Ik smul van de fantasy boeken van Jennifer L. Armentrout, maar heb, ongeveer tien jaar geleden, slechts een feelgood YA roman van haar gelezen: Wacht op mij dat ze schreef onder haar pseudoniem J. Lynn. Aardig in het ‘opposites attracts’ genre met de standaard bad guy, good girl en de rugzak die ze allebei meedragen, maar het maakte me toen geen fan van haar boeken. Haar uitstapje naar de romantische thriller met Een tweede kans beviel me al een stuk beter. Toen ik De best man bij de nieuwe boeken zag, besloot ik om haar feelgoodboeken een nieuwe kans te geven, niet wetende dat ze dit boek ook aan het begin van haar schrijfcarrière schreef.

- door Helma -

In De best man, het eerste deel in een serie van drie boeken over de Gamble-broers speelt Chase de hoofdrol. Zijn opponente in het verhaal is Madison, het ‘kleine’ zusje van zijn beste vriend. Nadat hij jaren geleden haar hart heeft gebroken zijn ze elkaar jaren uit de weg gegaan. Nu komen ze elkaar weer tegen op de meerdaagse bruiloft van haar broer en zijn vriend. Het lot en haar bemoeizuchtige familie zorgen ervoor dat ze elkaar onmogelijk kunnen ontlopen.

Hoewel ik me er prima mee vermaakt hebt, is het verloop niet verrassend. Omdat het verhaal vanuit zowel het perspectief van Madison als van Chase is geschreven, weet je als lezer direct dat ze stapelverliefd op elkaar zijn, maar dat ze dat (uiteraard zou ik bijna zeggen) niet van elkaar weten. Gevolg is een opeenstapeling van misverstanden, een proces van afstoten en aantrekken met de daarbij voor een New Adult behorende spicy scènes die er uiteindelijk toe leiden dat ze elkaar definitief in de armen vallen.

De best man is al in 2012 door Armentrout geschreven, eveneens onder haar pseudoniem J. Lynn, maar pas nu naar het Nederlands vertaald. Ze heeft het boek dus redelijk aan het begin van haar schrijverscarrière geschreven. Haar schrijftalent is zeker al aanwezig net als de humor die ze vooral in de uitspraken van Madison terug laat komen. Maar het verhaal zelf laat niet veel aan de verbeelding over en de karakterontwikkeling is minimaal. In een boek van zo’n 130 pagina’s is dat misschien ook wel te veel gevraagd. Chase blijft bijvoorbeeld hangen in de angst dat hij gaat lijken op zijn losbandige vader en echte liefde niet waard is, hoewel hij tientallen keren te horen krijgt dat hij daar echt niet bang voor hoeft te zijn. Hoewel Madison best pittig is, laat ze zich constant door de aandacht van Chase van de wijs brengen. De bijpersonages spelen een niet noemenswaardige rol, maar wellicht dat die in de volgende delen waarin de andere twee broers de hoofdrol spelen wat meer voor het voetlicht komen. Ik ben bijvoorbeeld heel nieuwsgierig naar de ‘prepper’ ouders van Madison. Omdat zij een soort tweede thuis voor de Gamble-broers zijn, hoop ik eigenlijk dat die ook hun opwachting in de vervolgdelen gaan maken. Voor mij zeker een reden om de volledige serie te gaan lezen, hoewel ik sowieso benieuwd ben welk happy end er voor de twee andere broers in het verschiet ligt.

De best man is een onvervalste ‘opposites attracts’ steamy feelgood die geeft wat het belooft: niets meer en niets minder. ‘You love it or you hate it’ en ik hou wel van zo’n lekker weglezend verhaal op zijn tijd. Geen hoogstandje maar wel vermakelijk en prima voor een paar uurtjes onbekommerd leesplezier.

Houden jullie ook wel van een steamy feelgood op zijn tijd?