Ik heb het boek vorig jaar getipt als leestip van de week en nu komt dan eindelijk mijn recensie. De flaptekst beloofde een schitterende roman over hoop en de kleine geneugten van het leven, waarbij je op elke pagina de chocolade bijna proeft. Dat klonk veelbelovend en de associatie met Chocolat van Joanne Harris, die je echt niet kunt lezen zonder dat je een doos bonbons onder handbereik hebt, was bij mij al snel gemaakt. Vandaag kan je lezen of mijn verwachting werd waargemaakt.

- door Helma -

Wat betreft het op elke pagina proeven van chocolade: nee, die belofte werd niet waargemaakt. Chocolaterie Sawade speelt zeker een prominente en verbindende rol in het verhaal, maar de bonbons worden vooral gebruikt om kennis te maken met de verschillende personages die hun opwachting in het verhaal maken.

Ik was dus een beetje op het verkeerde been gezet, maar was ik daardoor ook teleurgesteld in het verhaal? In het geheel niet! Het is een prachtige roman die een boeiend tijdsbeeld schetst van het vooroorlogse Berlijn waar Hitler de Olympische Spelen misbruikt voor zijn eigen propaganda.

Stern neemt je in een mooie schrijfstijl, soms bijna zakelijk en op andere momenten beeldend en poëtisch, mee naar het vooroorlogse Berlijn ten tijde van de Olympische Spelen van 1936. Een interessante periode waarin Hitler en het nationaalsocialisme al een grote vinger in de pap hebben en het antisemitisme rijkelijk gevoed wordt. Als in een mozaïek verhaal stap je meerdere keren voor een korte periode op een cruciaal moment het leven van een scala aan zeer diverse personages in en uit en krijg je een zeer intiem kijkje in hun gedachtewereld. Uiteindelijk zijn ze allemaal op de een of andere manier met elkaar verbonden, waarbij de chocolaterie een belangrijke centrale plaats inneemt. In die drie belangrijke dagen worden besluiten genomen die gevolgen zullen hebben in het leven van alle personages.

Daartussendoor loopt de op ware feiten gebaseerde geschiedenis van Chocolaterie Sawade, die door de oude, broze Madame Conte op haar sterfbed aan filiaalmanager Elfie wordt verteld. Een geheim liefdesverhaal waar de chocolaterie zijn bijzondere naam aan heeft te danken en waarbij een bonbon met de afbeelding van een jonge vrouw op de wikkel eveneens een grote rol speelt. Alles wijst op een passionele liefde, maar de diepte van die gevoelens bleven wat aan de oppervlakte waardoor ik de emotie niet voelde. Emoties die ik bijvoorbeeld wel voelde bij het verhaal van de Joodse boekhandelaar Franz Marcus, die de jodenvervolging al bijna in zijn nek voelt hijgen. Of bij Elfie die ernstig beschadigd is door de opvoeding van haar oma die haar alleen maar kleineerde en vertelde dat ze vreemd en raar was.

Het is allesbehalve een luchtig verhaal en dat komt met name door de dreiging van het nationaalsocialisme dat op de deur klopt. De geschiedenis heeft je als lezer natuurlijk al geleerd wat de toekomst brengt en dat maakt het verhaal misschien nog wel ingrijpender. 

Wat misschien wel het meest bijzondere in het verhaal is, is dat Stern de lindebomen hun verhaal laat vertellen, waarmee ze de geschiedenis van Unter den Linden vertelt. Via de stem van de bomen wordt duidelijk dat de straat van een boulevard waar geflaneerd werd en het levendige uitgaansleven plaatsvond in 1936 is verworden tot een uithangbord van de nazi’s waar grote militaire parades plaatsvinden.

Drie dagen in augustus is een ingetogen, historische roman waarin alle personages hun eigen indrukwekkende stempel drukken. Stern geeft je een kijkje in hun leven op een cruciaal moment, waarna je ze weer verlaat om hun leven in een niet zo rooskleurige nabije toekomst verder te laten leven.

Lezen jullie graag historische romans waarin feiten en fictie met elkaar verweven worden?