Toen ik de cover van de historische roman De vrouwen van Fenley Hall van Jennifer Ryan zag was ik direct verkocht. De cover straalde gemoedelijkheid en vriendelijkheid uit en de tekening in de bovenhoeken van een klopper en een pollepel beloofde dat koken een grote rol in het verhaal zou spelen. Dat laatste werd onderstreept door een review op de achterflap: "Een fantasievolle en rijke roman. Liefhebbers van historische romans en kookwedstrijden kunnen hun hart ophalen." Nou, dat komt dus goed uit. Ik hou van historische romans én ik volg altijd de kookwedstrijd Masterchef Australia die nu in volle gang is, dus dit boek is op mijn lijf geschreven.

- door Helma - 

Over De vrouwen van Fenley Hall

In De vrouwen van Fenley Hall doen vier Engelse plattelandsvrouwen tijdens de oorlog mee aan een kookwedstrijd om hun leven te veranderen. De Tweede Wereldoorlog duurt al twee jaar en ook in Groot-Brittannië gaat het slecht. In een poging huisvrouwen te helpen nu levensmiddelen op rantsoen zijn, houdt het BBC-radioprogramma The Kitchen Front een kookwedstrijd. De hoofdprijs is een baan als de allereerste vrouwelijke medepresentator van het programma. Voor vier heel verschillende vrouwen betekent de wedstrijd een unieke kans op een beter leven.
Een jonge weduwe wil ervoor zorgen dat haar kinderen een dak boven het hoofd houden, een keukenmeid wil zelfstandigheid, een adellijke dame wil ontsnappen aan haar rijke maar gewelddadige echtgenoot en een chef-kok wil de mannen aan de top van haar vakgebied uitdagen.
De vier vrouwen doen er alles aan de competitie te winnen, zelfs als dat betekent dat ze soms de regels moeten overtreden. Maar zal de wedstrijd, die tot doel heeft de gemeenschap bij elkaar te brengen, niet juist voor verdeeldheid zorgen?

Het is na Het dameskoor van Chilbury het tweede boek van Ryan dat in het Nederlands vertaald is.

Mijn mening

Wat een heerlijk boek! Ik het er van begin tot eind van genoten. Ryan heeft een vloeiende en gemakkelijk te lezen schrijfstijl die je direct het verhaal intrekt. Voor de opbouw gebruikt ze de drie rondes van de wedstrijd: voorgerecht, hoofdgerecht en dessert en hierbinnen volg je de levens van de vier vrouwelijke hoofdpersonen in wisselend perspectief. Een prima keuze omdat je zo de vier vrouwen en hun belevingswereld goed leert kennen. Hoewel de (voorbereiding voor de) wedstrijd centraal staat in het verhaal, gaat het met name om het leven van de vier totaal verschillende vrouwen: weduwe Audrey Landon, Lady Gwendoline Strickland, miss Zelda Dupont en miss Nell Brown. Alle vier doen ze hun best om de felbegeerde prijs in de wacht te slepen door met verrassende gerechten te komen die bereid kunnen worden met de toegewezen voedselrantsoenen. Het leuke is dat verschillende recepten die de vrouwen maken opgenomen zijn in het boek. Het zijn allemaal gerechten die met de toenmalige voedselrantsoenen gemaakt worden. Rantsoenen die waarheidsgetrouw zijn en die Ryan heeft opgediept uit een verzameling drukwerk van het ministerie van Voedselvoorziening. En dat was behoorlijk karig. Maar ik moet zeggen, een aantal recepten zou ik best zelf uit willen proberen. Alleen de walvispastei sla ik over. Als ik lees dat het rauwe vlees een geur van ontbinding verspreid, dan hoef ik al niet meer.

Van de vier vrouwen ging mijn sympathie direct uit naar Audrey. Ze worstelt om na het recente verlies van haar man het hoofd boven water te houden en sterk te zijn voor haar drie jonge zoons. Ook de onzekere Nell, die als junior kok in de keuken van de Stricklands werkt, sloot ik direct in mijn hart. Dat kon niet gezegd worden van Audreys zus, de hautaine Lady Gwendoline, die zich boven alles en iedereen verheven voelt nu ze getrouwd is met de rijke lord Strickland en er alles aan doet om Audrey het leven zuur te maken. Wat een verschrikkelijke vrouw zeg. Ik had direct een hekel aan haar. Hoewel ik respect had voor Zelda en de manier waarop ze zichzelf staande probeert te houden in een mannenwereld, maakte ze zich door haar egoïstische trekjes ook niet direct geliefd bij me. 

Door het wisselende perspectief dat Ryan toepast leer je de vrouwen steeds beter kennen en dan blijkt gaandeweg dat Gwendoline en Zelda allebei onderliggende problemen hebben die ze angstvallig geheim proberen te houden. Hoe meer ik daar over te weten kwam, hoe meer ik mijn antipathie in medeleven veranderde. Ze maken allebei een geweldige ontwikkeling door. Hoewel de vier vrouwen elkaars concurrenten zijn voor de wedstrijd, eindigen ze uiteindelijk als een hechte vriendengroep die voor elkaar klaar staat en samen sterk zijn. Prachtig hoe Ryan deze omslag volkomen geloofwaardig in het verhaal verwerkt.

De belangrijkste nevenpersonages spelen een kleine, maar noodzakelijke rol in het verhaal: Ambrose, de presentator van de wedstrijd, de oude kokkin Mrs. Quince, die als een moeder voor Nell is, en de verwerpelijke Lord Strickland. Zij zijn deels de verbindende factor die de vrouwen uiteindelijk bij elkaar brengt.

Het is een mooi verhaal over vriendschap in moeilijke tijden en roeien met de riemen die je hebt met de dreiging van de Tweede Wereldoorlog op de achtergrond en ondanks alle problemen eindigend in een happy end. Wat mij betreft is de review die ik hierboven al even aanhaalde niets te veel gezegd: ik heb er in ieder geval enorm van genoten. 4****

Hebben jullie De vrouwen van Fenley Hall al gelezen?