De Haagse feelgood auteur Renée Olsthoorn is voor Fabulous Feelgood geen onbekende. Ze is een regelmatige bezoekster van ons maandelijkse Fabulous Feelgood café en schreef speciaal voor ons twee keer een kort zomerverhaal: Misverstand aan het strand en Tessa Treurniet en de reizende imker. Ze gaf haar eerste boek De Franse Slag uit in eigen beheer, net als haar tweede boek Josefiens Zevende Hemel. Ze timmerde al snel aan de weg als feelgoodauteur en het was dus niet zo gek dat ze 'ontdekt' werd door uitgeverij Z&K. Die besloten om haar eerste twee boeken opnieuw uit te geven als e-book onder de noemer van de Happy in de Hofstad-trilogie met het gloednieuwe derde deel Een serenade voor Gina als hekkensluiter. 

- door Helma -

Toen uitgeverij Z&K bloggers zocht om mee te doen aan de blogtour van de trilogie stond ik te popelen en gaf me op. Hoewel ik de eerste twee boeken al in huis had, was ik er nog steeds niet aan toegekomen om ze te lezen (shame on me!). Het tweede boek staat zelfs gesigneerd en wel in mijn kast. Aangeschaft toen ik samen met Renate, Elly en Francisca aanwezig was op de boekpresentatie. Dit was dus de stok achter de deur om nu de boeken achter elkaar uit te lezen. En dat was helemaal geen straf. Met de Happy in de Hofstad-trilogie neemt Renée je mee naar Den Haag, Parijs, Londen en New York en laat ze je kennismaken met de uitgebreide en bijzondere familie Boterenbrood.

De covers hebben alle drie een vrolijke uitstraling die de trilogie een mooi samenhangend geheel maken en je direct een feelgood gevoel geven. Tijdens de lockdown kunnen we dat allemaal wel gebruiken. Lekker je gedachten op nul en genieten. Tenminste, dat is wat ze beloven, maar klopt dat ook? Tijd om de boeken op te pakken en te beginnen met lezen!

Happy in de Hofstad 1: De Franse Slag

In dit eerste deel staat de dertigjarige Eva Boterenbrood centraal. Eigenlijk wil ze van fotografie haar beroep maken, maar omdat ze hier nog niet van kan leven werkt ze daarnaast in het restaurant van haar vader Berend met de bijzondere naam 'Blote billetjes in het gras'. Berend is de pater familias van een groot samengesteld gezin: vader van vijf kinderen bij drie vrouwen die allemaal Marijke heten. De laatste Marijke is een blijvertje. De eerste twee Marijkes plus nieuwe aanhang en alle kinderen zijn een grote familie die allemaal bij elkaar over de vloer komen en zo een divers geheel vormen. Gezelligheid ten top.

Eva is single en het internet daten heeft haar alleen maar dickpics en andere vreemde gasten opgeleverd. Als Berend besluit om zijn restaurant te verkopen komt de Fransman Lucien Lamoereux in beeld. Zijn verschijning zorgt bij Eva direct voor vlinders in haar buik. Hoewel ze zeker weet dat ze hem al eerder heeft ontmoet, ontkent Lucien dat in alle toonaarden. Hoe dat in elkaar steekt, moet je echt zelf gaan lezen. Het zorgt in ieder geval voor een vleugje spanning in deze vrolijke feelgood. Dat Eva en Lucien eindelijk happy in de hofstad zullen zijn, komt niet als een verrassing, maar het maakt het leesplezier er zeker niet minder om.

De schrijfstijl van Renée is lekker no-nonsens met een vrolijke toon, wars van ingewikkelde zinsconstructies. Haar beschrijving van Den Haag is, zeker als je daar woont, herkenbaar en je zou dolgraag eens een bezoekje aan het restaurant willen brengen om persoonlijk kennis te maken met alle kleurrijke familieleden. Het verhaal staat wel bol van toevalligheden en dat maakt het geheel niet geloofwaardig. Maar dat maakt voor het verhaal totaal niet uit. Renée daar moeiteloos mee weg omdat het je totaal niet stoort. De humor die ze in het verhaal verwerk tovert regelmatig een glimlach op je gezicht. Vooral veroorzaakt door de taalgrapjes tussen Lucien en Eva en de uitspraken van Eva's hartvriendin Els, een flapuit van jewelste maar met een gouden hart. Gelukkig ontmoet Els ook haar soulmate, want dat gun je haar van harte, en eindigt het verhaal na de nodige verwikkelingen voor iedereen in een happy end. Op naar deel 2!

