Ik weet nog goed dat ik met school een weekje door Frankrijk ging reizen om de wijnstreken te bezoeken. De Champagnestreek was een streek die ik erg kon waarderen. Dat De Champagne-dagboeken van Ruud van Gessel zich daar zou afspelen wekte direct mijn interesse. Een vleugje actualiteit en de oorlog tussen Rusland en Oekraïne er nog bij maakte mij erg enthousiast om in dit boek te starten. Voldeed het verhaal aan mijn verwachtingen?

- Door Diana 

Over De Champagne-dagboeken

Amy Ester Goldmann, begin dertig, erft een vervallen boerenhoeve in de Champagne. Op zoek naar haar identiteit geeft ze haar carrière in Australië op en begint een nieuw leven in de beroemde wijnstreek. Haar wijngaard grenst aan die van Bernice de Brugny, eigenaresse van een eeuwenoud champagnehuis. Bernice, in de vijftig, heeft de dood van haar vader in haar jeugd verwerkt met een promiscue en liefdeloos leven.
Bernice ziet Amy Ester als een indringer in de streek, maar de strijd tussen de twee begint pas écht als Vasyl Chumak opduikt. Amy Ester heeft deze jonge, knappe Oekraïense wijnmaker gevraagd een champagne te assembleren. Hij blijkt niet ongevoelig voor de charmes van de twee vrouwen.
Vasyl raakt ook bevriend met Jule, de chroniqueur van de lokale krant, en ziet hem zelfs als de vader die hij nooit had.
Dan vallen de Russen Oekraïne binnen. Vasyl moet kiezen tussen de liefde of zijn vaderland.

Mijn mening

Ik ben altijd meteen geïnteresseerd als een man een liefdesroman schrijft. Daarom was ik ook direct nieuwsgierig naar De Champagne-dagboeken. Helaas moest ik echt wennen aan de schrijfstijl en het duurde dan ook even voordat ik erin kwam. Om de een of andere reden vind ik (liefdes)romans door mannen altijd wat afstandelijker beschreven. Uiteindelijk heb ik dit losgelaten en ben ik van het verhaal gaan genieten, dat heel anders in elkaar stak dan dat ik verwacht had. Ik heb erg genoten van de setting in Frankrijk. Ik vind het een mooi land, en het is geen straf om tijdens het lezen van een verhaal hier tijd door te brengen; de soms Franse woorden brengen extra sfeer in het boek. Ook vond ik het erg leuk dat de auteur legendes in het boek verwerkte. Ik kende deze niet en ik vind het altijd leuk iets te leren tijdens het ontspannen lezen. Hetgeen wat ik echter heel jammer vond, is dat het stukje oorlog en vrede, juist de reden waarom ik zo benieuwd naar dit boek was, erg summier is. Voor mij dus een kleine tegenvaller, omdat mijn verwachtingen anders waren. Voor de lezer die een mooi verhaal wil lezen dat zich afspeelt in Frankrijk en waarin legendes een rol spelen, is dit boek perfect.

Heb jij De Champagne-dagboeken al gelezen? Wat vond jij ervan?