Catherine Banner, de schrijfster van het familie-epos De Lange Dagen van Castellamare, was een paar dagen in Nederland en We Love Feelgood mocht haar interviewen. Zo’n buitenkansje lieten we natuurlijk niet schieten! Renate en Helma reisden af naar Amsterdam en hadden een geanimeerd gesprek met Catherine over natuurlijk haar boek, haar inspiratie en over nog veel meer.

Door Renate en Helma

De Lange Dagen van Castellamare is het ‘volwassen’ debuut van Catherine Banner, want op de leeftijd van slechts 14 jaar schreef ze al The Eyes of a King, het eerste deel van een succesvolle YA/Fantasy trilogie. “Toen was ik nog zo jong en onbevangen”, blikt Catherine op die tijd terug. Hoewel ze nog steeds blij is met de trilogie, zou ze nu als volwassene niet meer op die manier kunnen schrijven. “Mijn schrijfstijl was toen vol passie en emotie van een veertienjarige”, licht ze toe. “Als je ouder wordt en meer levenservaring krijgt, verandert de manier waarop je in het leven staat. En dat heeft natuurlijk ook effect gehad op mijn schrijfstijl die samen met mij ‘volwassen’ is geworden. Ik denk niet dat ik, met de onbevangenheid die ik toen had, nu nog zo zou kunnen schrijven”.

Ze ging studeren, ontwikkelde andere interesses, werd verliefd, trouwde en vestigde zich uiteindelijk twee jaar geleden met haar Italiaanse echtgenoot, Daniele, in Turijn. Het schrijven stond lange tijd op een laag pitje, maar verdween nooit helemaal uit haar leven. Catherine: “Ik heb het schrijven weer opgepakt toen de economische recessie op zijn hoogtepunt was en ik een verhaal wilde schrijven over hoe het zover heeft kunnen komen. Maar gedurende mijn research kwam ik erachter dat ik het veel breder wilde trekken en iets wilde doen met de vele prachtige Italiaanse en Siciliaanse volksverhalen”. Deze verhalen waren de basis voor De lange dagen van Castellamare, waarin ze het wel en wee van vier generaties van de familie Esposito tussen 1914 en 2007 beschrijft. “Zo is Amedeo Esposito, de pater familias in mijn boek, gebaseerd op de echt bestaande dokter Giuseppe Pitré”, geeft Catherine aan. “Hij verzamelde, net als ik Amedeo in mijn boek laat doen, de verhalen die zijn patiënten hem vertelden en tekende die op. Een aantal van die volksverhalen heb ik bewerkt en een plaats gegeven in het boek. Alleen het verhaal van de huilvloek heb ik zelf verzonnen”.

"Superleuk om te horen dat lezers denken dat Castellamare echt bestaat!"

Haar levendige beschrijving van het eiland en het eilandleven doet je veronderstellen dat Castellamare een echt bestaat eiland is, maar even googlen leert al snel anders. “Nee hoor, ik heb het verzonnen”, bevestigt Catherine lachend. “Maar het is natuurlijk superleuk om te horen dat lezers denken dat Castellamare gewoon bestaat”. Het fictieve Castellamare is een combinatie van verschillende eilanden als Malta, Cyprus en de Griekse eilanden. “Maar dan natuurlijk wel met de Italiaanse sfeer van de natuur, de bloemen, het eten en niet te vergeten de mensen”, vult ze aan. ”En daar heb ik ook mijn eigen ervaringen van het leven in kleine dorpjes aan toegevoegd. Er wordt geroddeld maar ook meegeleefd, en dan maakt het eigenlijk niet zo veel uit of je in het noorden van Engeland woont, waar ik ben opgegroeid, of in Sicilië”. Juist voor die sfeer heeft ze er bewust voor gekozen om, hoewel ze het boek in de Engelse taal heeft geschreven, sommige zinnen en woorden in het Italiaans op te schrijven en die Italiaanse woorden zijn ook in de Nederlandse vertaling terug te vinden. “Il Conte klinkt toch veel beter en authentieker dan meneer de baron? En ik denk dat de lezers slim genoeg zijn om, ondanks dat het Italiaans is, te begrijpen waar het over gaat”.

“Als mensen die over het hele jaar 1 of 2 boeken lezen, mijn boek uitkiezen om tijdens hun vakantie te lezen, dan kan ik daar toch alleen maar trots zijn?”

