse een groot geheim hebben en hier niet voor uitkomen. Ruben is op van verdriet en een gebroken man, die letterlijk niks meer te verliezen heeft. Ruben is uit op wraak en heeft de persoon gevonden die hij verantwoordelijk wil stellen voor zijn verlies.

Lina zet Ruben neer als iemand die de weg kwijt is door verlies. Een verlies dat zo zwaar is dat het leven ‘geen zin meer heeft’. Hij is immers alles verloren. Wat dat betreft kan de lezer zich goed inleven in Ruben. Het verlies van drie gezinsleden en alleen overblijven is bijna onmenselijk. Dat hij een schuldige wil aanwijzen is dan ook meer dan menselijk.

Toch komt er meteen een vraag op: waarom komt het verwerkingsproces van Ruben niet aan bod? Heeft hij slachtofferhulp aangeboden gekregen en aangenomen? Wat waren zijn beweegredenen dit wel of niet te accepteren? En waarom heeft niemand in zijn omgeving hem zo opgevangen dat hij zijn verlies een plek kon geven? Ruben komt daardoor tot tweederde van het verhaal niet écht tot leven.

Anna is helaas ook geen personage waar je je mee identificeert. Het wordt al heel snel duidelijk dat ze veel geheimen heeft, en eenieder die normen en waarden heeft zal Anna al snel in het hokje onbetrouwbaar plaatsen. De keuzes die zij keer op keer maakt, zorgen ervoor dat er slachtoffers achterblijven en dat biedt geen basis voor sympathie.

Jesse, en Anna’s man Daan, zijn de personages die het best neergezet zijn, in al hun emoties, angsten en terugkerend verdriet of naïviteit. Anna speelt een belangrijke rol in hun levens en haar keuzes hebben invloed op het leven van de twee mannen. Het gevoel dat de heren doormaken is puur en goed omschreven. Als lezer zou je ze regelmatig in je armen willen pakken voor een dikke knuffel.

Het liefdesverhaal van Anna, Daan en Jesse speelt zich af rondom een vliegramp. Tijdens het lezen krijg je in eerste instantie sterk het gevoel dat de crash een bijzaak is. Lina beschrijft de ramp wel uitgebreid en intens, en de chaos is van de bladzijden af te lezen, maar toch lijkt het op een zijspoor te staan. Pas later, als het verhaal bijna verteld is, komt het échte leed naar boven. Dat had eerder wel meer de boventoon mogen voeren, omdat het lange tijd lijkt alsof de crash alleen maar een zijlijn is om het verhaal te vertellen.

In Ooit zal ik je weer zien en Sky waren het de personages die een zodanig groot trauma meegemaakt hadden en groeiden in hun herstel. Hun ontwikkeling zorgde voor emotie tijdens het lezen. Die emotie ontbreekt in Crash en dat is zonde; want Lina weet als geen ander die emotie over te brengen in haar andere verhalen.

Is Crash dan een slecht boek? Absoluut niet. Door de verwarde Ruben al meteen in het begin op te voeren, blijf je nieuwsgierig naar wat er nu echt tijdens de crash gebeurd is. Je blijft benieuwd naar wat Ruben zo boos maakt dat hij doordraait. Het antwoord op die vraag is brandend en daardoor lees je verder. Als dan uiteindelijk de spreekwoordelijke bom valt, zit je als lezer aan de bladzijden gekluisterd. Als dit maar goed afloopt…

De gemakkelijke schrijfstijl, afgewisseld met lange en korte hoofdstukken, maken dat het lezen van het verhaal prettig is. Er komen geen moeilijke woorden in voor en het verhaal is zo vlot geschreven dat je zonder dat je het doorhebt al een heel eind bent. Het einde zorgt voor een stroomversnelling in het verhaal en de spanning, die door het boek heen opgebouwd is, komt dan tot uiting. Het einde kan dan ook het sterkste punt van Crash genoemd worden.

Crash is geen slecht verhaal, echter ligt Lina’s kracht meer bij het laten ontwikkelen van getraumatiseerde personages. Ze weet die personages tot leven te brengen en toe te laten treden in het hart. Dat mist in Crash, waardoor het wel een fijn boek is om te lezen, maar niet lang zal blijven hangen.