Happy in de Hofstad 2: Josefiens Zevende Hemel

In het tweede deel maken we kennis met Josefien Boterenbrood, de dochter van Berends zus. Gescheiden, moeder van dochtertje Penny en baasje van hond Beau. Na de scheiding van haar chronisch overspelige Britse echtgenoot Benedict Barlow verhuist ze terug naar Den Haag. Ze kan tijdelijk intrekken bij haar tweelingzus Barbara om haar leven weer op poten te zetten en haar droom om een vegan patisserie te openen uit te voeren. Net als in het eerste deel zijn de toevalligheden niet van de lucht, want bijna iedereen heeft op de een of andere manier een connectie met de familie Boterenbrood. Dat geldt ook voor het Engelse conservatieve Lagerhuislid Luke Lovegrow die Josefien regelmatig zowel in Engeland als in Den Haag letterlijk tegen het lijf loopt. Ze vindt hem een ongelofelijke hark met zijn belachelijke conservatieve ideeën en heeft haar buik vol van Britse mannen. Maar is het niet zo dat 'opposites attract'?

Dit deel heeft dezelfde fijne schrijfstijl en misschien is de humor nog wel meer aanwezig.

Tja, om haar een kind te schenken was voor hém in een wippie gebeurd, zij had er toch echt wat meer voor moeten doen.

Dat vond ik nou echt grappig! De tegenstellingen tussen 'single mom' Josefien die de kaas niet van haar brood laat eten en de behoudende Luke zorgen voor de nodige schermutselingen. De achternaam van Luke, Lovegrow, is leuk bedacht door Renée, want zijn liefde voor Josefien groeit steeds verder totdat ook zij (uiteraard) hun happy end beleven. Dat mag dan voorspelbaar zijn, maar er gebeurt meer dan voldoende om het verhaal spannend te houden door de rol van concurrente Veronica van der Velden, de zus van Barbara's grote liefde. Wat een verschrikkelijk mens is die Veronica, zeg! Ze probeert zowel op liefdesgebied als zakelijk roet in het eten te gooien en de manier waarop is ronduit verwerpelijk. Ook in dit verhaal is eten een belangrijk onderdeel. In het eerste deel draaide het om het restaurant van Berend en in dit deel zijn het de vegan bakkunsten van Josefien. Erg leuk dat er een recept van vegan Haagse bluf achterin het boek is opgenomen. Ik heb het recept nog niet gemaakt, maar ben dat zeker nog van plan. Hoewel in dit deel een andere tak van de Boterenbrood familie in de schijnwerpers staat, komen de Boterenbroods uit het eerste boek ook regelmatig voorbij, zodat je komt te weten hoe ook hun leven verder verloopt. Door naar laatste deel!

Happy in de Hofstad 3: Een serenade voor Gina

In het laatste deel maken we kennis met de Amerikaanse schrijfster Gina Giuliano. Via haar moeder is ze een verre verwante van Berend. Ze heeft twee jaar eerder een groot verlies geleden en heeft nog steeds moeite dit verdriet een plaats te geven en kampt daarnaast ook nog eens met een writers block. Als ze in de nalatenschap van haar grootvader een briefwisseling vindt met Berend, stelt haar moeder voor om een maand naar Nederland te vertrekken om kennis te maken met de Nederlandse familie. Maar voor het zover is, loopt ze tijdens haar hardlooprondje de Nederlandse Sven Storm tegen het lijf. Hij is als gastdocent cello verbonden aan het fameuze The Juilliard. Je raadt het natuurlijk al: deze ontmoeting zal gevolgen hebben!

Dit deel vond ik misschien wel het mooiste. Waarschijnlijk omdat Gina als personage iets meer diepgang heeft door het verlies dat zij geleden heeft. Ook dit deel zit weer bomvol toevalligheden en de grootste is wel dat uitgerekend Veronica van der Velden, ja, dat vreselijke mens, Gina's room mate is! Het eerste wat ik dacht was: nee hè! Wat komt ze in dit verhaal verpesten? Renée heeft ervoor gekozen om het verhaal zowel vanuit Gina, Sven als Veronica te vertellen. Dat geeft net even een andere dynamiek aan het verhaal. Het zorgt er met name voor dat je Verschrikkelijke Veronica (dat allitereert zo lekker) ziet veranderen van een egocentrische troela naar een vrouw die van haar fouten heeft geleerd en oprecht spijt heeft van wat ze gedaan heeft. Zo komen alle lijntjes uit alle delen uiteindelijk mooi bij elkaar tot een eind goed al goed. Iedereen 'Happy in de Hofstad'! Meer feelgood kan het toch niet zijn?

Conclusie

Na de drie boeken achter elkaar verslonden te hebben, kan ik zeggen dat de boeken hun belofte hebben waargemaakt: het zijn alle drie onvervalste feelgoods met een happy end die je na lezing met een tevreden gevoel dichtslaat. Je maakt voor even deel uit van die leuke Haagse familie en eigenlijk heb ik nog helemaal geen zin om afscheid te nemen van de familie Boterenbrood. Ik ben benieuwd of Renée heel misschien nog meer leuke verwanten uit haar pen weet te toveren en we zo opnieuw kunnen lezen hoe het iedereen verder vergaat. Mijn overall waardering: een dikke 3***!