We genieten massaal van een lange, lome zomer, en het mooie weer houdt voorlopig nog even aan, en daar horen natuurlijk van die fijne feelgoods bij waarmee je even lekker kunt ontspannen en je in een andere wereld kunt wanen. Speciaal voor onze pagina schreef een aantal feelgood auteurs een zomerverhaal.

Vandaag is het de beurt aan Elsbeth de Jager. We legden haar vijf vragen voor om haar (nog) beter te leren kennen.

Wie is Elsbeth in 3 woorden?

Enthousiast, impulsief, letter-gek.

Wat is je favoriete schrijfplek?

Ergens buiten waar geen andere mensen zijn. Mijn verhaal voor de Korte Verhalen Valentijnwedstrijd schreef ik aan een meertje in een verlaten gebied in Hongarije.

Waar haal je je inspiratie vandaan?

Uit zaken die ik meemaak en uit maatschappelijke dingen die me erg raken.

Wanneer is een boek voor jou geslaagd?

Mijn eigen boek is geslaagd als ik er mensen mee kan raken, helpen of aan het denken kan zetten.

Een boek dat ik lees is geslaagd als ik wakker word en bedenk dat ik nodig moet navragen hoe het met [hoofdpersoon uit het boek] gaat en me dan realiseer dat deze persoon fictief is.

Welke vraag zou je heel graag willen beantwoorden, maar is je nog nooit gesteld?

Zou je graag fulltime schrijver willen zijn?

En mijn antwoord is nee. Alhoewel ik schrijven heerlijk vind, vind ik het lesgeven te leuk om op te geven.

Ontdooid

Door Elsbeth de Jager

In Kiruna stap ik uit het vliegtuig en nietsziend kijk ik in de bus naar Jukkasjärvi uit het raam. Een kilometer of twaalf voor de plek waar ik moet zijn, stap ik uit. De buschauffeur haalt vragend zijn wenkbrauwen op en vraagt in keurig Engels of ik zeker weet dat ik hier uit wil stappen. In dit verlaten landschap, bedoelt hij.
En ja, ik weet het zeker. Ik wil hier in mijn eentje lopen en niemand om me heen hebben.
Wel stuur ik Lara het beloofde appje:

Ben goed aangekomen. xx Milou.

Ze appt meteen terug:

Pas op jezelf. Enne … sterkte en inzicht gewenst.

Ik lees het en zie Lara voor me. Als iemand geluk verdient, is zij het, maar toch steekt het. Ik had misschien wel net zo gelukkig kunnen zijn.
‘Stop daarmee,’ zeg ik tegen mezelf.
Dan doe ik mijn rugzak om en begin te lopen. Als snel volg ik de Torne rivier, maar ik herken niets. Overal zijn graslandschappen en allerlei bloeiende bloemen. De zon brandt genadeloos en rond de struiken hoor ik insecten zoemen. Het ziet er allemaal zo anders uit dan toen.
‘Toen’ is nauwelijks vijf maanden geleden. Vijf maanden en tegelijkertijd een heel leven.

Lees hier het zomerverhaal van Elsbeth de Jager