Gisteren was hier het eerste deel van Het dagboek van Marie te lezen. Vandaag gaan we verder met het tweede deel.

Het dagboek van Marie – deel 2

Door Eva de Wit

1980

1 oktober 1980

Wat heb ik lang niet in mijn dagboek geschreven! Vandaag ga ik eens wat inhalen. Want er is heel veel gebeurd en veranderd sinds de laatste keer dat ik schreef. Claire en ik hebben vier heel gelukkige jaren doorgebracht in La Fleur, bij Pierre en Jeanine Dujardin. ’s Zomers was het vooral heerlijk; ik werkte halve dagen op het chateau en wist dat mijn meisje in goede handen was bij ‘tata Jeanine’, zoals Claire zelf zegt. Maar de winters, dat moet ik toegeven, vallen me zwaar. Ze zijn lang en ik voel me nutteloos en overbodig in het kleine huis van Pierre en Jeanine. Pierre vertrekt iedere morgen op zijn gifgroene scooter naar zijn werk en Jeanine en ik hebben niet lang nodig om samen het huis en de tuin op orde te houden. Claire is een rustig meisje, maar haar ontwikkelingsachterstand wordt steeds duidelijker. De verwachting is dat ze verstandelijk niet veel verder zal komen dan een kind van een jaar of acht. Dokter Lecrocq had al eens aangegeven dat het goed voor haar zou zijn, om als ze vier of vijf jaar was, naar speciaal onderwijs te gaan, zodat ze toch meer vaardigheden kan leren dan ik haar zelf kan bieden. Hier in La Fleur zijn daarvoor geen mogelijkheden, dus heb ik even overwogen om naar Ruoms of Vallont te gaan verhuizen. En eigenlijk wil ik zelf ook iets anders, want de lange winters van nietsdoen breken me ieder jaar meer op. En omdat ik ook verlang naar mijn oude vriendinnen, ben ik me gaan oriënteren op een mogelijke school voor Claire in de omgeving waar ik ben opgegroeid. Niet in ons dorp, maar wel in de streek. En dat is gelukt! Ik heb niet alleen een schooltje voor Claire gevonden, maar ook werk voor mezelf en een huisje voor ons beiden. Is dat niet bijzonder? En weer dank zij de familie Marchant. Ik had Louise in een van mijn brieven laten weten dat ik weer graag in de Provence zou willen wonen, het allerliefst niet al te ver van de kust. Zij had dat besproken met haar ouders en na een paar weken schreef dokter Marchant dat hij wel iemand wist die mijn hulp in huis zou kunnen gebruiken. Het is in het dorpje St. Valez bij een gezin met twee jongens. Mevrouw De Bagnot brengt veel tijd door in haar atelier, ze schildert graag en het is een groot huis. De afspraak is dat ik drie dagen in de week van negen tot twee uur bij hen ben. Voor het zware huishoudelijke werk hebben ze twee keer per week een vrouw, Joséphine, en mijn taak wordt de was bijhouden, strijken, boodschappen doen, en de zorg voor de lunch. In de schoolvakanties zorg ik ook voor de twee kinderen. Jean, de oudste, is al een puber, maar Philippe, of Pépé zoals ze hem noemen, is nog maar een jaar of vijf, zes. Ik ben er zo blij mee! Monsieur De Bagnot betaalt me een vorstelijk salaris, het is werkelijk een lot uit de loterij! Mijn ogen vallen bijna dicht, morgen verder!

Lees hier deel 2 van het zomerverhaal van Eva de Wit

Het laatste deel van het feuilleton is morgen, 10 juli, te lezen. Zien we je dan weer?