Het boek wordt aangeprezen als een combinatie van de romantiek van Schitterende Ruïnes van Jess Walter met de betoverende vertellingen van Isabel Allende. ”Ik was echt verbaasd en vereerd dat ik blijkbaar dat gevoel opriep”, zegt ze bescheiden. “Isabel Allende is echt een groot voorbeeld me. Het huis met de geesten is zo prachtig. En dit compliment geeft mij vertrouwen om op deze weg door te gaan”.  Door de New York Times wordt het boek geclassificeerd als ‘een van de beste beach reads ever’. “Een van mijn vriendinnen vond dat een beetje denigrerend, maar dat was ik helemaal niet met haar eens”, zegt ze hierover. “Ik voelde me absoluut niet beledigd, in tegendeel zelfs. Als mensen die over het hele jaar 1 of 2 boeken lezen, mijn boek uitkiezen om tijdens hun vakantie te lezen, dan kan ik daar toch alleen maar trots zijn?”.

Behalve van Isabel Allende is ze vooral grote fan van de dichter Derek Walcott. “Ik vind het zo jammer dat bijna niemand hem kent”, vertelt ze over de dichter die in 1992 de Nobelprijs won. “Dat is ook de reden waarom mijn boek begint met een quote van hem. Zijn taalgebruik en zijn gedichten zijn zo mooi en ik adviseer altijd iedereen om eens een bundel van hem te lezen. Hopelijk maakt hierdoor een veel breder publiek kennis met zijn poëzie”.

De rechten van het boek zijn inmiddels al in 22 landen verkocht. “Ja, hoe gaaf is dat!”, roept ze blij uit. “Dat had ik echt nooit verwacht toen ik mijn manuscript naar de uitgever stuurde”. Bijna elk van deze 22 landen heeft gekozen voor een andere cover. “Een van mijn favoriete covers is toch wel de Nederlandse. Die laat precies zien hoe ik het eiland voor me zag”, zegt ze vol enthousiasme. “Ook de Engelse en Amerikaanse covers vind ik prachtig. Maar eigenlijk is er geen een cover die ik niet mooi vind”. Hoewel altijd haar akkoord wordt gevraagd, vertrouwt ze wat dat betreft volkomen op de uitgever. “Die weet tenslotte als geen ander wat in hun land het beste zal verkopen”.

Op onze vraag of ze inmiddels al weer aan een volgend boek is begonnen, antwoordt ze dat die al klaar is. “Het is een verhaal over de vrouwelijke Partizanen en hun rol in het Italiaanse verzet ten tijde van de tweede wereldoorlog en hun strijd tegen het fascisme”, licht Catherine een tipje van de sluier op. “Het idee om hierover te schrijven is al geboren toen ik research deed voor De lange dagen van Castellamare en beeldmateriaal over en interviews met deze vrouwen tegenkwam. Hun strijd is niet algemeen bekend en ik vind het interessant om over hun geschiedenis te schrijven en zo deze moedige vrouwen meer bekendheid te geven”. Ze verwacht dat de Nederlandse vertaling waarschijnlijk midden 2018 zal uitkomen.

Het is goed om ook eens dingen te laten zien die niet zo perfect zijn

Een ander bijzonder project van Catherine is terug te vinden op Instagram. Daar post ze iedere dag een foto onder de noemer ‘A Year in the Life of a Writer’. “Mensen hebben vaak het idee dat het leven van een schrijfster uit alleen maar leuke dingen bestaat, omdat er meestal pas foto’s gedeeld worden als het boek gepubliceerd is. Ik wilde laten zien hoe mijn schrijfproces er op een ‘day-to-day-basis’ uit ziet”, zegt ze hierover. “Ik wilde een zo eerlijk mogelijk beeld geven want het schrijfproces kan soms ook saai en frustrerend zijn”. Ze vindt de social media sowieso een vertekenend beeld van de werkelijkheid geven: “Mensen posten over het algemeen alleen hun leuke dingen. Zo lijkt het alsof iedereen een perfect leven heeft. Maar zo zit de wereld helaas niet elkaar. En het is goed om dat ook eens te laten zien en niet alleen de mooie dingen”. En daar kunnen we het alleen maar mee eens zijn. Als we haar vertellen over ons blog waarin we ons niet zo perfecte leven delen, moet ze hartelijk lachen.

Het cadeautje dat we voor haar meegenomen (een magneet met de afbeelding van een tulp) blijkt een schot in de roos. “Daar ben ik echt superblij mee! Ik koop namelijk in elk land waar ik kom een magneet en ik heb inmiddels al een hele verzameling op mijn koelkast”.

Nadat we Catharine een paar tips over Nederlandse schrijvers aan de hand hebben gedaan en Jill (van Uitgeverij Luitingh-Sijthoff) een foto van ons en Catherine heeft gemaakt nemen we hartelijk afscheid en vertrekken we met het gesigneerde boek onder onze arm weer tevreden huiswaarts.

Wil je weten wat wij van De lange dagen van Castellamare vonden? Klik dan hier voor de recensie van Renate en hier voor die van Helma.

© auteursfoto: Philip Hunton, beschkbaar gesteld door de uitgever